FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

de zorgende hand

De volgende morgende morgen kwam ik al terug van de grote zaal toen Fred, George en Leo vertrokken. Fred graap mijn schouder zacht vast. “Goed geslapen?”� ik knikte en hij schrok even toen ik dichter naar hem toe stapte. Hij herstelde zich en sloeg zijn armen om me heen. “bedankt Fred”� zei ik zacht en gemeend. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en zuchtte, ik was graag bij Fred, hij was er altijd voor me, hij deed me veilig voelen. Fred streelde mijn haar en legde zijn kin op mijn hoofd. Even later liet ik hem los om naar de leerlingenkamer te gaan. Ik hoorde hoe George en Leo hem vragen stelde. Vragen die ik, noch hij konden beantwoorden. Harry had al gegeten en zat in de leerlingenkamer. Hij had maar een blik nodig, hij stond op en kwam mee uit de leerlingenkamer. “Het zal een opluchting zijn als we er over mogen praten”� zei hij en ik knikte instemmend. “Ah! Harry, Joan, Kom er in.”�zei Perkamentus vriendelijk. We gingen alle drie zitten en Perkamentus begon nogal opgewekt. “Goed, ik begin met de basisdingetjes. Ten eerste is het belangrijk dat nog niemand hiervan af weet. Het gaat uiteraard om Voldemort. Harry, je hebt het misschien al gemerkt, maar je hebt een nieuwe vriendin, en niet de eerste de beste. Joan stamt af van een oude tovenaarsfamilie. Haar naam betekend voor haar en jou niet veel, voor Voldemort echter wel. Alles aan Joan is nieuw en interessant. Hij is afgeleid daardoor.”� Hij stopte even en keek Harry over zijn bril aan. Harry keek een beetje geschrokken naar me, maar ik keek naar Perkamentus’ bureau. Harry knikte naar Perkamentus, die vervolgde: “Nu zijn aandacht op jou verminderd is is het het ideale moment om toe te slaan. We kunnen hem laten schrikken, of we kunnen proberen om hem voorgoed uit te schakelen. Ja, Harry ik weet hoe het kan.”� Harry knikte. “Dat is alles voor jou vandaag, Harry. Wij moeten nog veel bespreken over de voorbereidingen tot de strijd. Ondertussen heb ik Joan even nodig.”� Harry leek een beetje uit zijn lood geslaan, maar zei dan dag en verliet het kantoor. Perkamentus keek nu naar mij. “Professor Sneep vond mijn idee maar niks.”� Hij glimlachte, een glimlach die ik moeilijk kon interpreteren. “Hij wou je weg van het gevaar.”� Hij keek me aan en ik antwoordde: “ik wil helpen”� waarop hij een beetje zelfvoldaan glimlachte. “Dat dacht ik wel. Hij en de Orde zijn op de hoogte van mijn idee om jou als afleiding te gebruiken. Harry en ik zullen even nodig hebben, in die tijd moet je de afleiding blijven.”� Ik keek hem vragend aan. “Ik wil dat je het spel meespeelt, Joan.”�
“…”�
“Je moet de afleiding blijven, hij moet weten dat het zal lukken, maar het mag hem niet te makkelijk zijn. Ik wil dat je samen blijft met Draco, hij zal je vragen om naar hem thuis te komen, dat stel je uit. Je kan niet, hebt wat te doen…Dat houd de aandacht lang genoeg en geeft ons tijd.”�
“Maar..”�
“Je zult Voldemort moeten bespelen, door Draco te bespelen.”� Tranen prikten in mijn ogen terwijl ik besefte wat hij van me vroeg. “maar…”�
“Hij heeft het ook gedaan, Joan.”�
“Maar ik ..”�
“Hou nog van hem?”� ik knikte. “Zie het zo, Joan. JE helpt ons door samen te zijn met Draco, het helpt ons en jou. Ik weet dat je ons niet in de steek zult laten, Joan. Hij doet net hetzelfde…Het spijt me, maar dit is de mooiste kans om Voldemort te verslaan in jaren tijd.”� Ik knikte in stilte. “Professor Sneep zo je ook graag nog eens spreken, Joan.”� Ik stond op, maar merkte nauwelijks wat ik deed, ik liep naar de deur en liet mijn benen me naar Sneeps kerkers brengen. Sneep keek op toen ik als een geest binnen dwaalde. Hij keek een beetje bezorgd, maar ik wou niet getroost worden, dat hielp nu niet, ik moest dit wegsteken, want ik ging een leugen moeten leven. Een leugen tegen de jongen van wie ik zielsveel hield. “Perkamentus heeft je gezegd wat hij wil?”� gokte hij en ik knikte. “Joan, ik wil je wat laten zien.”� Hijnoemde me steeds meer bij mijn voornaam de laatste tijd en het verbaasde me niet zoveel meer. “kom”� ik liep naar hem toe, hij had een herinnering in de hersenpan gegoten. Ik had moeite om me te concentreren dit was wel heel snel nadat me gezegd werd hoe ik mijn leven moest gaan leiden.
*****************************
Sneep en Lucius stonden voor Voldemort, “En?”� vroeg Voldemort. “Dhanes is een beetje depressief de laatste tijd.”� Antwoordde Sneep. “Hoe komt dat?”� vroeg Voldemort. Sneep haalde zijn schouders op en zei “Geen idée, maar het is redelijk duidelijk.”�
“Lucius?”� De man die anders beangstigend was, leek nu zelf zeer bang. Hij wendde zijn blik af, zoekend naar woorden.
*****
Voor ik het wist dook ik in het geheugen van Lucius, Sneep was goed met zo’n dingen, maar nooit had ik geweten dat dit kon.
*****
“WAT?”� riep Lucius woest. De bleke, knappe jongen waartegen hij schreeuwde keek bang en stotterde een antwoord terwijl hij achteruit weg stapte. “Ik..ik .zie…haar heel graag vader…Ik kan haar toch niet gewoon in een pakje aan de heer van het duister afleveren?”�
“Snap je dan niet dat je oh-zo-goede-daad me in heel wat problemen gaat brengen!”�
“maar..”�
“ik wil het niet horen!”� Lucius’ vlakke hand sloeg in Draco’s gezicht en mijn maak keerde.
******
Sneep keek nu naar Lucius, die het huilen dichtbij was. “Ik…Ik denk dat mijn zoon een vreselijke fout gemakt heft.”� Stotterde Lucius. Voldemorts ogen flitsten en wijder open. Ze straalde pure haat uit. Het kon me niet schelen dat Lucius gestraft zou worden. Ik wou een knuffel. Tranen stonden in mijn ogen, was Fred maar hier. Ik liep naar de ‘geheugenSneep’ die nog naar Lucius staarde en ik gooide mijn armen om hem heen. Ik legde mijn kaak snikkend op zijn schouder. De ‘nuSneep’ schrok bij het aanblik, maar begreep ook best dat ik hem niet durfde te knuffelen. Ik had echter wat over het hoofd gezien. Sneep was als de beste met zijn geheugen en ik schrok toen en grove hand om mijn schouders sloot. Ik schrok en keek op naar de ‘NuSneep’ die zwakjes glimlachte. Ik liet Sneep weer los en draaide me om. Voldemort schreeuwde naar Lucius, maar Sneep nam mijn hand en trok me uit de herinnering.
****************************************************
Ik staarde lange tijd naar de hersenpan, terwijl Sneep mij bleef aankijken. Na een lange tijd fluisterde ik “bedankt.”� Sneep knikte. En ik verliet het bureau. Ik kroop in mijn bed, piekerend en viel uiteindelijk in slap, ik sliep de hele dag door. Ermelien maakte me na een tijd wakker. “Harry vraagt naar je.”� Het was haar al duidelijk gemaakt dat ze niks mocht vragen en dus deed ze dat ook niet. Ik liep naar beneden en volgde Harry naar Perkamentus. Perkamentus vertelde ons gedurende een lange tijd over gruzielementen, over hoe hij er al gevonden en vernietigt had en hoe ook Harry onbewust dat al gedaan had. Hij vertelde ons zijn verdere plan, maar hoewel ik perfect wist wat hij verteld had was ik afwezig. Het drong niet tot me door dat Perkamentus een onmogelijk raadsel ontrafelt had. Hoe Voldemort zijn ziel tot en over onmenselijke grenzen geduwd had om onverslaanbaar te zijn en hoe Perkamentus toch slimmer was. Hoe Voldemort voor eeuwig en altijd uitgeschakeld kon worden. Harry moest Gruzielementen vernietigen en ik moest afleideing zijn. “Harry, ik weet dat je het sowieso zal doen, dus ik ga je de toestemming geven. Ron en Hermelien hebben hun trouw al vaak bewezen, zij mogen op de hoogte gebracht worden, niemand anders, ok?”� Harry knikte. “En jij, Joan..”�
“Ik mag tegen niemand iets zeggen.”�
“inderdaad, zelfs niet tegen Harry, ok?”� ik knikte. “Goed, ga maar, Harry jij moet even blijven, we hebben wat werk voor de boeg.”� Ik liep recht naar mijn bed.

De volgende morgen werd ik wakker als het onbijt al weer gedaan was. Ik sliep in die tee dagen meer dan normaal in een week en at bijna niet. “Ah, je bent wakker!”� ik keek op naar Fred. “Wat is er?”� ik haalde mijn schouder. “Wil je eten? Perkamentus heft laten aankondigen dat hij na het eten een bericht heeft.”� Ik knikte moeizaam en samen met Mayjijn vergezelde ik Fred iets later in de leerlingenkamer. We liepen in stilte naar de Grote zaal. Na het eten kondigde Perkamtenus aan dat we finale van het WK Junior tegen Kammfels zouden spelen, en dat alle scholen die meegedaan hadden er zouden zijn. Er hing een gezonde spanning in de school. Die avond zei ik niks op de training, maar het team trainde hard. Ik was er blij mee en bedankte hen. Draco kwam na de training naar me toe, met Perkamentus’ woorden in mijn hoofd verafschuwde ik mezelf, terwijl ik ook genoot van zijn vingers en lippen. Ik was nog nooit zo verliefd geweest, maar op deze manier was het pijnlijk en ik wist dat hij het zelf zei. We werden naar elkaar toegeduwd, het doel heiligt de middelen. Onze ware liefde werd verziekt door die middelen. Maar in angst, genoten we in het geheim van elkaars aanwezigheid.

Reacties: