FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 8

Haar hoofd steunde op haar hand, die zich tot een vuist had omgevormd. Treurig zat ze maar wat voor zich uit te staren. Het was het laatste lesuur op woensdagmiddag. De les was zo'n vijf minuten geleden al overgegaan in een uitvoerig gesprek over enkele vragen des levens. Vaak was een van die onderwerpen politiek, iets waar Gitte helemaal niets van kende. Mevrouw Wouters, hun leerkracht Nederlands en Engels, daarentegen vond het een uiterst interessant onderwerp.
Het laatste uur op woensdag was iedereen nogal enthousiast over de nakende vrije namiddag en had het niet veel zin om les te geven. De eerste vijfentwintig minuten probeerde mevrouw Wouters dat nog wel, maar daarna mocht iedereen elkaar ervan overtuigen dat hun favoriete politieke partij de beste was. Meestal vertelde Gitte gewoon allerlei onbelangrijke dingen aan Natalie, die niet zo goed luisterde naar haar en wel deelnam aan het politiek debat, maar zelfs daar had Gitte geen zin in vandaag. En daar had Nick alles mee te maken. Hij had deze ochtend nog snel even gebeld om echt afscheid te nemen. Ze had meer zitten snotteren dan iets anders, en ze probeerde het zo weinig mogelijk te laten merken, maar hij had toch het verdriet in haar stem gehoord. Ze had altijd kritisch gestaan tegenover mensen die halsoverkop verliefd werden, en nu was ze er zelf één van...
Dit slechte gevoel had ze willen vermijden door geen relatie met hem aan te gaan, maar ze hield zichzelf voor dat de goede momenten altijd zouden zegevieren. Dat de goede momenten de slechte altijd zouden overtreffen. Dat was wat ze streng zei tegen zichzelf, maar ze was er momenteel niet zoveel mee. En toch moest ze niet klagen. Hij was nog maar een dag weg. Er waren zoveel mensen die hun vriend voor lange tijd moesten missen, dan kon zij dat ook. Ze moest niet flauw doen.
Plots porde Natalie haar aan.
“Gaat het wel met jou?”� vroeg ze bezorgd. Gitte haalde haar schouder sop en glimlachte geforceerd.
“Je kan goed acteren, maar ik doorzie alles.”� fluisterde ze. “En toch zal je eraan moeten wennen? Je weet wat ze zeggen; hoe langer je hem moet missen, hoe beter het weerzien wordt.”�
“Uit wel magazine heb je dat?”� lachte Gitte stil.
“Dat heb ik helemaal zelf verzonnen, ja!”� antwoordde Natalie verontwaardigd. “Dat zat altijd al in het achterste van mijn brein, wachtend tot mijn beste vriendin een buitenlands lief kreeg, zodat het dan luidop gezegd kon worden.”�
Gitte rolde met haar ogen en zette zich weer in de standaard-mode. Nog tien minuten. Niet dat het iets uitmaakte of ze op school zat of thuis, want ze zou haar achterstallige huiswerk eens dringend moeten inhalen.

Toen tien minuten later de bel was gegaan en ze, geflankeerd door Natalie, de trap af liep en op de speelplaats terechtkwam, had ze het gevoel dat iedereen naar haar keek. Soms waren er wel eens eerstejaars die zich verlaagden tot dat vervelende gestaar, maar nu keken er ook nog andere mensen om. En niet alleen naar haar. De blikken gingen eerder van haar naar de schoolpoort, en dan weer terug. Gitte maakte zich wat groter, keek over enkele hoofden heen en zag... Nick staan. Ging ze nu ook al dromen over hem? Kreeg ze waanbeelden door als ze dingen heel erg graag wilde zien? Tegen deze tijd moest hij in Parijs staan, niet aan haar schoolpoort. Hij werd omsingeld door meisjes, en Gitte zag al enkele camera's heen en weer flitsen. Nog steeds waren er blikken op haar gericht. Er kon toch onmogelijk nu al iemand iets van hun relatie weten...
“Oh ja, ik heb je geheimpje aan wat mensen verteld, ik hoop dat je dat niet erg vond...”� grijnsde Leandro.
“Het mediageile en op sensatie belustte kind met de pretentievolle kop in me vindt het vast geweldig, maar de echte ik vindt het een beetje indiscreet.”� zei Gitte boos.
“Ga dan naar hem toe, Git!”� spoorde Natalie haar aan. Snel liep ze op het steeds groter wordende groepje mensen af. Nick greep haar hand en kneep er even in. God, hoe moesten ze hier ooit wegraken?
“Meisjes, ik heb jammer genoeg geen zeeën van tijd, kom allemaal rond me staan, neem een foto en stuur hem door. Ik neem aan dat jullie allemaal goeie vriendinnen zijn.”� zei Nick kalm. Daarna wendde hij zich tot Gitte en vroeg: “Neem jij de foto?”�
Toen ze dicht genoeg bij hem stond, fluisterde hij in haar oor: “Ik leg je straks wel alles uit.”�
Tientallen foto-apparaten en gsm's werden haar in een mum van tijd aangeboden. De eigenaars dromden zich allemaal om Nick heen om toch maar het dichtst bij hem te staan. Gitte kon een gevoel van trots niet onderdrukken. Het zei: hij hoort echt bij mij. Dit was haar vriendje!
Ze wou er op goed geluk een fototoestel uitkiezen, tot ze het knalrode exemplaar van Julie zag. Als iemand de originele foto verdiende, was zij het wel. Ze nam het aan, terwijl iemand schreeuwde: “Hé, dat is niet eerlijk, dat is een van haar vriendinnen!”�
“Ja, problemen mee?”� vroeg Gitte zorgeloos, en ze maakte vrolijk een foto van de bende.
“Wacht, nog eentje!”� riep ze, en ze zoomde in op Nick en Julie, die een plaatsje naast hem had weten bemachtigen. Ze trok de foto en gaf het toestel terug aan haar nietsvermoedende vriendin.
“Laten we gaan!”� zei Nick stil.
“Graag gedaan.”� knipoogde Gitte naar Julie, die er hoogstwaarschijnlijk nog niets van snapte. Daarna liet ze zich door Nick meevoeren door de menigte. Zijn vingers verstrengelden zich in de hare en ze renden tot aan de dichtst bijzijnde bushalte.
“Ik - wat? En - jij - je - bent hier?”� hijgde Gitte verward. Ze voelde een steek in haar zij opkomen.
“Kevin kreeg onderweg buikgriep. Maar dan echt hele erge. De dokter werd erbij gehaald en hij zal toch zeker enkele dagen moeten rusten.”� legde Nick uit. “En toen zat ik ergens op de grens in een hotel, en besloot ik dat ik net zo goed kon terugkeren. Volgens de dokter moet hij zeker nog een week in bed blijven liggen. Als je Kevin een beetje kent, betekent dat dat hij zondag weer op de been is. Hij haat het om concerten af te lassen en fans teleur te stellen.”�
“Oh, en dan wilde je mij maar teleurstellen?”� vroeg Gitte lachend.
“Doe ik dat dan?”� grijnsde hij.
“Hmmm...”� twijfelde Gitte.
Vol overgave kust hij haar. Het was een korte, passionele kus. Gitte werd er helemaal week van.
“Teleurstellen, wat is dat?”� lachte ze. “Maar wat wilde je doen? Ik heb me op niets voorbereid, en we zijn trouwens helemaal de verkeerde richting op gelopen. Mijn bus om thuis te raken, neem ik daar.”�
Ze wees wat in de verte, maar Nick zei: “Ik heb het geregeld met je moeder. Ik heb je telefoonnummer opgezocht, haar gebeld en gezegd dat we na school nog iets zouden doen. Ze vond het helemaal goed.”�
“Dan heb je geluk dat ze thuis was...”� zei Gitte.
“Ach, het nummer van haar werk was ik vast ook wel te weten gekomen.”� antwoordde Nick, alsof het een fluitje van een cent was.
“Vieze stalker.”� lachte ze. “Maar dat neemt mijn vraag nog steeds niet weg. Wat wilde je doen?”�
“Wel, sinds het weer niet echt geweldig is, dacht ik zo... Een filmpje pakken en daarna iets eten?”�
“Lijkt geweldig.”� zei Gitte enthousiast. “Kijk, daar is net een bus die naar Kinepolis rijdt. Net op tijd, want ik zie ook hordes mensen van school hierheen rennen.”�
“Wat is Kinepolis?”� vroeg Nick, terwijl hij op de bus stapte. “Oh, en ik betaal je dat buskaartje wel terug.”�
“Kinepolis is de bioscoop.”� legde ze uit. “En ben je gek, na alles wat je al voor mij hebt gedaan?”�
“Dat is met veel plezier gedaan, dat weet je.”� zei hij en hij schonk haar weer een glimlach.
“Is het ver?”� vroeg hij.
“Vier haltes.”� antwoordde Gitte en ze lette goed op waar ze precies reden.
“Zo, heb je me al gemist?”� grijnsde hij.
“Ik voelde me alleszins niet al te vrolijk, waar jouw afwezigheid waarschijnlijk veel te maken had.”� zei Gitte. Ze wilde niet liegen en zeggen dat het haar niets deed, maar als ze nu al zei dat ze hem miste, zou hij vast denken dat ze het in de toekomst niet aan zou kunnen.
“Zijn er films die je wil zien?”� vroeg Gitte. Nog twee haltes te gaan, zag ze.
“Niet echt. Soms zijn er enorm veel films die ik wil zien. Als de bioscoop vol hangt met goede filmaffiches, heb ik meestal geen tijd om er te zien. En als ik dan al eens naar de bioscoop ga, is er meestal niet veel dat ik écht wil zien.”� zei Nick.
“ja, ik begrijp je. Zo vielen de release-data van New Moon, de zesde Harry Potter-film en een nieuwe Belgische film allemaal tezamen. Welke moet je dan kiezen?! Serieus, dat is zo'n dilemma!”� lachte Gitte.
“Hé, draait jouw film nog in de zalen?”� vroeg hij en zijn ogen blonken vervaarlijk nieuwsgierig.
“Ja, en we gaan er niet naar kijken.”� antwoordde Gitte kordaat.
“Waarom niet, ik wil je ook wel eens zien acteren.”� zei hij en hij had nog steeds een vrolijke twinkeling in zijn ogen.
“Ja, hallo, ik ga toch niet naar mezelf gaan kijken? Ik heb de film gedraaid, en ik heb hem op de première gezien. Het verhaal is niet bijster origineel, hoor.”�
“Ik geef niet om dat verhaal. Ik wil mijn vriendin zien spelen.”� hield Nick vol.
“Dan koop je de dvd maar, want we gaan er vandaag niet naar kijken.”� hield ook Gitte vol. “Ik ken dat verhaal van buiten.”�
“Ik doe toch ook elke avond dezelfde show? Ik zeg toch ook niet na één nummer: ja sorry, luitjes, maar ik ben het een beetje beu om telkens dezelfde show te moeten opvoeren. Joe en Kevin gaan hier wel verder. Doei!”�
“Dat is iets anders...”� zei Gitte koppig. “En we moeten er hier trouwens af.”�
Terwijl ze de bus afstapten, sloeg Nick een arm om haar heen. Het was echt ijskoud buiten. Hopelijk gold voor een barre winter een hete zomer!
“Dan koop ik de dvd wel...”� zei Nick.
“Goed.”� antwoordde Gitte triomfantelijk.
“En het is heel jammer dat we hem vandaag niet bekijken.”�
“Je zou er toch niets van snappen.”�
“Niet waar, mijn Nederlands verbetert er op. Ik kan wel een beetje begrijpen wat jullie zeggen, ik kan alleen niet antwoorden. En -”�
Gitte stopte abrupt.
“Wat?”� lachte Nick.
“Ik ga mijn laatste middel inzetten om je van dit onderwerp af te halen.”� lachte ze geheimzinnig en ze kuste hem.
“Hmmm, je weet wel hoe je me stijlvol de mond moet snoeren. En laten we nu naar binnen gaan, volgens mij vriest het!”�

Toen de film afgelopen was, liepen ze samen de zaal weer uit. Wegens het vroege uur waren er niet zoveel mensen naar de film komen kijken. Er waren nog zo'n twintig andere stoelen bezet. Ze hadden uiteindelijk gekozen voor 'The Bounty Hunter', een romantische actiekomedie met Jennifer Aniston en Gerard Butler.
“Wat vond je van de film?”� vroeg Gitte.
“Voorspelbaar, maar wel leuk.”� zei hij. “En jij?”�
“Ik vond hem echt goed.”� antwoordde ze enthousiast.
“Jij bent de actrice.”� lachte hij.
“Oh, komaan, zeg. Ik denk dat jij in je hele leven al meer voor een camera hebt gestaan dan ik. En dat terwijl jij zanger bent en ik actrice.”� zei ze. Alsof zij een kenner was. Ze acteerde graag en ze wist ook wel dat ze het niet slecht deed, maar om als experte over te komen... ze vond een film goed of slecht, en ze had lievelingsacteurs- en actrices, en daar stopte het.
Plots kreeg ze een Playstation-spel in het oog. Meestal gamede ze er nog wat op met Natalie als ze hier toch waren.
“Zin in een videospelletje?”� flapte ze er dan ook uit.
“Meisjes houden van gamen?”� vroeg hij verbaasd.
“Jongens houden van shoppen?”� vroeg ze op hetzelfde toontje.
“Die zit.”� lachte hij en ze installeerden zich aan de Playstation. Er stonden allerlei demo-spelletjes op.
“Is Super Mario Races goed?”� vroeg Nick.
“Ja, al die spelletjes lijken toch op elkaar. Je moet mensen aftuigen of ze van de baan racen. Gezellig!”� zei ze quasi-nonchalant. Nick lachte even en selecteerde twee personages.
“Wacht maar, Mario zal Peaches eens van de weg rijden!”� zei hij strijdlustig.
“Dat had je gedacht!”� zei Gitte al even bereid om te winnen. Maar dat had hij niet gedacht. Al na één scherpe bocht reed Nick Gitte van de weg, en daarna had ze natuurlijk een serieuze achterstand in te halen. Na twee rondes stonden ze weer op gelijke hoogte, maar dezelfde scherpe bocht - en een donut op de weg waar ze over struikelde - nekte haar in de laatste ronde. Mario kwam als eerste over de streep, pas enkele seconden later gevolgd door Peaches.
“Ik zei toch dat ik je zou verslaan!”� lachte Nick triomfantelijk.
“Ik dacht dat je racete zoals Joe bowlde.”� zei ze beteuterd.
“Niet dus.”� zei Nick en hand in hand liepen ze weer door. Ze zag mensen vreemd opkijken en vooral naar hun in elkaar gestrengelde handen staren. Als ze met hem rond hing, vergat ze het soms, maar dit was nog steeds Nick Jonas. Geen wonder dat de mensen zo keken.
“Hé, Nick, heb je er geen probleem mee dat heel de wereld weet dat wij een koppel zijn?”� vroeg ze voorzichtig.
“Moet je normaal gezien niet net het omgekeerde vragen? Maar om op je vraag te antwoorden: daar heb ik helemaal geen probleem mee. Jij wel? Sorry, misschien moeten we wat minder publiekelijk kussen en zo.”� grijnsde hij.
“Nee, laten we daar vooral mee doorgaan.”� lachte Gitte. “Ik trek me nooit veel aan van commentaar en ik zal waarschijnlijk ook niet gestalkt worden in België. En ik word toch ook geen soort open museum voor Amerikaanse meisjes of zo? Maar ik vroeg me gewoon af... Zullen je fans je er niet op afrekenen of zo?”�
“Echte fans gunnen me een lief en mooi meisje als jij.”� zei hij. Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem teder.
“Dat bedoel ik nou met publiekelijke kussen.”� lachte hij.
“En dat bedoel ik met het niet stoppen ervan.”� zei Gitte en ze kusten verder. Enkel seconden later rinkelde haar gsm. Ze zuchtte. Typisch dat ze haar net nu nodig hadden. Op het display verscheen 'mama'.
“Hallo? Mam? Ik ben al bijna thuis, hoor.”� loog ze.
“Oh, nu al? Dat maakt niet uit, hoor, ik belde alleen maar even om te vragen of Nick geen zin had om te komen eten.”�
“We waren eigenlijk van plan om ergens een pita te gaan eten. En is het trouwens niet een beetje vroeg voor familie-etentjes?”� vroeg Gitte zich af. Ze waren amper vier dagen samen.
“Oh, nou, niet dan. Jammer.”� zei haar moeder teleurgesteld, en ze haakte in.
“Was dat je moeder? Wat wilde ze?”� vroeg Nick.
“Ze vroeg of je niet kwam eten, en ik zei dat het daar wat vroeg voor was.”� antwoordde Gitte.
“Je ouders zien er vriendelijke mensen uit. Als ze dat nou willen... Ze willen vast ook wel weten met wie je zo vaak omgaat.”� merkte Nick op.
“Je hebt ze toch al ontmoet.”� zei Gitte.
“Dat was een kwartier. Dat telt niet mee als ik wil dat mijn schoonouders even dol op me worden als hun gekke dochter.”� lachte Nick. “En dat wil ik.”�
“Het is al goed, ik bel wel terug, mopperpot!”� zei Gitte en ze toetste haar moeders nummer in.
“Mam? We komen toch. Ja, goed. Ja, dat is... geweldig. Maak wel iets lekkers klaar, hé. Dag, mam!”�
Nick keek tevreden.
“Zie je, ik heb je je zin gegeven.”� glimlachte Gitte. Ook al was ze nog steeds bang voor alle afschrikwekkende beelden van Gitte's jeugd die hij straks te zien zou krijgen, ze was eigenlijk ook wel blij met zijn reactie. Dat betekende toch dat hij het enigszins serieus met haar meende? Elke andere jongen die ze kende, zou vriendelijk, maar beleefd geweigerd hebben. Of hij zou weglopen.
“Kom, we nemen de bus tot aan je school. Daar staat mijn auto geparkeerd.”� zei Nick en hij nam haar hand vast.
“Hopelijk maakt ze iets wat je lust.”� zei Gitte. “Want een opmerking over haar kookkunsten maakt je vast en zeker niet de perfecte schoonzoon.”�
“Dan is het maar goed dat ik veel lust.”� antwoordde Nick bijdehand.
“Inderdaad, en trouwens, hé - het regent!”� mopperde ze, en ze keek naar boven.
“Nee, dat is sneeuw.”� zei Nick verwonderd.
“Sneeuw? Nu al?”� juichte Gitte uitbundig. En Nick had gelijk. Steeds dikker wordende vlokken sneeuw vielen uit de hemel naar beneden.
“Oh, ik moet een foto in de sneeuw hebben. Dat is zo'n beetje een traditie. Ik heb tientallen foto's van mezelf in de eerste sneeuw van het jaar. Laten we er samen één maken!”� schreeuwde Gitte bijna. De temperaturen in de winter haatte ze, maar dat gold niet voor de sneeuw. Hoe meer iedereen zei dat sneeuw afschuwelijk was, hoe leuker zij het vond.
“Tradities zijn er natuurlijk om in ere gehouden te worden.”� zei Nick en hij haalde zijn gsm-toestel boven waarmee je ook foto's kon nemen. Hij richtte het op haar en met een gelukzalige glimlach keek ze recht in de lens.
“Nu eentje van ons samen.”� zei Gitte en ze liep naar hem toe. Nick nam de foto en zei toen: “Wacht, ik maak er nog eentje.”�
Op het moment dat hij de foto wilde maken, drukte hij snel zijn mond op haar wang. Waarschijnlijk trok Gitte dan zo'n blij verrast gezicht. Ze trok zijn gsm uit zijn handen en bekeek de foto. Het was zo'n schattige zoenfoto in de sneeuw.
“Hij is prachtig.”� zei Gitte. Ze kon niet stoppen met kijken naar de foto.
“Zo uit een tijdschrift gestapt.”� beaamde Nick. “Weet je, ik vind het heel erg voor Kevin dat hij ziek is, maar ik vind het geweldig dat ik daardoor meer bij jou kan zijn.”�
“Dat vind ik ook geweldig.”� zei ze en ze lachte lief naar hem.
Hij knipoogde en zei: “Kijk, de bus is er!”�
En toen renden ze razendsnel door de sneeuw naar de bus, die al bijna vertrok. Lekker romantisch.

Toen Gitte de deur van de woonkamer opende, sprong haar kat Witteke meteen tegen haar op. Ze rook al meteen wat haar mama had klaargemaakt.
“Mmmm, chicon gratin!”� zei Gitte blij en ze snoof de heerlijke geuren van haar lievelingsgerecht op.
“Maar nu maar eens kennis met de echte Belgische keuken.”� lachte ze.
“En stukken gezonder dan die troep die jullie al een week eten. Frietjes, broodjes, tiramisu...”� mopperde haar moeder. “Oh, hallo Nick.”�
“Hallo, mevrouw, meneer.”� zei Nick beleefd en hij gaf haar ouders een hand.
“Oh, zeg toch Luna. En hij heet Paul.”� zei haar moeder joviaal.
“Zullen we aan tafel gaan?”� vervolgde ze daarna. Iedereen volgde haar, en kreeg een dampend bord van deze overheerlijke Belgische specialiteit toegeschoven. Voorzichtig nam Nick er een hapje van, terwijl Gitte verwachtingsvol toekeek.
“Hmmm, dit is echt lekker.”� glunderde hij. “Normaal heb ik het niet zo voor witlof, maar dit vind ik echt goed.”�
“Goed zo. De noodoplossing was een diepvriespizza, dus ik ben blij dat je het lust.”� zei haar mama.
“Welke film zijn jullie gaan zien?”� vroeg haar papa.
“'The Bounty hunter'.”� antwoordde Gitte. “Hij was leuk. Goede acteurs doen het halve werk al.”�
Het was vreemd om een half Nederlands, half Engels gesprek te voeren, maar niet al te moeilijk. Gelukkig was ze redelijk goed in Engels, anders was communicatie wel een probleem geweest.

“Wat doe jij nou eigenlijk voor de kost, Nick?”� vroeg haar vader. Ze zaten ondertussen in de zitkamer. Haar moeder had maar één kinderfoto boven gehaald, dus dat scheelde, maar er was wel een ander kleur probleem. Gitte had niet echt het gevoel dat haar vader Nick aardig vond.
“Nou, vooral zingen. Met mijn broers heb ik een band en ik heb ook een solocarrière opgebouwd, als zijstap. Ik heb met mijn broers ook een serie, en we spelen ook in een film mee, maar ik ben vooral zanger.”� zei Nick.
“Oh, en zangers die er een beetje goed uitzien, kunnen natuurlijk zo de plaats van ervaren acteurs innemen, is het niet?”� vroeg haar vader kil. Het was niet eens een vraag, het was een domme constatering die nergens op sloeg.
“Als u mij even wilt excuseren; ik moet naar het toilet.”� verontschuldigde Nick zich.
“Net naast de voordeur.”� hielp Gitte hem. Toen hij verdwenen was, stak ze van wal tegen haar vader: “Wat scheelt er in godsnaam met jou, papa? Waarom doe je zo onvriendelijk?”�
“Hij lijkt aardig.”� deed ook haar moeder een duit in het zakje.
“Hij í­s aardig.”� corrigeerde Gitte haar.
“Kon je verdomme niemand uit België kiezen? Iemand doodnormaal? Om je een voorbeeld te geven: Daniël.”�
“Pap, dat is walgelijk. Ik ken Daniël uit de kleuterschool, de plek waar hij me krijt voerde en snottebellen at. Hij mag nu dan wel heel charmant zijn, zulke traumatische ervaringen vergeet je niet snel!”� zei ze woedend.
“Dat ligt naast de kwestie. Nick is een popster, hij kan elke avond een ander meisje in zijn bed lullen. Wil je echt een van de velen op zijn nooit eindigend lijstje zijn? Ik wil niet dat je gekwetst wordt, Git. Want dat gaat gebeuren, vroeg of laat. En ik wil niet dat iemand je op een hoopje bij elkaar moet vegen, omdat hij te laf is om naar je toe te komen en je als een man te troosten.”� zei haar vader. Hij keek haar machteloos aan.
“Dat gebeurt niet, echt niet. Als je hem niet vertrouwt, vertrouw mij dan. Alsjeblieft?”� smeekte ze. Achter hen werd gekucht. Nick.
“Hoeveel heb je gehoord?”� vroeg Gitte zacht.
“Ik verstond niet alles, maar het meeste wel.”� zei hij, en toen wendde hij zich tot haar vader: “Het zit me echt dwars dat u zo over me denkt, meneer. Ik heb echt het beste voor met uw dochter. Ik ben verliefd op haar geworden. Ik heb het ook niet gepland, het overviel me - ons - gewoon. Ze heeft zo'n geweldige persoonlijkheid. Ze is koppig en speels, ze wil altijd gelijk hebben, en bovenal is ze een goed mens. Ik kan hier nog wel eigenschappen opsommen die u vast en zeker wel in haar herkent, maar ik vrees dat ze uw mening niet zullen veranderen. Ik zou haar nooit met opzet kwetsen. In die korte tijd is ze heel veel voor me gaan betekenen, en ik hoop dat ik een beetje van uw steun en begrip mag vragen. U weet zelf wel hoe geweldig uw dochter is, en ik zou een idioot zijn als ik van haar zou profiteren.”�
Gitte had tranen in haar ogen en keek naar haar vader. Die schraapte zijn keel.
“Ik vermoed dat er wel plaats is voor twee mannen in haar leven.”� aarzelde hij, en hij stak zijn hand uit. Nick drukte er de zijne in en keek Gitte's vader dankbaar aan.
“Dat betekent veel voor me.”� zei hij.
“Voor mij ook, pap.”� zei Gitte, en ze stond recht om hem te knuffelen. De twee mannen in haar leven hadden haar zonet flink verrast...

Reacties: