FanFic.nl

Verboden liefde

Verboden Liefde [8]

Na Arno -morrend, maar oke- te hebben afgezet gaan wij richting bushalte. ‘We hebben geluk dat de sneeuw is gesmolten’ zegt Sophia terwijl ze van het ene been op het andere huppelt. ‘Anders stonden we nu in de kou’ vervolgt ze terwijl ze op haar gsm klok kijkt.
‘Ik weet niet wat jij als kou ziet, maar drie graden vind ik nog steeds moordend.’ Mompel ik terwijl ik in mijn handen blaas.
‘Om hoe laat komt jou bus?’
‘Binnen twee minuten.’ Antwoord ik terwijl ik de warme lucht nog steeds zolang mogelijk in mijn bevroren handen probeer te koesteren.
‘Echt?’ vraagt ze met een vreugde kreetje.
‘Tuurlijk’ zeg ik schouder ophalend, ‘Ik weet immers de hele dienstregeling van de bussen hier vanbuiten.’ Sophia kijkt mij vol ongeloof aan en nijpt haar ogen tot spleetjes om te kijken of ik het meen. Grijnzend staar ik met spleetoogjes terug terwijl ik op mijn ene heup steun. ‘Weet je homie’ begint Sophia terwijl ze mij blijft aankijken,
‘Zeg het eens Sof’ geef ik antwoord zonder mijn blik af te wenden.
‘Volgens mij neem je mij in de maling’ komt ze tot besluit terwijl ze haar blik weer over haar gsm laat glijden.
‘You must be kidding me’ grijns ik terwijl ik ondersteboven het uur probeer te lezen. ‘Kwart voor acht’ helpt ze mij en ik knik bedankend en ga met mijn wijsvinger over de uurregeling. ‘Om achtenveertig komt die verrekte bus toe’ deel ik mee aan Sophia die in de verte zit te turen. ‘Dan was jij toch juist met je twee minuten’ springt ze wat rond terwijl ze haar handen strekt en plooit om wat warm te krijgen.
‘Hij is daar!’ slaak ik een kreet van vreugde. Sophia zwaait heel hysterisch naar de buschauffeur, waardoor ik spontaan de slappe lach krijg en ik de bestuurder in de verte zijn wenkbrauwen zie optrekken. Met tegenzin doet hij de deuren open en we huppelen vrolijk de bus binnen. We plaatsen ons op de achterste bank, die ver verwijderd is van de deur waar een ijzige wind binnen blaast bij elke halte dat hij open gaat. Homie haalt haar iPod boven en geeft mij een oortje. Mitsubitchi van The Subs komt mijn oren binnengespoeld en ik krijg spontaan weer een giechelaanval. ‘Wat?’ port Sophia in mijn zij waardoor ik nog harder moet lachen. ‘Dat liedje’ hik ik, ‘maakt mij zo hyper!’
‘Versta ik helemaal’ beaamt ze, en ze wiebelt mee met haar rug op het ritme van het electro liedje. Ik druk op het ‘volgende halte’ knopje en dans door het gangpad van de bus. In de raamreflectie zie ik Sophia net hetzelfde doen en ik steek mijn duim op naar een jongen van een jaar of 10. Als we op straat staan roep ik ‘Wie het laatst bij mijn huis is is een ei!’ waarop Sophia verontwaardigd gromt dat ze mijn huis niet weet zijn.
‘Daar had ik zelf nog niet aan gedacht joh!’ Antwoord ik sarcastisch terwijl ik zo hard ren als ik kan. Ik rem abrupt als ik bij mijn huis aankom en ik voel Sophia tegen mij opbotsen. ‘Rustig aan Homie, we zijn home’
‘Die was van mij!’ trekt ze grote ogen. Giechelend haal ik mijn huissleutels boven, wat niet nodig blijkt te zijn aangezien Max de deur opengooit en in zijn handjes klapt.
‘Papa, ze is thuis!’ roept hij met zijn kinderstemmetje terwijl hij nieuwsgierig naar Sophia staart. ‘Met een rare mevrouw!’ voegt hij er aan toe wanneer hij door heeft dat ze mee naar binnen komt.
‘Enya?’ roept mijn papa van bovenaan de trap, ‘is Sophia mee?’
‘JA!’ schreeuw ik terug terwijl ik binnensmond lach met het feit dat mijn papa ‘een rare mevrouw’ met Sophia associeert.

We hebben net afhaal woc gegeten en nu zitten we heel mijn kamer klaar te maken voor een onvergetelijke filmavond. Al de kussen van mijn bed, van Max zijn kamer -buiten zijn hoofdkussen- en van in de woonkamer liggen verspreid voor de tv die standaard in mijn kamer staat. Na wat geklungel hebben we ook de dvd speler eindelijk aan weten te sluiten. Gekleurde fleece dekentjes liggen naast de ontelbare kussens, en een paar sfeerlampjes zorgen er voor dat mijn kamer niet geheel donker is.
‘En nu’ zeg ik, terwijl ik mij op de kussens neerplof, ‘Gaan we films uitkiezen.’
‘Komt voor de bakker, kapitein’ reageert Sophia, terwijl ze haar hand tegen haar voorhoofd drukt, alsof ze daadwerkelijk een kapitein moest groeten, en salueerde toen, terwijl ze een schaterlach inhoud.
‘Oke, we hebben keus uit: A knight’s tale, A fish called Wanda, What Women wants, The notebook en Chocolat.’ Vertel ik, terwijl ik grijns om haar bewegingen.
‘Enyaa..?’
‘Ja?’ kijk ik haar vragend aan.
‘Mag ik onder Kapiteint zijn?’ kijkt ze mij met puppyoogjes aan.
Ik zucht dramatisch en zeg, ‘Al goed.’ Alsof het een hele opoffering is.
‘Oke, Kapitein, wil je eens zeggen waarover die films gaan, ik heb mijn bril niet aan.’
‘Onderkapitein, jij bent gewoon te lui om de achterkant te lezen.’
‘Niettes!’ kijkt Sophia mij nep-beledigd aan terwijl ze een pruillipje trekt.
‘Ik heb trouwens een Ooglapje aan, ik kan daar niet mee praten!’
‘Wat ben je dan nu aan het doen?’ kijkt ze me aan, trots dat ze een argument heeft gevonden waar ik niet tegen op kan.
‘Niet praten?’ lach ik schouderophalend.
‘Oh’ zegt ze sip, alsof dat een geldig tegenwoord is.
‘Maar goed, A knights tale wil ik eigenlijk niet bekijken, dus ga ik ook niet vertellen over watie gaat. A fish called Wanda is gewoon een humoristische film, waar mijn papa elke keer weer plat mee ligt.’
‘Uhu’ knikt Sophia, ‘En over wat gaat ie dan precies?’
‘Nou het is wel lang geleden. Het gaat eigenlijk over een juweliersroof, en de gevolgen daarvan. En dan heb je de baas, een ingehuurde moordenaar en een Sexy vrouw. Nu ja, ik ga het niet vertellen, anders is er geen lol aan als je hem ziet.’
‘Ik heb hem toch al gezien.’
‘Ha-ha, dat meen je niet.’
‘Toch wel’ antwoord ze giechelend.
‘Dat meen je niet!’ roep ik verontwaardigd. ‘Heb ik nu al dat speeksel verspild om over een film te vertellen, die je toch al hebt gezien?’
‘Dat is mooi samengevat, Homie’ grijnst ze, waarna ze zegt: ‘Moet je het terug hebben?’ Ze doet haar mond open en maakt zich klaar om naar mij te spugen.
‘Nee het is goed!’ gil ik, terwijl ik zo rap mogelijk opsta en mij uit haar spuugveld begeef. Als ze eindelijk klaar is met giechelen, ga ik voorzichtig, voetje voor voetje terug naar de kussens.
‘Onder kapitein! Is de kust veilig?’ fluister ik.
‘Ja, er is geen spuuggolf te zien in de verte’ zegt ze met een mislukte poging om terug te fluisteren.
‘Oke. Nu, welke film wil je zien?’
‘Geen idee.’
‘Dan doen we ine-mine-munten.’
‘Doen we.’
Na ongeveer drie keer op nieuw gepot te hebben, kwamen we tot besluit om ze alle vier te bekijken. We konden echt niet kiezen.
We maken ons gemakkelijk met de dekentjes, en ik steek Chocolat in de speler, de eerste film voor deze avond. We zijn net bij de scene beland dat Vianne in chocolade is aan het roeren, als Sophia tegen mij begint te fluisteren:
‘Enyaaa..’
‘Nee.’ Antwoord ik zonder mijn blik van het scherm af te wenden.
‘Dat ben je niet gehoord te zeggen Homie.’
‘Mijn excuses.’ Zeg ik op dezelvde monotone toon.
Zuchtend pakt Sophia het bakje en ze zet het op pause.
‘Wat?’ kijk ik haar vragend aan.
‘Ik heb zo zin in chocolade!’
Ik grinnik en geef haar gelijk. Je kan niet kijken naar deze film zonder Chocolade naast je te hebben.
We verlaten mijn kamer en gaan stilletjes de trappen af, want Max is al in dromenland. Als we de keuken in komen, komen we te staan voor een regelrechte, catastrofale ramp. We hebben geen chocolade of iets dergelijks meer in huis.
‘Ik denk dat we net het einde van de wereld zijn tegengekomen.’ Snikt Sophia terwijl ze naar de lege kast kijkt.
‘We gaan sterven zonder Chocolade gegeten te hebben vanavond.’ Speel ik mee in Sophia’s dramatische reactie.
‘Ik geloof dat er ons maar één ding te doen staat.’ Gaat Sophia verder.
‘Zeg het eens.’ Val ik uit mijn rol, omdat ik geen idee heb hoe Sophia in godsnaam opeens Chocolade gaat toveren. Het is al na negen uur, de winkels zijn allemaal gesloten.
‘We gaan naar een nachtwinkel, kalf.’
‘He, die bijnaam heb ik nog niet gekregen. Mag ik jou dan koe noemen?’
‘Ja hoor’ lacht Sophia, ‘maar dan klopt het wel niet meer met het Kapitein en onder Kapitein verhaal. Want Koe is niet het zelvde als ene onder-kapitein, en een kapitein is niet hetzelvde als een kalf.’
‘En dan, Fuck de logica!’ zeg ik terwijl ik mijn jas en schoenen aantrek. De nachtwinkel is een geniaal idee.

Toch niet zo een geniaal idee. Het is ijskoud buiten.
‘Waarom hebben we besloten om naar buiten te gaan?’ klaagt Sophia terwijl ze haar handen zo diep mogelijk in haar zakken steekt.
‘Geen idee, jij hebt dat besloten.’
‘Maar jij ging er mee akkoord.’ Verdedigt ze zichzelf.
‘Dat is niet hetzelvde!’
‘Welles.’
‘Niettes.’
‘Waarom gaan we niet met de auto!’ veranderd Sophia opeens van onderwerp. Als je welles-en niettes teminste als een onderwerp kunt bestempelen.
‘Omdat ik niet kan autorijden?’ gok ik
‘Maar ik wel!’ kreunt ze met haar handen in de lucht, die ze vlug terug weg stopt als ze beseft dat het aan het vriezen is.
‘Waarom rijd jij dan niet?’
‘Vraag ik mij ook af!’
‘Zijn we er bijna?’ zeur ik terwijl ik naar haar kijk.
‘Weet ik veel, ik woon hier niet’
‘Ik woon hier ook niet, ik woon 2 straten terug’ werp ik terug.
‘Zijn we er bijna’ zaagt zij op haar beurt.
‘JA!’ gil ik opgewonden als ik in de verte de flikkerende neon-lichten van de nachtwinkel zie.
‘YES!’ roept Sophia nu ook hysterisch, waarna we zo goed als we kunnen met onze bevroren voeten er naar toe lopen.

De nachtwinkel is groter dan ik mij herinner. Er staan ook dingen bij waar je naar mijn weten niet nodig hebt ’s nachts. En dan denk ik aan wortels en erwten op blik, of voorverpakte sandwiches. Sophia lijkt al deze dingen niet te merken, en ze loopt gewoon rechtstreeks naar haar doel: het schap met chocolade.
‘Goed, welke nemen we?’ vraag ik terwijl ik naar diverse soorten kijk. M&M’s, witte chocolade, chocolade met nootjes, Maltesers en ga zo maar door.
‘Weet ik veel, jij bent de kapitein.’ Bijna wou ik zeggen dat zij chocolade wou, maar dan dacht ik dat het gevolg een welles-niettes discussie zou zijn, en dan zouden we hier nog een tijdje staan.
‘Oke, dan nemen we gewoon de M&M’s, een reep chocolade met nootjes.’ Kom ik tot besluit. Sophia knikt tevreden, pakt het gerief en ze loopt richting kassa. Abrupt blijft ze staan en ze draait zich met glinsterende oogjes om.
‘Zie jij wat ik zie?’
‘nee?’ vraag ik voorzichtig.
‘Ik zie alcohol. Veel alcohol. Lekkere alcohol. Leuke alcohol. Goedkope alcohol.’
‘Sophia, je maakt me bang.’ Verstop ik mij gespeeld geschrokken achter mijn handen.
‘Het komt allemaal wel goed.’ Klopt ze mij op de schouder, en ze neemt een fles whiskey mee naar de kassa. Na alles betaald te hebben stappen we terug de koude in, richting huis.

Na wat uren leek zitten we eindelijk terug onder de dekentjes op de gekleurde kussens. Ik zet de film aan, en Sophia de fles aan haar mond. De chocola staat in het midden, en elk om beurt nemen we een slok van het doorzichtig goedje.
Naarmate de film vordert, wordt het steeds lichter in mijn hoofd, en beginnen Sophia en ik steeds meer te lachen met dingen die niet grappig zijn.
‘Weetje’ lalt ze met een dikke tong, ‘ik wil ook iemand zoals Johnny Depp.’ En ze gooit een M&M naar het hoofd van Roux -die door Johnny Depp gespeeld wordt- om haar zin kracht bij te zetten.
‘Ik dacht je al zo iemand had’ giechel ik overdreven hard terwijl ik de gegooide M&M opraap en in mijn mond steek.
‘Dat is waar’ giechelt Sophia nu ook, terwijl ze een nog een M&M pakt en naar mij smijt. ‘Maar, ik zie hem bijna nooit.’ Gaat ze verder terwijl ze nog een teug neemt van de whiskey.
‘En waarom niet dan?’ hik ik, ‘Moet hij je niet hebben?’ Ze laat zich overdreven achterover vallen, waardoor ze met haar hoofd op mijn buik beland.
‘Jawel hoor, maar hij is bijna altijd op tour’
‘Is hij een rockster misschien.’ Ik schiet in de lach als ik het beeld van Sophia kussend met Bon Jovi voor mijn ogen zie. Sophia lacht gewoon mee en antwoord: ‘Zo zit het precies in elkaar.’ Giechelend begin ik in haar wang te porren, en vergeet helemaal te vragen van welke band het dan kan zijn.
‘En?’ vraagt ze, ‘Ben jij nog geen Roux tegen gekomen?’
‘Nee, maar wel een of andere gast in een of andere club.’ Grijns ik wat terwijl ik de fles nog eens aan mijn mond breng.
‘En je weet zijn telefoon nummer niet?’ neemt ze de fles van mij over.
‘Nee’ giechel ik om niets, ‘vergeten vragen.’
‘Koe.’
‘ik ben het kalf.’
‘Juist ja’ begint ze te lachen, en automatisch begin ik mee te doen.
‘Weet je wat?’ springt ze op, waarna ze terug omvalt omdat ze niet op haar benen kan staan, ‘Hij is hier binnen 5 dagen, waarom kom je gewoon niet mee?’
‘Nou ik wil hem wel eens zien, is hij knap?’
‘Ja, mooier dan Johnny Depp!’
‘Ge!loof ik niets van’ roep ik, en we zijn vertrokken aan een tweede lachbui. Ondertussen verschijnt de aftiteling op het TV-scherm, maar ik vind het té grappig om mij er druk over te maken.


Tadaaaaaam! En nu allemaal wachten op het stukje dat je hem te zien krijgt. [/als je ondertussen niet het hele verhaal al doorhebt.]

Voor alle mensen die dit stukje doorstaan hebben. En ook voor Kayley.

Reacties: