FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Dinsdag 02 februari 2004 [1]

Op dinsdag was Bill ziek. Met 40 graden koorts en een maag die besloten had niets binnen te houden, bleef hij thuis. Simone had hem meteen weer naar boven gestuurd toen hij de keuken ingestrompeld was, een half uur later holde ze met een emmer en een pijnstiller naar boven. Tom zat nog steeds beneden toen zij weer beneden kwam, en ze vertelde hem dat Bill vandaag zeker thuis moest blijven.
Tom glipte vlak voor hij moest vertrekken zijn broertjes kamer binnen om hem gedag te zeggen, en zag toen het meest vertederende beeld dat hij ooit gezien had.
Bill lag schuin op zijn bed, met zijn hoofd naast zijn kussen en zijn armen om de prop dekens geklemd. Zijn rechtervoet bungelde over de rand. Zijn zwarte haren hadden zich gedeeltelijk over zijn hoofd gelegd, dat glansde van het zweet. Het was broeierig in de kamer.
Toen Tom op zijn knieën ging zitten en stapvoets dichterbij kwam, zag hij dat Bill rilde. Zijn tanden klapperden zacht en zijn ogen waren stijf toegeknepen. Voorzichtig prutste hij de armen los om de dekens over hem heen te schuiven. Nog voorzichtiger, alsof Bill van porselein was, wurmde hij zijn handen onder het hoofd van zijn broertje en hees het zachtjes op. Iets later plofte Bills hoofd op het kussen.
‘Slaap lekker en genees snel.’ fluisterde Tom en duwde zich een beetje overeind, om een kus op Bills voorhoofd te drukken. Het zweet kleefde aan zijn lippen en hij likte er begerig langs, Bill proefde lékker.
Oké, dat denk je dus nooit meer!
Hij sloot de deur zachtjes achter zich en rende de trap af. Toen hij de voordeur haastig opentrok, sloeg de regen hem in zijn gezicht. Goed, dat kon er nog wel bij.
Hij stapte de stortregen in, en op slag was hij nat. Regen kroop over zijn huid en zijn dreadlocks in. Zijn gsm trilde in zijn broekzak.
Pim kondigde aan dat ze de bus genomen had, en dat ze dus niet met de fiets kwam.
Tom kreunde. Voor de bus was hij te laat, en nu had hij geen Bill om samen mee te laat te komen en kletsnat op school aan te komen.
Hij sjokte de oprit af, liet zijn fiets staan en stopte zijn handen in zijn zakken. Hij zou sowieso toch te laat komen, en sowieso toch kletsnat worden, dan kon hij net zo goed ervan profiteren en er heel langzaam over doen.
Toen hij de straat uit was, voelde hij het water over zijn benen dansen. Ook in zijn nek kietelden de druppeltjes.
Ben ik verliefd, écht verliefd op Bill?
Wil ik de rest van mijn leven met hem doorbrengen? Sowieso!
Ben ik graag bij hem? Altijd al.
Zijn we onafscheidelijk. Godverdomme, we zijn een tweeling.
Dit is hopeloos, wat ik ook bedenk, het hoort ook bij een gewone tweeling.
Behalve de brandende verlangens om hem te kussen, het ongewone gevoel als hij nog maar naar me kijkt of me aanraakt.
Nee, ik ben niet verliefd. Ik voel me gewoon… Vreemd bij hem. Het is gewoon een overgangsperiode.
Niets liefde.
Hij stopte aan een bankje in de straat van school, de kerkklok sloeg negen keer. Hij steunde met zijn armen op zijn benen, voelde water waar hij het niet voelen wilde. Dit was allemaal hopeloos, want hoe hij het ook draaide en keerde, eigenlijk kwam het op hetzelfde neer. Maar hij wilde het niet helemaal onder ogen komen, het was allemaal nog niet zeker, hij moest uitsluitsel krijgen, de verlangens waren gewoon flarden van vroegere liefdes voor meisjes die hem in de steek gelaten hadden.
Hij moest gewoon zo snel mogelijk aan een vriendin geraken, dan zou het wel ophouden.

Kletsnat stapte hij over de drempel van het wiskundelokaal. De klas draaide zich als één man om, met grote ogen keken ze naar de kletsnatte verschijning, maar twee seconden later verdween hun belangstelling al.
‘Je bent een uur te laat.’ bromde meneer Smith, de wiskundeleraar, en gebaarde naar een stoel vooraan. Een meisje dook schuchter weg in haar vest.
Tom stapte door het lokaal, water klotste tegen de binnenkant van zijn sneakers en een spoor van water bleef achter op de houten grond.
Het meisje schoof enkele bladzijden naar hem toe, hij griste snel zijn schrift en een balpen uit zijn rugzak en begon over te schrijven. Zijn dreadlocks zogen zich vast aan zijn wangen en drupten op zijn volledig doorweekte vest.
‘Waar was jij?’ klonk van achter hem. Hij controleerde eerst of Smith niet naar hem keek en draaide zich toen half om. Pim had op zijn schouder getikt en leunde nu nonchalant op haar polsen.
‘Te voet, bus gemist, geen zin om te fietsen.’
Ze lachte zachtjes en streelde de dreadlocks uit zijn gezicht. ‘Pas maar op dat je niet ziek word. Jij moet zo snel mogelijk uit die natte kleren. Ik vraag of ik naar de wc mag. Jij vraagt het over vijf minuten. Kom ik naar jou of jij naar mij?’
Tom lachte, haalde zijn schouders op en zei toen onverschillig ‘Ik kom wel naar jou’ en draaide zich om. Pims hand schoot de lucht in, niet veel later liep ze de klas uit.
Tom keek haar na en besefte toen vaag iets. Dat was het natuurlijk! Dat was dé oplossing.
Hij grijnsde breed en zakte een beetje onderuit. Dat had hij dan weer goed bedacht! Maar zijn plannetjes waren altijd goed, alles verliep altijd vlotjes en op het einde kon hij altijd zegevieren. Maar daarom was hij ook een Kaulitz in hart en nieren, die brachten altijd hun plannetjes tot een goed einde.
Behalve Jög, maar hij was een uitzondering.
Hij keek naar de klok, tikte met zijn voet tegen de ijzeren poot van zijn tafeltje en klikte met zijn balpen. Toen stak hij ook zijn hand op en kuchte.
Meneer Smith draaide zich om, keek met gefronste wenkbrauwen naar Tom.
‘Weet u het antwoord?’ Verbazing vlocht zich door zijn stem.
Tom grijnsde en klakte met zijn tong. ‘Meneer, meneer, meneer toch. U moet nog veel leren. Nee, ik moet naar het toilet. Mag ik gaan?’
Hij wuifde met zijn hand en richtte zich weer op het bord. Tom stond recht. Zo deed je dat!

Reacties: