FanFic.nl

Mijn naam is...

Donderdag 3 september 2009

‘Heey Analies! Kom je bij ons zitten?’
Ik liep net de eetzaal binnen toen ik brett me hoorde roepen. Ik glimlachte naar hem en liep naar zijn tafel waar nog een paar andere leerlingen zaten die ik nog niet eerder had gezien.
Ik ging verlegen zitten,maar probeerde zo nonchalant mogelijk te zijn.
‘Heey Analies,deze mensen ken je waarschijnlijk nog niet. Dit is Caroline.’ Hij wees naar een meisje met lang paars haar en droeg extravagante kleding waar de kleur paars centraal stond. Ze deed me denken aan een meisje dat een van de weinige vrienden van me was op mijn vorige school.

‘Stefany,ik zou je iets moeten zeggen.’ Een meisje met rood haar kort haar keek me doordringend aan.
Ik liet mijn hoofd zakken en begon met mijn handen te prullen.
‘Wat is er?’ vroeg ze.
Ik blies mijn bles uit mijn ogen en keek stefany verdrietig aan.
‘Ik ga van school veranderen.’ Zei ik.
‘Wat…?’
Ik zag de tranen opkomen bij mijn vriendein. Ik kon het niet langer verdragen om haar aan te kijken en keek naar de grond.
‘Dat meen je niet!’ riep ze in mijn oor.
‘Dat meen ik wel.’ Zei ik droevig. Ik keek haar nog steeds niet aan. Ik was bang om haar gezicht nu aan te kijken.
‘maar…maar met wie moet ik dan om gaan? Ik bedoel,jij bent de enige die me echt begrijpt.’
‘Tja,het is niet anders.’ Zei ik.

‘Analies? Ben je nog bij ons?’ vroeg Brett.
‘Wat? Oh ja,ik was in gedachten verzonken.’
‘Euhm,ja dit is Eddy.’ Eddy was dun en had blond haar dat aan de ene kant korter was geknipt dan aan de andere en droeg een zwarte leren jas. Hij had nog al een ruige uitstraling.
‘Dit is Alex. Alex en ik zijn al jaren goede vrienden.’
Alex was wat molliger dan de andere,maar hij had de vriendelijkste uitstraling. Zijn haar lag er ongekamd bij waardoor hij er een heel klein beetje verstrooid uit zag.
Ik keek hem aan en zwaaide met mijn hand.
‘Dit is Saskia.’
Ik wou net kijken wie de 4de persoon was,toen een breed glimlachend meisje voor me sprong.
‘Hallo!Ik ben dus Saskia’ zei ze met een luide en hoge stem.
‘Hallo.’ Zei ik terug. Ik was nog verbaasd van haar plotselinge reactie.
‘Ik zou haar vrolijkheid maar gewoon worden,want die lach is met geen mogelijkheid van haar gezicht te slaan.’ Fluisterde Brett in mijn oor.
Ik keek naar Saskia die nog steeds breed glimlachend naar me keek.
Ik glimlachte geforceerd terug en begon aan mijn lunch.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.