FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

13. Why do beautiful days like this one never last long?

We lopen steeds dieper het bos in en we genieten van de prachtige geluiden die de natuur ons toefluistert. Misschien.. is het toch wel tijd voor vragen.. ‘Nena mag ik je wat vragen?’ ‘hmhm’ Wat betekent hmhm nu weer? Het zal wel een ja zijn.. ‘Heb je nooit spijt gehad van je carrière?’ Nena kijkt me even glimlachend aan. ‘Nee hoor popje, Als ik het nog eens over zou kunnen doen zou ik er dubbel en dwars weer voor kiezen.’ Glimlachend luister ik naar haar woorden en het duurt even voordat ik door heb dat ik nog steeds tegen haar aanleun, alsof ik niet meer op eigen benen kan staan en dat ze ‘popje’ tegen me zegt. Sinds wanneer is dit alles gebeurd? Ik probeer de film terug te draaien.. maar het lukt niet.. Ik mis een paar fragmenten.

‘En.. wat brengt jou eigenlijk naar Hamburg? Want mensen gaan niet zomaar ergens heen zonder reden toch? Of geloof je daar niet in?’ En ze kijkt me glimlachend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Jawel hoor.. daar geloof ik wel in.’ En ik denk even na hoe ik dit ga verwoorden. ‘Ik denk dat ik hier op zoek moet gaan naar antwoorden.. en tijd.’ ‘Antwoorden zul je overal krijgen popje.. maar tijd.. ligt eraan hoe?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Soms willen mensen gewoon iets wat onmogelijk is.’ ‘Niets is onmogelijk.. als je er maar in gelooft.’ Dan roept ze de hond bij zich. ‘Zullen we weer terug gaan?’ Ik knik en we draaien ons weer om. Onderweg naar huis is ze stil, met mij nog steeds tegen haar aanleunend. Ik zie aan haar blik dat ze nadenkt. Ze denkt terug aan 19 jaar geleden. Ik heb het idee dat ze nog steeds niet beseft wat zich toen heeft afgespeeld… Dat Christopher zijn leven opofferde voor dat van haar!.

We staan voor de deur en Nena wil de sleutel in het slot steken maar dan bedenkt ze zich. ‘Wacht ik wil je iets laten zien!’ En ze draait zich om en trekt me mee over een klein paadje dat ons achter het huis brengt. Nemo huppelt vrolijk voor ons uit en loopt naar een nogal groot tuinhuis wat verstopt staat tussen de bomen. Ze laat me voorzichtig los en er ontstaat een ontdeugend glimlachje op haar gezicht. ‘Dit is mijn paradijsje..’ En ze duwt een houten deur voor me open en tegelijk wanneer ik binnenstap waait een heerlijke wierookgeur me tegemoet. ‘Hmm räucherstäbchen..’ Mompel ik vrolijk terwijl ik de kamer rondkijk. Nena gaat voor me op een groot laken bedekt met grote kussen liggen.

Alles is bedenkt met prachtige kleuren. Overal waar ik kijk zie ik oranje, rood, groen, blauw en goud. In een woord prachtig. Dat alles maakt het ook nóg perfecter af als Nena vanaf haar liggende positie de cd-speler aanzet en er zachtjes een rustige mantra de kamer in gefluisterd word. ‘Enstpann dich doch mahl!’ Zegt ze grinnikend terwijl ze me aan mijn arm omlaag trekt. Ik laat me met een plof op de kussens vallen en ze kijkt me glimlachend aan en gaat weer liggen. ‘Heerlijk toch? Hier kan ik wel de hele dag liggen!’ En ze kijkt naar het plafond. Als ik naar het plafond kijk zie ik dat het veel op dat van mijn slaapkamer lijkt. Alleen hier gaan de wolken halverwege over in sterren en de maan.
Dan gaat de deur ineens open en Larissa komt binnen lopen met aan haar hand Simeon. ‘Hey..’ Mompelt ze lief terwijl ze me een glimlachje toe werpt. Ik wil aan de kant schuiven zodat ze langs haar moeder kan liggen maar ze gaan aan mijn andere kant liggen en schud glimlachend haar hoofd. ‘Blijf maar liggen hoor..’ Waarom doet ze ineens zo lief. Simeon laat zich tussen ons invallen en kijkt me wat treurig aan. Dan fluistert hij zachtjes in mijn rechteroor:’Ik heb per ongeluk.. ons geheimpje verklapt..’ En hij kijkt me een beetje schuldig en verdrietig aan. Ik glimlach en ik sluit mijn ogen. ‘Dat maakt toch niets..’ Mompel ik dan iets harder.

Niet veel later hoor ik wat gemompel en wat gelach. En als ik mijn ogen open zie ik dat Sakias en Samuel er ook bij zijn komen liggen. Simeon pakt een klein veertje van het kleed af dat naast me ligt. En met het kleine grijs/zwarte donsveertje strijkt hij zachtjes over mijn gezicht. Ik begin te lachen, want het kietelt. Sakias begroet me ook met een glimlach. Op de een of andere manier heeft hij nu dezelfde blik in zijn ogen als die Nena vandaag al verschillende keren had. Hier liggen we dan.. Met zijn zessen.. Dit had voor mij wel eeuwig mogen duren.. Maar alle leuke en mooie dingen komen aan een eind.
Het is al laat en we moeten maar weer eens richting huis. Iedereen staat ons bij de deur op te wachten en met zijn drieën nemen we een voor een afscheid van iedereen. Als Bill en Tom iedereen een zoen en een knuffel hebben gegeven is het mijn beurt. Sakias en Larissa vliegen me tegelijkertijd om mijn hals. Mis ik hier iets? Ik word helemaal plat gedrukt door de tweeling en dan Larissa pakt mijn hand vast en trekt me mee naar de keuken. ‘Je moet je boek niet vergeten suffie!’ Zegt ze dan lachend als ik haar vragend aankijk.

Ik glimlach terwijl ik het boek aanpak. Wat is ze eigenlijk toch een schat. Ik was bang dat ze me niet zou accepteren, dat ze me zou zien als vreemde die haar moeder in zou komen pikken. Maar dat wil ik helemaal niet, en dat is ook zeker niet mijn intentie. Maar ze is ineens zo.. zo lief. Ik vraag me af wat Simeon daadwerkelijk gezegd heeft en of ze echt alles weet? Glimlachend trekt ze me dan weer mee naar de deur waar iedereen ons vragend aankijkt. ‘Ze vergat bijna haar boek!’ Verklaard Larissa dan met een lief glimlachje.
Ze geeft me snel nog een knuffel gevolgd door haar broer die me ook nog een knuffel geeft. Samuel geeft me wat verlegen een hand en Nena geeft me ook een knuffel en een zoen op mijn wang. ‘Dag popje, tot snel!’ ‘Dag iedereen..’ En ik loop samen met Bill en Tom naar Tom’s auto. In de auto kletst Bill honderd uit over hoe gezellig hij het vond. Dan kijkt hij mij even afwachten. ‘Ik vond het ook super..’ Mompel ik met een klein glimlachje op mijn mond. Maar vandaag was wel ontzettend vermoeiend.

Als we thuis komen bedankt ik Bill, Tom en Simone voor de mooie dag en de cadeaus en ik loop ons eigen appartement binnen. Alles is nog donker, dus of mama is nog niet thuis, of ze slaapt alweer. Even werp ik een blik op de klok. Half 12 alweer. Wat vliegt de tijd toch. Ik ben alweer 3 dagen in Duistland. Even krijg ik een vreemd en pijnlijk gevoel in mijn onderbuik. Ergens weet ik dat het niet meer lang zal duren voor dit alles voorbij is. Ik pak het boek wat ik van Bill heb gekregen, een lantaarn, een kaars en een aansteker en ik loop ermee naar mijn kamer. Ik zet de spulletjes op mijn bureau en zachtjes sluip ik naar de slaapkamer van mijn moeder. Voorzichtig duw ik de klink omlaag en duw ik de deur open. Ze slaapt.. Als ik de deur verder open duw en het ganglicht op het bed schijnt zie ik dat ze haar kleren nog aan heeft en dat ze op de dekens ligt. Naast haar ligt een foto van papa en over haar wangen lopen mascara strepen. Ze heeft gehuild.
Voorzichtig veeg ik de strepen van haar wangen, zonder haar wakker te maken. En de foto zet ik terug op het nachtkastje. ‘Welterusten mama..’ Fluister ik zachtjes terwijl ik de slaapkamerdeur weer achter me sluit en naar mijn kamer loop. Op mijn kamer aangekomen steek ik de kaars aan en die zet ik in de lantaarn. Ik pak het boek en ik open voorzichtig en vooral zachtjes het raam. Ik kruip door het raam naar buiten en ik ga op het schuine dak zitten. De lantaarn zet ik langs me neer en voorzichtig sla ik het boek open. Het is pikkendonker en in de verte, aan de overkant van de haven, zie ik de lichten van Speicherstadt. Speicherstadt ken ik alleen van plaatjes. Een klein deel van de stad wat omringt is door water en grachtjes.

Ondanks dat het lantaarntje afgesloten is met een glazen deurtje, flakkerde het vlammetje van de kaars op en neer in de wind. Ik ga even goed zitten en ik open het boek. Met een glimlach op mijn gezicht lees ik wat Nena voor me neer heeft geschreven. Bij het omslaan naar de volgende bladzijde twijfel ik even. Misschien wil ik sommige dingen wel niet weten. Ben ik wel klaar voor al die antwoorden? Toch besluit ik om verder te gaan met lezen.
Ich bin wieder fasziniert davon, was so alles in ein einziges Leben reinpasst. Wie viele Geschichten, Menschen, Gefühle, Gedanken und Erlebnisse...
Bij die eerste paar zinnen lopen de tranen al over mijn wangen. Hoe moet ik dit hele boek nu doorwerken als ik er nu al zo heftig op reageer?
De eerst volgende keer dat ik weer op kijk van mijn boek, bedenk ik me dat ik aan een stuk door heb zitten lezen. Ik heb totaal geen besef van hoe laat het is en dan hoor ik de kerkklok 3 maal achter elkaar slaan. 3 uur dus alweer... Dan kom ik aan bij het volgende hoofdstuk. Christopher Ik slik even. Ik kan nog besluiten te stoppen met lezen. Nee, nu wil ik doorgaan ook.
Dan raast een windvlaag langs me heen die wat losse veertjes meevoert met zijn weg mee naar beneden. Even kijk ik de dwarrelende veertjes na.. Een voor een vallen ze drie verdiepingen onder me op de straat. Het doet pijn om echt zo tastbaar te zien dat ik langzaam aan het verdwijnen ben. En wat gebeurt er als ik dood ben? Zal iemand hier zich mij nog wel herinneren? Voor ik het door heb lopen de tranen weer over mijn wangen. Ik wil niet dat Bill iemand moet verliezen. En mijn moeder gun ik het echt niet. Dan is ze helemaal alleen.. Ik probeer de gedachten van me af te zetten.. en ik begin aan het hoofdstuk waar voor mij alle antwoorden zullen liggen, die ik al 18 jaar zoek.

Al mein Kinder haben mich schon oft besucht vor dem geburt. In Traumen .. und visionen. Und Christopher auch nach sein Sterben. Ich weiss das er jetzt wieder irgendwo rum lauft. Und wart bis wir uns wieder Treffen konnen. Menschen werder ein ander wieder Finden wen die zeit da ist!

Ik slik even na het lezen van dit stuk.. Maar mijn maag draait zich om bij het lezen van de volgende zin.

Ich weiss auch genau wie Christopher jetzt aussieht. Kein kleiner Junge mehr, sondern ein Mädchen. Mit schöne roten haren, genau so wie bei Larissa. Ich wirde mich Freuen aber bis dann soll ich Geduldig warten müssen.

Ik word duizelig en ik hap naar lucht.. Ze wist het al die tijd al! Ze wist het gewoon al die tijd al! Ik snap er niets meer van. Waarom had ze het dan niet gewoon gezegd? Een voor een beginnen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats te vallen. Ik ben hier helemaal niet voor Nena en ook niet omdat zij me niet kan loslaten! Ik ben hier om Nena los te laten. Om het achter me te laten en om te zien dat zij oké is.. Weer laten er een paar veertjes los die zich mee laten voeren door een windvlaag. En weer voel ik me een klein beetje minder Christopher. Het is bijna tijd om te gaan.. Maar zal ik weten wanneer dat is? En wat gebeurt er dan?’
Zuchten buig ik me weer over het boek. En met lachen en tranen lees ik het in een zucht uit. Nog een keer lees ik de laatste woorden.

CLAUDIA, LASS UND MAL GANZ SCHNELL MIT DEM ZWEITEN TEIL ANFANGEN, ES IST JA SCHON WIEDER SO VIEL PASSIERT.JA, MIR SIND DA IN DER LETZEN WOCHEN AUCH SCHON WIEDER TAUSEND IDEEN GEKOMMEN.WIRKLICH? SOLLTEN DIE NICHT NOCH INS BUCH?ICH WEISS NICHT … IRGENDWANN MÃœSSEN WIR DOCH MAHL AUFHÖREN, ODER?MEINST DU?NÖ! (LACHEN)UND JETZT FANGEN WIR ERST AN..

Ik begin te lachen. Typisch Nena. Ik sla het boek dicht en ik rek me een keer uit. Ik besef me zojuist dat ik de hele nacht heb gelezen.. De hele nacht! De zon komt alweer op vanachter Speicherstadt. Ik blaas de kaars, die bijna opgebrand is, uit en ik klim door mijn raam mijn slaapkamer in. Ik duik met mijn kleren aan mijn bed in. Tijd om wat te slapen. En wanneer mijn ogen binnen dicht vallen, staat mijn moeder in de kamer naast me op. Om zich klaar te maken voor haar werk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.