FanFic.nl

Leaves That Fall

2. Los Angeles

Arlyn schopte in het stof voor haar voeten en voelde dat zelfs dit haar hart liet stuiteren. Het stof van Californië was immers helemaal anders dan dat van New York.
Ze kon bijna niet geloven dat ze inmiddels al twee maanden rondtrok door de States. Van oost naar west had ze een volledig land doorkruist, en het jeuken was een aangename kriebel geworden. De zomer was niet meer verzengend heet, augustus liep langzaam uit in september met zwoele dagen en heldere nachten. Ze had het leven van de lifter in haar armen gesloten, droeg haar haren los en om haar schouders hing een lapjestas met daarin al haar wereldlijke bezittingen. Ze had geleerd niet te specifiek te zijn over wat ze eet, dronk of rookte en met wie ze omging. ’s Nachts sliep ze waar ze plaats vond, vaak in openlucht, en ze maakte zich geen zorgen over hoe het daarmee verder moest wanneer het kouder zou worden.
Ze liep langs Santa Monica Boulevard tot haar benen moe werden en bleef toen staan met haar duim uitgestoken. Na een kwartier zag ze een rammelende zwarte Ford vertragen en rende erheen voor de bestuurder zich kon bedenken. Toen ze haar hoofd door het omlaag gerolde raampje naar binnen stak, werd ze begroet door de stem van Dusty Springfield, een wolk tabaksrook en guitige bruine ogen.
‘Where to?’ vroeg hij met een zangerig accent.
‘As far as you can take me,’ antwoordde ze, een zinnetje dat na twee maanden heel vertrouwd op haar tong lag.
‘Stap in.’ Zonder nadenken reikte ze door het raampje naar binnen, rukte de klink omhoog en gleed op het warme vinyl van de passagiersstoel. Ronkend zette de auto zich weer in beweging.
‘John Bottom,’ stelde de jongeman zich voor.
‘Arlyn Dunetz.’ Ze schudde zijn hand.
‘Waar kom je vandaan?’
‘New York.’
‘Dat is een heel eind. Wat brengt je naar Californië?’
‘Weet ik nog niet.’ Arlyn lachte om zijn gezicht en hij grinnikte terug.
‘Ik ga vanavond niet verder meer dan Fontana. Daar woon ik.’
‘Het moet geweldig zijn om hier te leven,’ zuchtte Arlyn en liet haar arm door het raam hangen. De warme wind blies langs haar vingers alsof iemand een haardroger op haar richtte.
‘Het went,’ zei John met een schouderophaal. ‘Als je hier al je hele leven woont is het niet meer zo bijzonder. Ik zou best eens iets anders van de wereld willen zien.’
Een tijdlang was het stil. Pas toen de radio door een golf van ruis Hey Jude liet horen, begonnen John en Arlyn gelijktijdig zachtjes mee te zingen.

John nam Arlyn mee naar zijn woning in Fontana. Ze praatten de hele nacht door, met The Beatles op de achtergrond. Uren verstreken, en terwijl de maan opkwam en weer onderging werden ze er allebei steeds meer van overtuigd dat ze hun soulmate hadden gevonden.
Ergens tussen Lucy In The Sky With Diamonds en A Day In The Life werden ze verliefd.

Reacties: