FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Ni

Ni

Toen ik wakker werd, was ik niet meer in het pretpark. Ik lag in een warm bed met heerlijk zachte lakens.
“Ze is wakker.”� Hoorde ik een onbekende stem zeggen. Ik luisterde aandachtig naar voetstappen die naar me toe kwamen en opende vermoeid mijn ogen. Een bleke man boog zich met een grote glimlach over mij heen.
“Goedenacht prinses!”� Zei hij vrolijk en hij kreeg een stomp van een net zo bleke jongen die iets verder stond en mij aandachtig bekeek.
“Waar ben ik?”� Vroeg ik zwak en ging met veel moeite rechtop zitten. Ik was moe al leek toch een aantal uur geslapen te hebben. Het was namelijk al pikkedonker en het enige licht kwam van fakkels met dansende vlammen aan de muren
“Je bent in de school Sora gelegen in Ankoku.”� Antwoordde een derde stem die bij de enge creep Dorako hoorde. Hij stond onverschillig bij de deur en had een zwart-wit school(?) uniform aan.
“Sora? Ankoku? Waar is dat?”�
“Dit is de wereld van de Ondoden.”� Antwoordde de man met de glimlach.
“Ondoden? Héé?”� Ik sprong geschrokken bijna uit bed, maar ze hielden me snel tegen.
“We leggen alles later wel uit.”� Zei de vrolijke man. “Ik ben Kuroi Sora, hoofd van deze school.”�
“Ik ben Hiou Juro, meester van de Dood.”� Zei de jongen die Kuroi een stomp had gegeven. Kuroi Sora had blond-groen haar en een ovale bril. Ik schatte hem ergens in de twintig. Hij leek me een ontzettende optimist die alles door het roze brilletje zag. Hiou Juro daarentegen was een duister persoon. Warrig wit haar, donkergroene ogen en dezelfde blik als ik vaak had. Hij was misschien amper drie jaar ouder.
“Meester van de Dood?”� Vroeg ik ongelovig. Nu was ik écht in een film beland!
“We leggen alles later uit.”� Zei hij vriendelijk en hij kwam op het bed zitten.
“Ga.”� Beval hij Dorako en Sora en ze verlieten de kamer zonder tegenspraak. Hij had duidelijk een hoge rang
“Ik hoop dat je het hier leuk gaat vinden.”� Zei Juro glimlachend en hij boog zich voorover, alsof hij me wou kussen. Hij ging alleen voorbij mijn mond en ik voelde twee vlijmscherpe hoektanden gemakkelijk in mijn hals glijden. Bloed stroomde uit mijn aderen. Ik probeerde hem van me af te duwen, maar hij hield me stevig tegen en haast liefdevol vast. Steeds meer en meer bloed verliet mijn lichaam.
Ik viel flauw.

De zon was op toen ik voor de tweede keer ontwaakte. De kamer was nu leeg. Allez, leeg.. Er hingen schilderijen van aristocraten, stonden kasten met kandelaars erop, mijn bed was een groot tweepersoons hemelbed. Het was net of ik terug was geteleporteerd naar de Middeleeuwen. Ik stond traag op en merkte direct op dat mijn haar langer was. Mijn bruine haar dat voorheen tot aan mijn schouders kwam, kwam nu tot aan mijn middel en had een sneeuwwitte kleur gekregen. Wat was er gebeurt?
Ik ging voor het raam staan en zag een net zo middeleeuwse wereld als deze kamer was. Het zonnetje scheen helder. Er werd één keer zacht op de deur geklopt en de deur ging open.
“Juffrouw Weeks?" Hoorde ik achter mij. Ik draaide me om, zag Dorako staan en schrok van zijn plotse beleefd gedrag. De onnatuurlijke drang om die rode vloeistof te drinken kwam plots bij me op bij het zien van een menselijk wezen dat het in zich had.
Ik schudde mijn hoofd, wat was er toch met me gebeurd?
“Ellen?”� Vroeg hij nogmaals toen ik geen antwoord gaf.
“Hoe weet je mijn naam?”� Vroeg ik achterdochtig en ik veroorzaakte per ongeluk een wondje in mijn mond bij het spreken.
“Jonkheer Hiou.”� Zei hij kort. “Zou U mij willen volgen?”�
Ik volgde hem met mijn blik gefixeerd op zijn hals. Ik probeerde de hele weg niet naar hem te kijken, maar het lukte niet.
Toen we stopten voor een deur, klopte Dorako er drie maal op.
Hij deed de deur open en zei: “Heer, juffrouw Weeks is er.”�
“Goed.”� Zei hij en Dorako duwde me naar voren. “Je mag gaan, Dorako. Bedankt.”�
Ik keek rond. Deze kamer was ontzettend mooi. Hij hing vol met groene en zilveren wandkleden en hier en daar stond een zilveren kandelaar. Hijzelf lag op een chaise longue. Hij ging rechtop zitten en zei dat ik naast hem moet gaan zitten.
“Ik blijf liever staan,”� Zei ik schaapachtig en voegde er haastig: “heer.”� Aan toe.
“Wees niet zo verlegen en zit.”� Zei hij mysterieus glimlachend. Ik gehoorzaamde met tegenzin al ging ik bijna op het randje van de zetel zitten.
“Drink dit.”� Hij nam een wijnglas dat op een tafeltje naast de zetel stond en gaf het aan mij. Er zat een rode vloeistof in. Bloed. Ik dronk het gulzig op voor ik besefte wat ik deed. Mijn hoektanden schuurden tegen het glas en lieten lichte krassen na.
Er schoot maar één gedachte door mijn hoofd: Ik was een Vampier…

Reacties: