FanFic.nl

Stand Alones

What love can do [Gustav]

Bijna vergeten dat die hier nog niet stond...
Mijn inzending voor de chicklit-wedstrijd op THH!

Augustus 1960, New Orleans, Louisiana.

De kleine transistorradio balanceert wankel op de vensterbank en blaast Roy Orbison naar de wolkenloze lucht. Het is een late, zwoele namiddag en alles zoemt van de insecten, aangetrokken door het water van de nabije Mississippi.
Het geluid van een hordeur die open en dicht gaat. Een blond meisje in een witte zomerjurk loopt op blote voeten over de veranda. Ze danst, voorzichtig, verlegen, en strijkt steeds opnieuw haar haren uit haar gezicht. Ze is niet bijzonder mooi, niet opvallend, niet het meisje waar alle jongens verliefd op zijn. Maar als ze danst… dan moet je gewoon van haar houden.
Een auto komt aanrijden door de stoffige straat. De vuurrode lak glanst als nieuw en het dak is omlaag. Aan het stuur zit een blonde jongen, hij vertraagt en stopt uiteindelijk voor het huis van het dansende meisje.
‘Mary!’ Ze schrikt, stopt abrupt met bewegen en vouwt haar handen achter haar rug. ‘Ga je mee? Ritje maken.’ Mary kent de jongen. Gustav heet hij. Al een paar jaren, sinds hij hier woont eigenlijk, vraagt hij haar elke dag mee uit. En elke keer zegt ze nee. Ze durft niet, en daar heeft ze haar redenen voor.
‘Mary, kom nou.’ Als hij lacht krijgt hij kuiltjes in zijn wangen. ‘Ga je me echt weer wegsturen? Deze keer geef ik niet toe, stap in. Alsjeblieft?’ Ze twijfelt. Hij is inderdaad heel geduldig geweest.
‘Gustav, we zijn geen kinderen meer,’ antwoordt ze. Nee, geen kinderen. Maar ook nog lang niet volwassen. En het bal is intussen ook weer twee jaar geleden. Vandaag is geen gewone dag, en een nog vreemdere avond kondigt zich aan. Ze voelt het, overal om zich heen. Misschien is dit het einde van een hoofdstuk?
Twee jaar. Twee lange jaren heeft ze zich verstopt van de hele wereld. De klas waar ze mee afstudeerde vergat haar, vergat het incident. Sommigen gingen studeren of trokken weg uit de stad, maar zij bleef thuis. Om haar ouders te helpen, zogezegd. Maar de waarheid was dat ze doodsbang was geworden van de wereld buiten haar vertrouwde omgeving.
Dus ze bleef bij ma en pa wonen, hielp in de winkel, wees Gustav keer op keer af, en tegelijk keek ze elke dag uit naar zijn bezoekjes. Want hij was knap, en hij betuigde interesse in haar. Alleen de weg naar zijn auto was te lang voor haar.
‘Mary!’ Hij roept haar nogmaals. ‘Wat denk je?’ Hij leunt over de zetel en zwaait het portier open. Ze ademt diep in en rent plots de drie treden van de veranda af, op blote voeten over het tuinpad. Hij steekt zijn hand uit, helpt haar in de auto en trekt voorzichtig op. Met gesloten ogen geniet ze van de wind op haar wangen. Dus zo voelt leven, dat was ze al bijna vergeten.
‘Dat duurde nogal,’ grapt hij en ze glimlacht, houdt haar ogen op haar knieën gericht en frunnikt aan de zoom van haar jurk. Het leer van de stoel is warm, hij rijdt waarschijnlijk al een hele dag door de blakerende zon.
‘Heb je nog steeds zorgen om het eindejaarsbal?’ vraagt hij rechtuit. Ze spert haar ogen verschrikt open. Hij weet het.
Meteen ziet ze Jimmy Auster’s gedeukte Chevrolet weer voor zich, het nerveuze enthousiasme toen ze in haar lichtblauwe baljurk naast hem op de passagierszetel stapte. Hij was knap, een populaire jongen, en hij wilde met haar naar het bal. Uren had ze voor de spiegel gestaan, niet wetende dat ze nooit zouden aankomen. Hij parkeerde achter de gymzaal, en plots lag zijn hand op haar been. Zijn lippen smaakten naar sigaretten en zijn vingers graaiden veel te grof onder haar jurk. Ze wist niet of ze het nu wel of niet wilde, en van pure zenuwen sloeg ze hem in zijn gezicht en sprong uit de auto.
Ze rende naar huis, de hele weg rende ze op haar hoge hakken. Via de achterdeur sloop ze naar haar kamer, haar ouders wilde ze nu even niet zien. Als pa de scheur in haar jurk zag, zou hij toch maar van het ergste uitgaan en regelrecht naar het huis van de Austers rijden om hen te vertellen wat voor een stuk schorem hun zoon was.
Mary ging niet naar het eindejaarsbal, maar Jimmy Auster wel. Daar heeft hij mogelijk met een paar mensen gepraat over waarom zijn date er niet was, want de volgende dag kende iedereen het verhaal.
Ze sloot zich op, en de roddels waaiden over. Sappiger verhalen kwamen en gingen, en uiteindelijk vergat iedereen wat er die avond gebeurd was. Iedereen behalve Mary. En Gustav, zo blijkt.
Zijn hand zoekt die van haar. Ze verstrakt, maar zijn vingers blijven over de hare liggen, bewegingloos, wachtend op haar goedkeuring. Met ingehouden adem legt ze haar vrije hand over die van hem. Uit haar ooghoeken ziet ze hem glimlachen, recht vooruit en met één hand aan het stuur. De auto versnelt, en ze voelt hoe vroeger verdwijnt in de wind.

It's a town full of losers, and I'm pulling out of here to win.

Reacties: