Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Nobody's wife. » At a simple cafetaria.
Nobody's wife.
At a simple cafetaria.
Met tranen in mijn ogen zit ik in een cafeetje. Alleen, een warme kop thee voor me. Ik hoor nog steeds de sirenes, ik hoor nog steeds de klap. Ik kan er niet tegen, het maakt me gek. Ik neem een voorzichtige slok van de hete drank. Ik hoor Micah’s gil keer op keer. De tranen lopen inmiddels over mijn wangen. Micah… De eigenaar van het cafeetje komt naar me toe, schuift bij me aan tafel aan.
“Meisje, gaat het?”¯ vraagt hij op een bezorgde toon. Ik schud mijn hoofd, het gaat niet, niet mijn Micah…
“Zal ik je eventjes alleen laten?”¯ Ik knik, de man gaat weg. Ik zie het voor me gebeuren, mijn gedachten gaan als een sneltrein. Ik neem nog een slok van de hete drank. Ik grijp naar de asbak die vlak voor me staat, schuif die dichterbij. Uit mijn jaszak haal ik een sigaret, steek deze aan, en begin langzaam te roken. De deur van het café gaat open, een slungelige jongeman, een zwarte paardenstaart, een zwarte pet en een zonnebril komt binnenlopen. Ik bestudeer elke beweging die hij maakt. Hij loopt naar de bar, besteld een koffie, en kijkt het café rond. Er is iets aan hem wat iets in me aanwakkert, ik weet niet wat. Hij krijgt zijn koffie, betaald met een glimlach. Hij neemt zijn koffie en loopt recht naar mijn tafeltje toe. Hij komt op de stoel tegenover me zitten. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen, ik neem een trek van mijn sigaret.
“Waarom huil je?”¯ Die stem. Ik besluit me niet te laten kennen.
“Waarom heb jij een zonnebril op?”¯ Hij glimlacht een mooie glimlach, een rij witte tanden komt tevoorschijn. Hij doet z’n zonnebril af. Die ogen.
“Zo beter?”¯ Ik grinnik.
“Maar, waarom huil je nou? Liefdesverdriet?”¯ Ik grijns.
“Nope, geen lufduvuduh.”¯ Hij kijkt me aan.
“Wat dan wel?”¯
“Wat gaat jou dat aan?”¯ Hij begint te grinniken, dan kijkt hij me intrigerend aan.
“Omdat ik geïnteresseerd in je ben.”¯
“Dus?”¯ Hij schud zijn hoofd. Dan komt aarzelend zijn hand over tafel, die hij naar me uitsteekt. Ik pak hem aan.
“Bill.”¯
“Katy.”¯
“Dus, Katy, ga je me nou nog vertellen waarom je huilt?”¯ Ik kijk hem onverbiddelijk aan, en neem nog een slok van mijn thee. Hij volgt mijn voorbeeld en neemt een slok koffie.
“Mijn beste vriend, Micah, en ik liepen over straat net. We waren onderweg naar weet ik veel wat. Het stoplicht stond op groen, voor de voetgangers. Een auto reed door rood, Micah liep net iets voor me. Hij werd geraakt, mensen belden de ambulance. Ik heb z’n gegevens verteld, en ben toen weggerend, naar hier. En nu zit ik hier al een tijdje.”¯ Hij kijkt me aan.
“Zal ik met je meegaan naar het ziekenhuis?”¯
“Wie zegt dat ik naar het ziekenhuis wil?”¯
“Je ogen.”¯ Ik kijk hem in zijn mooie bruine ogen aan.
“Graag.”¯ Fluister ik zachtjes.
Reacties:
“Je ogen.”¯
Die vond ik even heel geniaal.
Dit is wéér prachtig (:
Ga je snel verder?
“Zal ik met je meegaan naar het ziekenhuis?”¯
“Wie zegt dat ik naar het ziekenhuis wil?”¯
“Je ogen.”¯ Ik kijk hem in zijn mooie bruine ogen aan.
“Graag.”¯ Fluister ik zachtjes.
---
dit stuk is ubermooi!!
ga je weer snel verder?
xx