FanFic.nl

Disturbed.

1- Flashback

" Langzaam open ik me ogen. Als ik bij kom, merk ik dat ik op de grond lig. Al weer. Als ik even rond me kijk zie ik overal bos. Het is donker en het ruikt naar verbrand hout. "Waar de fuck ben ik!?" denk ik in me zelf. Als ik even wat rond loop en dieper in het bos verdwijn, herinder ik me het... Ik ben weer op Scyll. Een onderdrukte paniek overheerst me lichaam. Ik kan wel huilen zo bang ben ik.. bang dat ik de kist niet vind, bang dat ik nooit meer weer terug ga. Even overstuur zie ik het niet meer zitten. Ze is het zat. De dromen moeten stoppen. Allerlei gekke en vreemde gedachtens schieten me hoofd te binnen. Zelfs pogingen tot zelfmoord komen in me op. Bij die gedachtens, stop ik even. Ik ben ben boos op me zelf, boos omdat ik dit elke keer weer laat gebeuren. Ik moet me zelf pijn doen, en knijp keihard in me arm van woede. Ik trek aan me haren en voel me leeg en verdrietig. Ik zak in één op de grond. Laat me zelf even tot rust komen, en bedenk me dan dat ik hier opeens zo snel mogenlijk weg wil. Ik ga gauw op zoek naar het kistje.


Ik loop voor mijn gevoel al uren rond. Ik heb niks meer bij me dan een sleutel en me pyjama. Het word langzaam kouder, en het geeft me het gevoel als of ik stik. Ik zie vuurvliegjes rondvliegen door de lucht. En dat geeft me een veilig gevoel... Gewoon voor een keer... Als of ik alleen ben maar dan ook echt alleen. Even geen gezeur aan me kop dat ik beter me best moet doen op school, even geen gezeur over dat ik een slechte dochter ben.


Als ik terug denk aan dat me moeder dat telkens zegt, Veranderd me humeur. Met blote voeten loop ik door het koude vochtige gras, duw een paar struiken opzij en loop verder. Een soort gevoel leid me door het bos, alsof ik op een bepaald tijdstip op een bepaalde plek moet zijn.


Als ik me zelf wurg door het laatste struikje, Kom ik op een groot open grasveld. Blij maar ook moe loop ik naar het midden van het grasveld. Iets dat ik best eng vind, omringt door bomen. Er kan bijvoorbeeld opeens zomaar iets uit de bosjes springen. Met die gedachtens krijg ik een rilling over me heen. Geduldig wacht ik tot wat er gaat komen. Ik geef me zelf wat de tijd om na te denken. 'Vreemd, geen zoektocht naar het kistje vandaag?' denk ik in me zelf. Het is donker, zo donker dat je me vanuit de bosjes me vast niet eens ziet op het midden van het veld. Een stil geluid onderbreek me gedachtens. Met een ruk draai ik me om, opzoek naar waar dat geluid vandaag komt. Dan vallen me ogen op een schim dat langzaam op mijn af komt. Ik weet dat ik niks kan doen, dus blijf ik wachten tot wat er komt. Het blijkt een jongen te zijn. Een lange slanken jongen, met zwart haar dat kan ik wel zien. Maar zijn gezicht is een vlek. Als hij vlak voor mij stil staat, hou ik me adem in. Ik kijk de jongen aan in zijn ogen, en zag dat de jongen zelf ook een beetje bang is. Langzaam zag ik weer alles weg vallen en zwart worden. 'yes' dacht ik, het stopt. één voor één vallen er stukken weg van de grond. En samen vallen we naar beneden."

Reacties: