FanFic.nl

Szeretlek...

Al Vijf Maanden. Stilte.

Weer opnieuw zit ze daar, gisteren ook al, net zoals de dag daarvoor.
Sinds die bewuste dag. Vijfentwintig juli 2008.
Altijd dezelfde scène. Knieën hoog opgetrokken, muziek galmend door haar oren, blik ergens gericht op haar eigen wereld.
Hij begreep haar, hij was er voor haar.
Geen enkel deuntje heeft de kracht om wonderen te verrichten.
Als iemand haar iets vraagt, lacht ze. De volmaakte lach. Geluk druipt ervan af, net zoals een waterijsje smelt bij 40° Celsius. Toch, haar ogen spreken boekdelen.
Vroeger twinkelden haar ogen, sterren mooier dan de Noordpoolster in hoogst eigen persoon.
Nu… leegte met af en toe een spoortje van pijn en verdriet. Een sprankje licht, dat even snel weer uitdooft als het kwam.
Leegte overheerst de stilte.
Vroeger stroomde er een waterval aan woorden, aan zinnen uit haar mond.
Nu… stilte, de klank van leegte weergalmt door de ruimte. Botsend van muur naar muur, steeds terugkerend, steeds luider en luider.
Er waren momenten van pijn vroeger, die gingen over. Er waren momenten van verdriet vroeger, die gingen over.
Net zoals de zon opkomt en ondergaat, wisselden gevoelens. Emoties dansten een zonnedans doorheen haar leven.
Nu is er geen zon meer, geen regen en geen wind. Een droge woestijn blijft achter. Want net als de woestijn verdort alles zonder zon, net als in een woestijn kan je niet leven zonder kracht.
Hij was haar kracht.
Stilte.

Vijf-en-twin-tig-ju-li-twee-dui-zend-en-acht.
Vijf-en-twin-tig-de-cem-ber-twee-dui-zend-en-acht.

Vijf maanden al, alleen, gemis.
Vandaag zou een herademing moeten zijn, een dag vol hoop. Zo wordt het toch overal rondgebazuind. Een opgeblazen hoop mest.
Een traan ontstaat in haar linkerooghoek en vormt de bron van een dichte dikke waterstroom.

Weer ziet ze hetzelfde beeld voor haar grote bruine ogen, weer hoort ze dezelfde klanken, een knal, verscheurende stilte en dan geroep.

Het was midden in de zomer, uiteraard dus ook bloedheet en wat doen de meeste mensen op een bloedhete dag? Verkoeling zoeken. Erika en Reinout stonden al klaar om dat ook te doen. Een dag naar ‘De Ster’ was een welkome afwisseling.
“Om 11 uur bij mij thuis”� had Reinout gezegd. Dus zo gezegd zo gedaan. Erika stond er, gepakt met een strandlaken, zonnecrème, bikini en - hoe kan het ook anders - muziek. Een kwartier te vroeg, maar daar is toch niets ergs aan?
“Are you ready”� had Reinout nog gegrijnsd alvorens hij wegvloog met zijn fiets. Gierend van de pret schoot Erika achter hem aan. Ze was er voor 3000% van overtuigd dat het een fantastische dag ging worden.
Ze kenden elkaar nu al zes jaar en in die zes jaren, waren ze onafscheidelijk geworden. Nog zes jaar moest dat zo blijven, plus de zes jaar die daarop volgden en al die tientallen jaren daarna.
Het was zomer en dat rook je, dat zag je. De bloemen verdorden, maar de bijtjes bleven zoemen. Een dag vol dikke pret stond op het programma.
Wachtend op groen licht om het kruispunt over te steken, hadden ze beiden een lach van volmaakte vrolijkheid op hun gezicht.
Groen. Reinout schoot bijna direct weg. Nog altijd lachend wou Erika hem achterna gaan.
Een knal, een flits.
Opeens is alles rondom haar stil. Auto’s claxonneren, ze hoort het niet. Mensen roepen, ze hoort het niet. Steeds weer hetzelfde beeld. De vrachtwagen in volle vaart.
Reinout.
De klank van metaal op metaal, lichaam op…
Reinout.
Ze rent naar hem toe. Mensen roepen, houden haar tegen.
Een hartslag! Een hartslag! Dat is het enige waar ze aan kan denken. Een hartslag…

Tranen stromen nog steeds over haar wangen…

Reacties: