FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Ichi

Ichi:

Ik heet Ellen Weeks en ben twaalf jaar. Ik zat al zo’n twee uur op die saaie bus met Aka Maiko te praten. We moesten nog een klein kwartiertje rijden, dus iedereen op de bus begon actief te worden. Jongens van onze klas sprongen tussen het gangpad door, gooiden met rugzakken en jassen en toen de grootste idioot van onze klas per ongeluk op ons viel, werd ik zo geïrriteerd als ik al was kwaad. Ik gaf hem een harde klap op zijn wang en ik keek hem vuil aan.
“Eigen schuld, dikke bult!”� Zei ik grijnzend, trots van mijn eigen actie. Hij liep boos met mijn handafdruk in zijn wang naar zijn plaats en ging daar verslagen zitten.
“Mooie klap!”� Zei Maiko die me een high five wou geven. Ik hief mijn rechterhand op tot mijn mond openviel. Eén van de achtbanen was voor de helft te zien en ik kreeg zenuwen. Deze dag moest geweldig worden met al die misselijkmakende achtbanen!
“Kijk!”� Gilde ik wijzend naar een fluogroene achtbaan. De hele bus schrok van mijn onverwachte gegil. “Daar heb je de Scyth!”�
“Dit wordt zalig!”� Riep Maiko hyper en toen de bus parkeerde en stopte, stormde iedereen naar buiten. Leraren schreeuwden hysterisch dat we per klas moesten gaan staan en iedereen luisterde gehoorzaam. We wouden immers direct het park in. Toen meneer Dalton - onze leraar - ons begon te tellen kwamen er vier jongens die een jaar of twintig oogden naar ons toegelopen. Eentje liep naar meneer Dalton en begon met hem te praten. De drie anderen liepen tussen ons door en eentje sleurde mij en vier vreselijke andere jongens van mijn klas wat verder van de hoop weg. Waarom hij dat deed? Geen idee, want ik wou bij Maiko in de groep zitten.
“Ik ben Marufoi Dorako. Ik zal jullie vandaag door het park begeleiden.”� Hij keek ons een voor een aan met kille lichtgroene ogen en bleef bij mij even hangen met zijn blik. Hij had lichtgrijs haar (al leek hij wonderbaarlijk genoeg niet op een oudje), was lijkbleek en net zo groot als ik. Hij draaide zich om en zei: “Volg mij.”�
“Maar ik wil bij Maiko-chan!”� Riep ik, maar hij keek me vernietigend aan en ik besloot dan maar om te zwijgen. We volgden allemaal met even grote tegenzin en ik keek wanhopig naar Maiko die in een groepje zat met vier andere meisjes.
We gingen naar binnen in het hypermoderne pretpark met de laatste nieuwe achtbaan technieken en iedereen was stil. Deze jongens van mijn klas kende ik in feite niet zo goed. Eentje was een nerd, de andere was een pestkop die zonder vrienden nogal veel te stil was, de andere was een games verslaafde noob die zonder zijn consoles ook nogal stil was en de laatste was normaal maar dan weer ontzettend verlegen.

Na een klein uurtje door het park gelopen te hebben, werd ik het beu. Ik moest constant naast Dorako zitten in de achtbanen en dat vond nou niet bepaald geweldig. Niet dat hij stonk, maar hij had iets vreselijks raar. Hij gilde net zo luid alsof het de eerste keer was dat hij in deze achtbanen ging. Wacht. Gillen? Een jongen? Dat was dus nog een bewijs dat hij raar was.
Toen we in de volgende achtbaan gingen, zag ik mijn kans: het waren karretjes per vier en we waren met z’n zessen. Ik liet twee jongens voor en ik ging achter hen naast de noob zitten voor de overblijvende jongen of Dorako dat deed. Het karretje vertrok en daar stond Dorako eindelijk met de overblijvende jongen. Hij keek verbijsterd en had blijkbaar voor de hele dag verwacht dat ik naast hem ging zitten. Mooi niet dus. De noob keek mij raar aan en ik glimlachte schijnheilig naar hem. De rit was erg leuk zonder Dorako naast mij en toen we uitstapten greep ik mijn kans om me bij Maiko te voegen. Ik liep zo snel de trappen van de uitgang af dat ik bijna over mijn eigen voeten strompelde. Daarna liep zo snel als ik kon over de hoofdwegen. Toen sloeg ik af en kwam uit op een groot speelplein. Ik liep naar de kant en zette mij in het net afgemaaide gras om even uit te rusten, maar ik zat nog niet lang of daar kwam Dorako aangelopen. Hoe wist hij mij zo snel te vinden? Hij zag mij zitten en liep op mij af, waarna ik opstond en haastig wegliep. Het leek op tikkertje in versnelde versie. Ik rende net zo snel dat ik het record hardlopen had kunnen verbreken. Elke keer als ik achterom keek, liep hij niet ver achter mij. Blijkbaar wou hij ook het record verbreken, want hoe sneller ik liep, hoe sneller hij mij volgde. Ik sloeg links en dan weer rechts wegen in, wurmde mij door grote groepen mensen en gilde ‘stalker’ zodat ik die creep misschien kon kwijtspelen, maar nee. Niets hielp. Een groot eng spookhuis doemde op aan het einde van deze straat en ik besloot naar binnen te lopen. Ik kwam heel toevallig Maiko in de rij tegen en trok haar mee naar binnen. Mensen klaagden, want we staken voor, maar dit was een noodgeval. Het was erg donker in het spookhuis en toen we door een deur gingen, kwamen we plots in een felverlichte kamer met allemaal spullen waarachter je jezelf kon verbergen. Ik voelde me net in een of andere film zitten, want dit was serieus creepy. Toeval bestond blijkbaar. We kropen achter een scherm en ik vertelde Maiko fluisterend wat er gebeurd was. Haar mond viel open en toen ze wou antwoorden, kwam Dorako binnen gevlamd. Het zweet droop af hem - af mij ook, trouwens - en hij keek erg geïrriteerd. Hij keek snel rond en het leek alsof hij recht door het scherm heen keek, want hij vond ons zonder erachter te moeten kijken. We liepen verder door het huis dat totaal niet eng was op een moment als dit en toen we buitenkwamen, was het zo druk dat ik Maiko kwijt raakte. Ik liep door de mensenmassa en werd serieus bijna geplet. Toen ik er bijna in ademnoot uit was, zag ik een groot reclamebord waarachter ik kon schuilen, al wist ik niet of dat wel effect ging hebben met Dorako’s ‘magische ogen die door alles heen konden kijken’ Helemaal buiten adem liep ik er heen en toen ik er was, leunde ik met mijn armen op mijn knieën. Ik was kapot!
“Ik heb je!”� Riep een inmiddels al bekende stem alsof we een spelletje speelde. Ik voelde een hand voor mijn mond en het licht in mijn bovenkamer ging uit.

Reacties: