FanFic.nl

Leaves That Fall

3. Fairfax

‘By the power invested in me, I now pronounce you husband and wife.’ De hele commune juichte toen Arlyn en John elkaar kusten in de schaduw van de appelbomen. Het was 13 september 1969 en de perfecte dag voor een hippiebruiloft van het koppel dat elkaar net iets meer dan een jaar kende.
Arlyn straalde, en nergens in haar hele lijf was ook maar één gedachte te bespeuren aan haar ouders, haar vorige echtgenoot, of New York. Een paar meisjes kwamen aanrennen met hun handen vol bloemen en gooiden ze in de lucht boven de hoofden van het bruidspaar.
‘En nu weer aan het werk!’ riep iemand, en iedereen greep een mand. Arlyn en John, die het voorbije jaar heel Californië hadden doorkruist, waren sinds kort neergestreken in deze commune die het einde van de zomer doorbrachten met het plukken van appels in een enorme boomgaard vlakbij Fairfax. Dicht bij de natuur, in de stralende zon, omgeven door mensen die van haar hielden en de man op wie ze verliefd was geworden, een deel van de cultuur die haar ogen had geopend.
‘Ik hou van je,’ zei John. Ze liepen hand in hand tussen de bomen en plukten appels met hun vrije hand. John, opgeleid als tuinman, had nog nooit zoveel van de natuur gehouden als nu. Voor hij Arlyn kende had hij zijn job vreselijk gevonden, wroeten in de aarde voor een minimumloon. Maar de combinatie van liefde, vrijheid en gelijkgestemde zielen had hem een nieuw leven gegeven.
‘Ik ook van jou.’ Arlyn haalde haar hand door haar haren en streelde de kroon van bloemen die ze voor de ceremonie had opgezet.
John zette plots zijn mand neer, boog door zijn knieën en greep Arlyn bij haar middel. Ze gilde toen hij haar op zijn schouders zette.
‘Pluk maar verder, zo hoeven we geen ladder te halen.’ Arlyn lachte en stak haar handen uit naar de dichtstbijzijnde tak. Zonder angst. Ze wist dat hij haar niet zou laten vallen.

Toen de zon zwaar en oranje naar de horizon zakte, stonden twee volle manden vergeten tussen de appelbomen. Het laatste licht druppelde langs een spoor van kleren.
Arlyn en John lagen in het lange gras, gekleed in niks dan huid en wind. John streelde loom langs haar buik en Arlyn duwde haar neus in zijn hals. Ergens in de verte, waar de commune zich verzameld had na het werk, speelde iemand gitaar. De geur van brandend hout en rijst met bonen vermengde zich met die van rijp fruit en warme aarde, maar geen van beide had honger. Ze waren zo vreselijk vol van elkaar.
‘Hoe lang blijven we hier?’ vroeg Arlyn. John haalde zijn schouders op.
‘Tot het plukseizoen voorbij is. Daarna zien we wel weer.’
‘Waar zouden we eens heengaan?’
‘Geen idee. Waar de wegen ons heenvoeren. Of waar jij wilt.’ John draaide zich op zijn zij zodat hij zijn jonge bruid in de ogen kon kijken. ‘Waar wil jij heen?’
‘Ik hou van Californië,’ zei ze. ‘Maar misschien hou ik nog meer van de wereld daarbuiten. We zien wel.’
‘Oké. We zien wel.’ John drukte een zoen op haar voorhoofd en trok haar tegen zich aan.

Reacties: