FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

LAten we verder gaan

Draco had zichzelf in de ziekenboeg gewerkt en Sneep had het druk, dus de week verliep ‘rustig’ met het nodige piekeren. Donderdag liet Sneep me toch komen. “Dit is drie maanden terug, het is maar en beetje, maar ik heb geen tijd.”�

*********************
“Aaah Severus… Je herinnert je nog wel mijn grote afgrijzen voor Perkamentus en Potters’ geloof in de liefde he?”�
“zeker, Heer”�
“wel…ik was aan het denken om dat te gebruiken, dat verwachten ze nooit.”�
“Heer?”�
“misschien hebben de Beatles gelijk, Severus. Wat als liefde nu eens het enige is dat ik nodig heb om dit te doen werken?”�
“heer?”� herhaalde Sneep.
“Maakt niet uit, Severus. Ik bespreek het met Lucius.”�
************************
Ik keek even naar de hersenpan en keek dan naar Sneep, maar die keek me spijtig aan. “Je moet gaan, Joan. Ik heb écht weinig tijd.”� Hij joeg me uit het lokaal en ik liep verward naar de leerlingenkamer. De dag daarop kwam Draco weer uit de ziekenboeg en lachtte soms naar me. Ik kon gewoon niet anders dan terug lachen, ik hield zo van hem.
“ok”� zei ik die avond in de kleedkamer. “Het is geen verrassing, maar we zijn door naar de volgende ronde!”�
“huj huj!”�
“net als twee andere scholen.
“Kammfels”�
“Ja, Ned, Kammfels en Parker. Wij hebben niks verloren, Kamffels één keer, Parker twee, beauxbatons drie keer en trouchebian alles.”�
“wow”�
“ja..”�
“Dit weekend gaan we naar Amerika, ik ben redelijk zeker dat we winnen. Ze spelen dan tegen Kammfels, om waarschijnlijk weer te verliezen. Als dat zo is, spelen we binnen drie weken de finale tegen Kammfels.”�
“cool! We kunnen het WK winnen!”�
“ rustig maar Ned, de overwinning is nog lang niet binnen. We moeten trainen, om te beginnen aan jouw penalties.”� Ned schrok en bleef voor de rest van de training stil. Donderdag moest ik weer bij Sneep blijven. “Er is weer niet veel tijd, maar dit zou genoeg moeten zijn.”�

***************************************
“Begrijp je dat, Severus?”�
“ja, Heer.”� Op dat moment gaat er rechts een deur open. “O Heer, sorry, ik wou niet storen, ik..”� Lucius keek geschrokken, zo had ik hem nog nooit gezien.
“Wat is er, Malfidus?”�
“Heer, mijn zoon. Hij horde ons praten over het meisje….Hij weet van het plan.”�
“Hoe is dat precies gebeurd, Malfidus?”� vroeg Voldemort rustig.
***********************************
Sneep spoelde de herinnering voort, hij had me al verteld dat hij te weinig tijd had voor de hele herinnering.
**************************************
“Zeg eens Severus, hoe is jouw relatie met Dhanes?”�
“gewoon leerling-leraar, Heer”�
“niks speciaal?”�
“niet echt.”�
“Lucius zegt wat anders.”�
“Het is een speciaal meisje en ik ben wel geïntrigeerd door haar.”�
“Kan ik goed geloven Severus. Ze heeft blijkbaar een speciale invloed op mensen.”�
***************************************
“Nu weer naar de leerlingenkamer, Joan”�
“maar, wat , ik..”�
“Denk er over na, vind je het antwoord niet dan zal ik het je geven. Kom op”� hij joeg me uit het lokaal. Te veel kon ik niet nadenken, de dag er op vertrokken we naar Amerika.
“JOAN!”�Janice, Amy en Leyla vlogen me om de hals. Ik lachte en begroette hen. Iedereen praate door elkaar, maar alle stemmen vielen stil als een zware stem mijn naam uitsprak. “Bol af, Stan”� spuwde leyla. Hij hief zijn handen onschuldig omhoog en zei dan. “He! Ik he been even groot recht als jij om een vriendin te begroeten!”� en hij stak zijn han dnaar me uit. Ik nam deze niet, maar stapte vanachter de meisjes. Ik keek hem aan en begroette hem koeltjes. “joan”� fluisterde hij. “Ik ben blij je te zien!”� hij streelde met zijn wijsvinder langs mijn wang. Ik schrok en wou wegspringen, maar Fred en George waren sneller. George legde zijn hand op Stans schouder, hij draaide zich om en Fred sloeg hem hard in het gezicht. Stan greep naar zijn pijnlijke neus en vluchtte vloekend weg. George riep hem nog wat na, terwijl Fred zich bezorgd naar me toe draaide. “alles goed?”�
“Hij streelde mijn wang, hij heeft me niet verkracht ofzo!”� giechelde ik, maar knikte dan dat ik in orde was. Fred had hem hard geslaan en Leyla, Amy en Janice waren enhtousiast, het bleef het gespreksonderwerp voor de rest van de dag. We stonden net te praten en ik schrok, net als all anderen toen Draco langs kwam. Hij duwde zijn lippen even in mijn hals en liep dan door. Ik wendde mijn ogen naar de grond, bang voor wat nu zou komen. “Jo..”� Ron stopte al en ik keek op naar hem en volgde dan zijn blik naar Fred. Hij had een vraag-er-niet-naar-want-ze-wil-er-niet-over-praten-en-je-kan-altijd-eindigen-zoals-Stan-blik. Ik keek hem dankbaar aan en Fred lachtte zwakjes terug. Dan wendde hij snel zijn blik af, wat me ten zerste verbaasde. De dag daarop kwamen Janice, Amy en Leyla ons tegemoet. “Stan speelt niet”� grijnsde Janice. “Hij vertelde het schoolhoofd dat hij zich niet zo goed voelde.”� Vulde Amy lachend aan en Leyla giechelde “het schoolhoofd was niet zo blij”� we lachtten allemaal me en de meisjes wensten ons succes. “Als of jullie het nog noedig hebben”� knipoogde Amy. Samen met Hermelien en Leo liepen ze naar het stadion. Zacht uitgedrukt overweldigden we Parkers. “We hebben hun bespeeld als kleine kinderen!”� riep Ned enthousiast in de kleedkamer. “Erger nog!”� riep zelf Ginny buiten zinnen.
“Erger dan Huffelpuf vorig jaar!”� zei Ron grijnzend. Het was geëindigd op 680-40! Zelfs Ron had gescoord. We zeiden gedag tegen Amy, Leyla en Janice. Stan kwam niet meer buiten en Zweinstein verliet Amerika in glorie. Toen we toekwamen hoorde ik Draco mijn naam roepen. Ik keek hem vragend aan en hij vroeg of ik zin had om rond het meer te wandelen, zonder nadenken keek ik naar Fred. Hij keek naar Draco en nu snel en een beetje geschrokken naar mij. Een andere emotie, die ik niet kon lezen verscheen ook op zijn gezicht. Ik keek weer naar Draco, die vragen zijn hoofd kantelde. Mijn hart riep ja, maar mijn verstand en mijn hoofd verboden het me. Ik voelde hoe mijn hart mijn hoofd echter wel dwong te knikken. Hij nam mijn hand en trok me zachtjes me naar het meer. We liepen naar de andere kant van het meer, in stilte. Halverwege stopte hij met lopen. “Wat?”� vroeg ik, een beetje bang.
“Wat is er mis met ons?”�
“Hoe bedoel je?”�
“Je weet wat ik bedoel!”�
“Maar jij hebt het…”�
“ik weet het. Het was een verschrikkelijke fout ook…Ik wil het terug.”� Hij zuchte en hurkte op zijn knieën en plaatste zijn handen in zijn haar. “Joan”� zei hij. Zijn ene hand gleed uit zijn haar en hij kantelde zijn hoofd weer wat naar boven, met de andere hand nog in zijn haren geklemd. “shtt”� zei ik en ik hurkte neer om mijn vinger op zijn lippen te leggen. “Ik hou van je, Draco. Hij legde zijn geloste hand in mijn hals en keek me aan. “ik ook van jou”� fluisterde hij bijna onhoorbaar. Hij legde zijn lippen voorzichting op de mijne en ik kon niet anders dan hem laten doen. Hij kustte mij en ik kustte hem terug, niet in staat om de kust te breken, ondanks alles wat Sneep me gezegd had. Op zijn kurken verloor hij zijn evenwicht en viel achterover, ik viel mee, de kus niet meer lossend. Zijn handen gleden langs me naar mijn achterste en mijn schouders, hij drukte me stevig tegen zich aan en trok eijn knie omhoog. Dan rolde hij ons om, me zachtjes op de grond leggend. Ik voelde zijn hand over mijn buik glijden en ademde luid. Hij stopte de kus en keek me aan. Hij scraapte zijn keel en zei schuldig. “We liggen aan het meer…”� ik giechelde. Hij stond op en trok me weer recht, nam mijn gezicht in zijn handen en drukte zijn lippen stevig tegen de zijne. Daarna liepen we elk naar onze leerlingenkamer…met een beetje gemengde gevoelens.

Reacties: