FanFic.nl

Leaves That Fall

7. Puerto Rico

Twee jaar lang was het hoofdkwartier van The Children of God in Crockett, Texas een thuis voor de familie Bottom. Het katholieke geloof was een houvast voor John en Arlyn en gaf hen een rustige omgeving om hun kinderen in groot te brengen.
Maar het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. De groep volgde haar eigen regels, en met sommige van die regels kon Arlyn zich niet verzoenen. In het bijzonder…
‘Flirty Fishing?’ Ze spuwde de woorden bijna uit. ‘John, hoe kun je daar nu mee akkoord zijn? Jonge vrouwen die seks gebruiken als een wedstrijd, met als doel nieuwe leden aan de groep te verbinden. Verwacht je soms dat ik Rain zo ga opvoeden?’ John krabde ongemakkelijk in zijn haar.
‘Ik zeg toch ook niet dat ik akkoord ben met alles wat ze doen...’
‘Zeg er dan wat van,’ smeekte Arlyn. ‘We zijn hier nu twee jaar, je staat in hoog aanzien, ik weet dat ze jou hier respecteren. Doe er wat aan. Alsjeblieft.’
‘Ik doe mijn best. Ik zweer het je, ik denk dat er iets goeds gaat gebeuren. Volgens mij willen ze ons uitzenden, Arlyn.’
‘Uitzenden?’ Arlyn sloot haar armen voor haar borst. ‘Waarheen?’
‘Dat weet ik nog niet. Maar dit is geweldig, lieve, snap het dan. We worden missionarissen, we gaan het woord van God verspreiden.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Hou van mij?’
‘Natuurlijk hou ik van je, idioot,’ schold Arlyn, maar ze lachte erbij. ‘Daar gaat het niet over. Beloof me gewoon dat we het woord van onze God verspreiden. Het juiste woord.’
‘Beloofd.’ Arlyn legde haar hoofd tegen zijn schouder, maar half gerustgesteld. In het zand, onder de schroeiende woestijnzon, zaten River en Rain te spelen.

‘Hierbij benoem ik u, John Bottom, tot aartsbisschop van onze kerk voor Venezuela en de Caraïben.’ De langharige jongeman stond op, stralend van trots over zijn nieuwe titel. Tussen de verzamelde gemeenschap stond zijn vrouw met zijn zoon en zijn dochter aan haar hand. Intussen wisten ze dat Arlyn voor de derde keer zwanger was, en dat hun volgende kind geboren zou worden op hun missionarispost.
Diezelfde avond vertrokken ze richting Puerto Rico.

‘Je doet het geweldig, Arlyn, nog even. River, neem Rain mee en ga buiten spelen.’
‘Papa, het regent pijpenstelen,’ antwoordde de vierjarige jongen ernstig. John keek verstrooid op van het bed waarop zijn vrouw lag te bevallen. 28 oktober 1974 was inderdaad niet de ideale dag om buiten rond te rennen.
‘Juist. Ga... ga dan even aan de deur wachten, goed? Wij zijn met iets belangrijks bezig.’
‘Krijgen we vandaag een broertje of een zusje?’ vroeg Rain nieuwsgierig.
‘Ja, ja. Liefje, ik moet me concentreren. Ga alsjeblieft even met je broer naar buiten,’ smeekte John.
‘Maar wat is het dan? Een broertje of een zusje?’ drong Rain aan. John zuchtte diep en Arlyn gilde, die laatste door de volgende wee die het hoofdje naar buiten duwde.
‘River?’ vroeg John op dringende toon.
‘Goed. Kom, Rain.’
Nee, ik wil de ooievaar zien!’ protesteerde het kleine meisje, maar haar broer nam haar zonder pardon onder haar oksels en droeg haar de kamer uit.

Een halfuurtje later zaten broer en zus naast elkaar op het bed bij hun moeder en keken met verwonderde ogen naar het kleine wezentje dat John in een doek had gewikkeld.
‘Dus wat is het nu?’ vroeg Rain op fluistertoon.
‘Een broertje,’ glimlachte Arlyn. ‘Joaquin Rafael Bottom.’
‘Ik had al een broer,’ pruilde Rain.
‘Ik nog niet,’ zei River, en streelde voorzichtig met zijn wijsvinger langs het kleine vuistje. Hij schrok van de kracht waarmee het handje zich plots rond zijn vinger sloot.
‘Ik ook!’ riep Rain meteen. John lachte en berustte in het feit dat hij zijn jongste zoon de eerstkomende uren niet meer zou kunnen opeisen.

Reacties: