FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

2nd

I Forgot a lot of things
because she takes up
most of the space in my memory.

Ze riep naar hem: "Wat ga je doen? Ben je gek geworden misschien? Dat arme dier!" Ze liep op de kapitein af en trok de zweep uit zijn handen. Het was duidelijk dat kolonel Lee zich schaamde voor het gedrag van zijn dochter.
"Alexandra, ga naar binnen. Dit zijn mannenzaken."
"Dit hele fort hier is een mannenzaak," foeterde ze, "en toch sleep je mij hier naartoe. Als je dat paard ook maar met één vinger aanraakt, zal je hem nooit kunnen berijden!"
Ze had gelijk. Dat was geen paard dat onderworpen wilde worden. Dat was er één waar je mee moest samenwerken. Een compromis sluiten. Jij luistert naar mij en ik leg jou in de watten. En ook al was ze een meisje van de stad, Alexandra wist dat.
Ze liep langzaam naar het beest toe, haar hand vooruitgestoken naar zijn neus. Hij stapte schichtig opzij, maar ze glimlachte.
"Doe maar rustig, ik zal je niks doen. Niemand zal je iets doen." Kapitein Willford lachte minachtend, maar behalve een woedende blik, kreeg hij geen reactie van Alexandra.
Ze probeerde nog een keer te naderen, en dit keer slaagde ze erin de leidsels te pakken en het dier te laten stilstaan. Ze liet hem aan haar slanke, sierlijke vingers ruiken en streelde hem nadien zachtjes over zijn hals.
Ik geloofde mijn ogen niet. Het beeld van de hengst, zo sterk en gespierd dat hij haar makkelijk kon verpletteren, die zich liet kalmeren door het fragiele meisje in een lichtblauwe jurk.
Dat was het allermooiste wat ik ooit gezien heb. Schoonheid en kracht op dezelfde plaats, elkaar respecterend. Ik was vertederd, en als ik nog niet voor haar gevallen was, had ik dat zeker toen gedaan. Maar toen ze sprak, kreeg ik de schok van mijn leven.
"Ik wil hem berijden," zei ze zachtjes. Haar vader was even verbaasd als de rest van de mannen die daar aanwezig waren.
"Liefje, dat kan toch helemaal niet?" Hij wilde op haar af lopen, maar ze hield haar hand recht vooruit als een stopteken, en keek nors naar de kolonel.
"En waarom niet, hij laat zich toch aaien? Dan kan ik er vast ook op rijden." Langzaam begonnen de soldaten te beseffen hoe belachelijk dat idee was, en een zacht gelach weerklonk.
"Je kan niet paardrijden, Alexandra." Ook de kolonel kon een kleine glimlach niet verbijten, tot grote woede van zijn dochter.
"Dan wil ik het leren," zei ze beslist. Ze sloeg haar armen voor haar borst en stampte met haar voet. Tot mijn grote verbazing schrok de hengst niet van die plotse beweging, en bleef hij rustig naast haar staan.
Als dat beest dat van haar verdroeg, was haar idee misschien lang zo gek nog niet.

Ik glimlach bij de herinnering aan die jonge vrouw, zo koppig als wat eisend dat ze dat paard zou berijden. Edward glimlachte mee bij het zien van dat beeld in mijn hoofd. Ik mis haar, en dit verhaal vertellen zou noch mij, noch Alice en noch onze relatie goed doen.

Die avond zag ik haar in de stallen. Ze had mij niet opgemerkt, was blindelings naar de sneeuwwitte hengst gegaan. Ze streelde hem opnieuw, en toen ik haar hoorde snikken, besefte ik hoe zwaar het hier moest zijn voor haar.
Ze was de enige vrouw in het kamp, en waarschijnlijk was ze in alle haast hierheen moeten komen. Bovendien werd ze uitgelachen door iedereen, zelfs door haar eigen vader. Ik haalde diep adem, maar waar ik de moed vandaan haalde, weet ik nog steeds niet.
"Ik wil het u wel leren, Miss Lee." Ze keek op, duidelijk geschrokken van het feit dat ze gezelschap had.
"Wat? Kan dat echt?" Ik knikte beleefd. De glimlach op haar gezicht, was veruit de mooiste die ik ooit gezien had, en ik kon niet anders dan dat gebaar herhalen.
"Ja. Maar wel als het donker is. Want het is absoluut niet makkelijk, en uw vader zou het niet begrijpen, laat staan toelaten." Ze knikte.
"Wat is uw naam?" vroeg ze. Het verbaasde me dat het haar interesseerde. Ten slotte was ik niet meer dan een soldaat.
"Jasper Whitlock, Miss."
"Noem me Alexandra. Als je me echt wilt helpen, moet je wel te vertrouwen zijn."
"Dank u, Mi... Alexandra." Haar lach galmde door de stallen, en eventjes moest ik denken aan de rinkelende kerstbelletjes die mijn moeder altijd aan de schoorsteen hing in de winter.

Reacties: