FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

finale: een laatste keer

De week daarop verliep het zelfde. Angst, twijfel, vaak naar Perkamtenus en Sneep, die mijn occlumensie verbeterde. Ik was niet mijn oude zelf, maar probeerde veel te geven op de trainingen. Vrijdag pakten we ons gerief samen, we zouden in een vreslijk groot stadion spelen, want er zouden veel toeschouwers zijn. “goed”� zei ik en ze liken verbaasd om mijn stem weer te horen. “Vorige keer hebben we ze net verslaan. We kunnen niet helemaal op Harry rekenen, aangezien zijn tegenspeler Kruml is. Om eerlijk te zijn, ben ik niet zeker van het resultaat.”� Ik keek de spelers aan en ze zagen er onzelfzeker uit. Ze vroegen hen af waar hun aanvoerder heen was, ze waren bang voor totale vernedering. “Maar Kammfels was onder de indruk, ze waren nooit eerder verslaan. Wij, wij hebben dat wel gedaan. Ik weet, zoals zij dat weten dat we een fantastisch team zijn. Wij staan in de finale, wie had dat gedacht dan? Niemand, maar we staan hier, omdat we het verdienen, omdat we wel goed zijn. We zijn ongeslagen! Door het hele WK zijn we niet één keer geklopt. Zij hebben Kruml? Zeker wel! Maar wij hebben onszelf, een groep vrienden die stuk voor stuk bangelijke kwaliteiten hebben. En samen zijn we het beste wat je van een schoolteam kan verwachten. We speelden onszelf uit de meest benarde situaties waarin we moe of bang waren. We zijn beter zelfs dat dat! We waren versloegen de wreedheid van Glioscas, de schoonheid van beauxbatons en verdorie de kracht van Kammfels! We versloegen hen eens en dat kunnen we verdomme weer!”� De glinsteringen verschenen in de ogen en een sterk gejuich barstte los in de kleedkamer. Ik grijnsde. De spelers hadden elk greintje zelfvertrouwen nodig om te winnen vandaag. “Ze zijn banger van ons dan ze durven toegeven”� zei ik nog. Buiten klonk het gejuich van het stadion, Kammfels was in de lucht. “Jullie zijn fantastisch”� zei ik. “Ik weet dat ik er niet bij geweest ben de laatste tijd, maar vandaag, mijn vrienden, laten we de wereld zien uit welk hout we gesneden zijn, we zijn het beste team dat Zweinstein ooit had. Onze school heeft al veel meegemaakt, net als haar studenten, van wie zeker een aantal in dit team. We zullen niet geklopt worden door wat populaire jongens, neenee. Populariteit is relatief, want als we winnen zijn wij dat net zo goed. We kunnen dit winnen!”�besloot ik. Het team juichtte en schreeuwde in vreugde, vertrouwen en vriendschap. Ze waren er klaar voor, meer dan ooit. “Wel, laten we dit even in stijl doen.”� Grijnsde ik en ik vloog het veld binnen, gevolgd door het team. Met opgeheven hoofd en een arrogante glimlach op ons gezicht vlogen we rond het stadion. Dan deed ik iets, dat normaal alleen in Neds hoofd zou schieten. Ik vloog naar de ‘Zweinsteinhoek’ En stopte er even. Het team hing op een rijtje naast me en ik begroete de school met een buiging, net als de anderen. Door het immense geschreeuw, werden onze grijnzen mogelijk nog breder. Ik vloog nu naar Parkers waar een bijna net zo luid en enthousiast geschreeuw weerklonk, Beauxbatons juichte luid met hen begroeting. We waren arrogant genoeg om zelf Glioscas en de andere scholen te begroeten. We vlogen naar het midden van het veld waar in Kruml een hand gaf. “succes”� zei ik hij keek me even aan en knikte. “jij ook”� ik glimlachte en ging weer naar mijn team. “iedereen klaar? Prrrrrrrrrrr”� de Slurk werd door Ned uit de lucht gegritst. Hij paste hem al naar Ginny als het halve Kammfels team nog op de grond stond. Wat later gaf ik Fred een waarschuwende blik, hij had een van de Kammfels’ drijvers van de bezem geklopt. Het Kammfels team protesteerde, maar de arbiter gaf niet toe. Hij werd vervangen en het spel ging verder. Fred en George waren stukken sneller dan de drijver van Kammfels, ook Ginny, Ned en ik waren sneller dan de jager van Kammfels. Zelfs Ron bleek een beter wachter dan die van Kammfels, de enige positie die twijfelachtig was, was de zoeker. Elke goal die gemaakt werd, werd met een enorm geschreeuw door het stadion onthaald. Toen het 210-170 stond, dook Kruml. Harry volgde, maar stopte halverwege de duik en veranderde van richting. Op de een of andere manier had hij de val doorzien en de snaai gezien. Harry racete er nu achteraan en de spelers van Kamffels volgde hem meer dan ons. We bleven doorspelen en scoren. Kruml kwam redelijk goed teurg, hij was wel écht snel, maar zijn achterstand waas te groot. Harry had de snaai! Het geluid dat volgde was onbeschrijfelijk. Een wave ging door het stadion, Zweinstein, Parker en Beauxbatons tiered en krijste de longen uit het lijf, maar ook vele andere scholen waren onder de indruk van ons spel. Er volgde een groepsknuffel en tranen van geluk, we zwaaiden naar het publiek en gingen dan naar de kleedkamer. Iedereen ratelde enthousiast door elkaar. Het WK! en wij hadden het gewonnen. Alsof ik een vrije val van 500m deed gierged de vlinders van adrenaline door mijn buik. Maar ergens kwam een klein gevoel van misselijkheid door. Wat moest ik met Draco. “Je zou hem enkel helpen”� had Sneep gezegd. Na het te overwegen liep ik naar Draco toe. Ik goodie mijn armen rond zijn nek en kusttez hem vol op de mond. Zijn armen sloten zich stevig om me heen en zijn lippen omhelsde demijne. Mensen rond ons werden overspoeld door verbazing. Fred was in de war, maar dat was iedereen, zelfs ik.
Er vond een groot feest plats, dat duurde to de vroege uurtjes. Kammfels verliet het echter redelijk snel. Kruml kwam me tegemoet om me te feliciteren. Hij had afscheid willen nemen van Hermelien, maar net als iedereen van het team stonden Rons emoties en gevoelens scherp geveild. Hij greep haar pols en trok haar naar zich toe. Hij drukte zijn lippen tege de hare. Hermelien werd pas door haar verbazing bereikt als haar lippen dezijne al terug kustte. “Wel wel”� zei George lachend. “Nog iemand die zijn liefde aan mij wilt betuigen, nu we hier toch bezig zijn?”� De mensen rondom lachtte. Iets later mocht het team de trofee in ontvangst nemen. De trofee die een speciale plek zou krijgen in Zweinstein. Toen het feest gedaan was gingen we weer naar Zweinstein, waar de vijfde, zesde en zevendejaars en leerkrachten het feest verderzette. Ik werd onzettend vaak gefeliciteerd en bedankt die avond, maar dan ik kon bijhouden. De dagen die er op volgde waren echter nog erger, van over de hele wereld kreeg het hele team brieven. We hadden als het ware fans, van buiten school.

Weken gingen voorbij. Harry en Perkamentus werkten zo snel ze konden, ik was samen met Draco, maar het voelde zo fout. We hadden nog trainingen ‘for the fun of it’. Ik moest bijna niet meet naar Perkamentus, Harry vertelde me af en toe wat en ik voelde een zekere kwaadheid tegenover Perkamtenus. Hij gaf me de opdracht tegen alles en iedereen te liegen en nam niet eens de moeite om me te zien. Daarom zei ik soms tegen Harry dat ik het niet meer zag zitten. Hij wist niet wat ik moest doen maar smeekte me vol te houden. Einde Mei besloot ik naar Perkamtnus gaan. Hij was verbaasd en ik hield mijn kwaadheid voor mezelf, maar confronteerde hem met iets dat me eerder niet in het hoofd gekomen was. “Profesoor, ik vraag me af wat het nut is van mij als afleiding als gelukkig liefje van Draco.”� Zei ik nogal direct. Hij keek me even aan en glimlachte dan. “Je bent niet dom, Joan.”�
“…”� hij knikte. “Het echte plan zal zodra van start gaan.”� Zei hij. “Je zou deze zomer naar Villa Malfidus moeten kunnen gaan, kan je daar een datum voor vinden?”� ik knikte. “Je ziet er moe uit, Joan. Ga slapen.”� Niet half begrijpend wat er allemaal gebeurde, liep ik naar de slaapzaal. Ik was nog kwader. Ik besefte dat hij wat verborgen hield, iets dat ik niet leuk zou vinden, hij zou het pas net op tijd zeggen, zodat ik niet meer terug kon. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon er nu al niet meer uit.

Reacties: