FanFic.nl

Humanoid

Down on you

Bill legde een hele blok neer op tafel, en keek Gustav en Ven allebei aan ogen die duidelijk maakten dat hij wist wat hij van plan was. Hij pakte een pen, scheurde een blad uit de blok om hem uiteindelijk aan Ven te geven.
‘Schrijf neer wat ik je allemaal zeg,’ beval hij. Ven knikte. Ze greep de pen vast.
Ven zat in een zetel, met haar voet in het verband. Ze was tijdens de aansluiting in slapa gevallen waardoor ze haar rust meteen half ingehaald had. Bill was bij haar gebleven heel die tijd. Toen Ven ook wakker werd, was Bill de eerste persoon die ze had gezien. Ze kon het zich allemaal nog perfect herinneren.
‘Hoi,’ had Ven gezegd toen ze Bill naast haar zag staan. Bill had geglimlacht en had ook met “hoi”� geantwoord. Er werd niet veel gezegd. Bill knielde naast haar neer opdat zijn gezicht op dezelfde hoogte stond als dat van Ven.
‘Goed geslapen?’ vroeg hij. Ven knikte zacht en zuchtte luid.
‘Hoe is het verlopen?’
‘Je hebt een nieuwe voet,’ zei Bill. Ven had weer geglimlacht. Daarna vertrok hij weer en sliep Ven verder.
Maar nu zaten ze dus alledrie rond een tafel, Ven en Gustav zaten neer, en Bill bleef staan. Zijn handen lagen plat op de tafel, en hij boog een beetje voorover, zoals de meesten deden als ze een plan gingen verzinnen. Ven wachtte geduldig op enige ideeën van Bill.
‘Dus, Gustav, jij blijft hier voor als er een ongeval gebeurd,’ zei Bill, nog zakelijker dan hij ooit geweest was. ‘Het zou mij een plezier doen als we jou niet meer nodig hebben in deze operatie.’
Gustav knikte, Ven schreef neer wat ze hoorde. Bill zag het.
‘Dat moet je nog niet opschrijven,’ zei hij lichtjes geïrriteerd. Ven keek op, klikte beschamend haar pen dicht, en gebaarde dat Bill verder moest gaan.
‘Vandaag ga ik aan Vens alter-ego beginnen. Ze zal een volledige nieuwe identiteit krijgen.’ Toen hij zag dat Ven niets noteerde, drong hij aan dat ze er werk van moest maken. Alsof ze gebeten was door een slang vloog de pen uit haar hand. Bill drukte zijn hand tegen zijn ogen en schudde zijn hoofd.
‘Sorry,’ zei Ven toen ze terug klaarstond. Bill wachtte nog enkele seconden om te controleren of het werkelijk zo was, en ging toen verder.
‘Zoals ik al zei ga ik aan Ven’s alter-ego werken, haar haar zal anders zijn, korter, geverfd, ook zal ze lenzen moeten aantrekken. Een miniscule herkenning kan ons al fataal worden.
‘Ook zullen we aan een infiltratieplan moeten werken. We moeten Frans&Söhne binnen zien te dringen en Vens gegevens zien te wijzigen. Als dit ons niet lukt, kan het gedaan zijn voor ons beiden, en jou misschien ook, Gustav.’
Bill klonk zo ervaren. Ven vroeg zich af hoevaak hij undercover mensen had geholpen.
‘En wat is ons plan?’ was de vraag die uit Vens mond kwam. Ze had nog steeds haar linkervoet op een zeteltje zitten, en mocht hem niet bewegen. Bill antwoordde niet. Hij legde een hand op zijn mond en deed alsof hij nadacht. Even wierp hij een blik op Gustav.
‘Ga haarverf kopen, maakt niet uit welke kleur zolang het niet zwart is,’ beval hij. Gustav knikte. Hij stond op, pakte zijn jas, en vertrok uiteindelijk. Weer waren Bill en Ven alleen, behalve dat ze nu niets tegen elkaar zeiden.
Ven herinnerde zich nog hoe ze Bill had proberen te volgen in de brommerzaak. Ze wist nog dat ze hem zo mysterieus vond toen hij haar aanstaarde in het ziekenhuis. Ven probeerde er niet meer aan te denken. Ze moest zich concentreren op het plan van Bill.
Maar wat was het plan?
Ven besloot het niet te vragen. Ze ging even acherover leunen en sloot haar ogen. Ze wilde niet slapen, maar gewoon even niet hoeven kijken naar Bills heen en weer geloop kon haar ook wel deugd doen. Een beetje relaxerende muziek en het plaatje was compleet.
‘Het is niet het moment om te slapen, Venus,’ zei Bill. Ven schrok op bij het horen van haar volledige naam. Meteen fronste ze haar wenkbrauwen.
‘Vén!’ snauwde ze hem toe, maar hij negeerde haar. Waar was de aardige Bill van gisterenavond? Het leek alsof hij dat uurtje dat ze bij elkaar hun hart gelucht hadden helemaal vergeten waren. Of hij had last van wisselbuien, wat Ven onwaarschijnlijk leek omdat hij meer bitter was dan zoet.
‘Jij gaat nu je haren wassen, dan ga ik ze knippen,’ zei Bill opeens, alsof er niets gebeurd was. ‘Tegen dat we klaar zijn is Gustav terug met verf.’
Ven zag erop tegen om Bill aan haar haar bezig te laten zijn. Ze zuchtte, drukte haar hoofd tegen de tafel en vloekte binnensmonds.
‘Kan ik niet gewoon een pruik dragen?’ vroeg ze. Bill schudde zijn hoofd. Hij ging tegenover Ven neerzitten.
‘Een pruik jeukt, blijft nooit op zijn plaats, en vliegt van je hoofd wanneer we wegrijden met de brommer,’ verklaarde Bill nog altijd toonloos. Hoeveel minuten waren verstreken sinds Gustav vertrokken was? Vijf? Tien? Ven had het gevoel dat hij niet lang genoeg kon wegblijven.
‘Wel jammer van je zwarte haren,’ zei Bill. Hij nam weer enkele haren tussen zijn vingers en bekeek ze aandachtig. ‘Maar die zullen wel weer eens aangroeien.’
‘Luister, kun je ze niet gewoon verven? Ik heb zo lang moeten wachten vooraleer ze zo lang waren,’ smeekte Ven, maar Bill negeerde haar. Hij pakte haar op en nam haar mee in de badkamer. Bill wachtte niet op Vens mening. Hij liet haar neerzitten naast het bad, zodat haar hoofd over de bak hing en deed de douchekraan aan. Het water stroomde door Vens haren, waardoor de vrouw schrok.
‘Bill! Blijf verdomme toch van mijn haar!’ riep ze. Weer luisterde Bill niet. Hij streek zachtjes door haar haar om er zeker van te zijn dat alles wel nat was. Toen trok hij haar zonder enige waarschuwing recht. In de achtergrond hoorde Ven een geluid, maar ze was te druk bezig om de druppels water uit haar gezicht te houden. Ze hoorde gebabbel.
‘Dat was snel.’
‘Ja, ik heb gewoon een kleur gehaald en wat bleekmiddel. De winkel is hiernaast.’
Bleekmiddel?
‘Hmm, ja, haar haren zullen gebleekt moeten worden,’ hoorde Ven Bill zeggen. Ze wilde meteen protesteren, maar Gustav was haar voor.
‘Nou ik had er eerder aan gedacht dat als het eerste plan niet lukte, dat je misschien een tweede kleur nodig zou hebben,’ zei hij. Toen al haar haar uit haar gezicht was, keek Ven eindelijk op naar de mannen. Gustav had een pak met blonde verf, en een met bruine. Opeens leek dit allemaal waanzin. Hoe konden ze haar nu verschuilen onder haarverf? Ze zouden haar zonder enig probleem kunnen herkennen.
Ven merkte veel te laat dat Bill niet meer naast Gustav stond, maar achter haar. Hij was bezig een brandend vloeistofje in haar haar te kiepen, en met zijn handen - die in handschoenen zaten - wreef hij het uit. Ven besefte alleen maar dat het brandde. Ze wist nog dat vroeger, en daarmee bedoelde Ven ook wel lang geleden, vrouwen hun haren wel vaker moesten bleken als ze echt blond haar wilden. Met de producten van tegenwoordig lukte dat in één keer, maar dat maakte het er niet minder pijnlijker op.
Gustav keek geduldig toe, en stapte uiteindelijk naar de voet. In de verondersteling dat Ven naar hem keek, sprak hij tot haar.
‘Als jullie klaar zijn ga ik de huidlaag aanbrengen op de voet. Hij ziet er gezond uit.’
Ven deed een poging om te knikken, maar hield haar ogen stijf dicht. Gustav stapte de kamer uiteindelijk uit.
‘Waarom kun jij soms zo harteloos zijn?’ vroeg Ven toen Bill eindelijk klaar was. Ze had een hoofdkapje opgekregen en zag er best wel grappig uit.
‘Ik ben niet harteloos, ik ben realistisch,’ mompelde Bill, terwijl hij de handschoenen voorzichtig uitdeed alsof ze giftig waren. Ven zuchtte.
‘Wat was datgene dat je bedoelde met ware liefde die niet schaadt?’
‘Liefde kan pijn doen, niet?’ vroeg Bill, nog steeds met de kille toon op zijn stem. Ven knikte en wachtte tot hij verder ging.
‘Liefde is uiteindelijk gebaseerd op elkaar leren kennen, en dan beseffen dat het toch niet zo geweldig is als je had verwacht.’
Ven knikte weer. Ze dacht aan haar gebroken huwelijk met Thomas.
‘Maar ware liefde kan je niet afbreken.’
‘Hoezo?’ vroeg ze, oprecht verbaasd. Bill zuchtte.
‘Met ware liefde wéét je gewoon dat alles goed komt. Mijn theorie van de ware liefde is simpel: ze sterven samen.’
‘Maar stel dat wij nu straks samen verongelukken op de brommer, dat maakt ons toch ook niet tot ware verliefden?’
‘Maar wij zijn dan ook niet verliefd op elkaar, niet?’ Zijn toon was nog steeds rustig. Ven begreep wat hij bedoelde. Hij en Thereza... dat was geen ware liefde.
‘Als de ene vertrekt zonder de andere mee te nemen, betekend dat dat de andere het kí¡n overleven zonder die persoon. Het is allemaal ingebouwd in ons.’
‘En weet je pas wanneer iemand de ware is als je sterft?’ vroeg Ven. Bill moest even lachen en schudde zijn hoofd.
‘Nou, niet per se. Zoals ik al zei: ware liefde breekt niet af. Deze geliefden zullen dan ook veel minder ruzie maken dan de andere koppels.’
Ven dacht even na. Zij en Thomas hadden best wel veel ruzies gehad waar ze best wel door afgebroken was. En dan was er nog de scheiding. ‘Wat een filosofie,’ was haar antwoord. Ze had niet door dat Bill achter haar stond, en schrok toen hij het kapje van haar haar afhaalde. Weer liet hij haar over de badrand hangen, en liet hij het warme water in haar haren stromen.
‘Ik ben niet de beste kapper, maar ik ga proberen niet te veel af te knippen, maar wel genoeg zodat het er anders uitziet,’ zei hij. Ven probeerde het water uit haar mond te halen en kneep haar ogen tot fijne spleetjes.
‘Het ziet er waarschijnlijk al heel anders uit.’
Uiteindelijk had Bill Ven blond gekregen. Het was nu al drie uur verder, en weer zaten ze alledrie rond de tafel. Ven had haar eerste stap op haar voet eindelijk kunnen maken, en Bill en Gustav hadden nog enige infiltratieplannen besproken. Blijkbaar was Gustav bereid om hun verder te helpen.
Ven nam een pluk van haar nieuw blond haar in haar hand, en keek er afschuwend naar. Dit was de kleur die ze nooit gewild had, hoogstwaarschijnlijk omdat haar zusje, die o-zo-lieve schat, ook blond was. De herinneringen kwamen naar boven.
‘Wat is het plan?’ vroeg Ven ongeïnteresseerd. Ze keek met een vermoeide blik van haar nieuwe haarkleur naar de man die haar leven aan het redden was - of waar het ook op leek.
‘Dí­t is het plan,’ zei Bill, terwijl hij een papiertje uit zijn broekzak viste. Nogal onhandig plooide hij het open, en verscheen er een affiche voor een bal.

Wij heten u van harte welkom bij het bal van Frans & Söhne, met deze uitnodiging kunt u samen met uw gezelschap genieten van ons feest voor de vijftigste verjaardag te vieren van het bedrijf,
Met vriendelijke groeten,
Kristopf en Daniël Frans

Ven zuchtte luid. ‘Een bal?’
Bill haalde enkel zijn schouders op en keek naar Gustav, die toestemmend knikte. Hij leek het wel een goed idee te vinden. Terwijl ze met hun blikken een conversatie leken te maken waar Ven geen deel van uitmaakte, bekeek Ven de brief nog eens goed. Bestond Frans & Söhne í¡l vijftig jaar? Ze kende ze pas van enkele dagen terug! Ze bekeek de achterkant, waar er een datum op stond. 14 januari, dat was vandaag. Ven haalde diep adem om daarna terug naar Bill te kijken. Maar vlak voordat ze haar mond kon open doen, viel Bill haar in de rede.
‘Jij en Gustav gaan straks kleren kopen, hoewel één jurk toch nog genoeg zou moeten zijn. Daarna gaan wij samen daar naartoe, en proberen we aan de hoofdcomputer te geraken.’
Het leek allemaal zo’n dom idee, maar Ven wist dat Bill zeker was van wat hij deed. Onwillig stond ze op, en wachtte ze op Gustav die zijn jas ging halen. Samen gingen ze de deur uit. Bill keek ze nog even na.

Reacties:

xNadezhda zei op 4 mei 2010 - 12:38:
Samen naar het bal. *wbw*
Moet ze maar een mooie jurk uitkiezen, ghehe. Dan heeft Bill misschien een reden om wat aardiger tegen haar te doen. x'D
Hij is zo cuwl in dit verhaal, like Kay said! Dat hij werkelijk zo'n emotieloze figuur is geloof ik niet, hij kan gewoon zijn emoties niet tonen omdat hij, tja, realistisch moet zijn, zoals hij zelf al zei. En dat zet je gewoon heel begrijpelijk neer, zodat je eigenlijk geen moment een hekel aan hem kan hebben als hij weer zo kortaf doet. :3

Mhii. Ik kan niet wachten op het bal. <3

Kayley zei op 3 mei 2010 - 21:50:
OEHH

Ven en Bill naar een bal. Smexy. ^^
En arme Ven, dat ze haar zwarte, lange haartjes moet afstaan voor blond en kort, wat ze allebei niet wilt.

Ik houd van Bill in dit verhaal. De hele tijd is hij zo sterk en emotieloos, en dan heb je die moment dat hij zo'n lieverd is! <3

Sorry voor de kortheid, ik moet gaan slapen. x.x