FanFic.nl

Verhuisd (TC)

20. School

Tom pov
Ik heb Bill nog steeds niet de gehele waarheid gezegd, en dat doet me nog pijn, maar hij weet tenminste ongeveer wat er mis is. De hele avond bleef hij namen roepen om erachter te komen wie mijn crush is. Hij is er natuurlijk niet achter gekomen, hij zou er nooit op komen dat hij het zelf is. Gelukkig maar. Anders zou ik dood gaan.

Het is nu woensdagochtend, en ik sta al lang klaar om naar school te gaan. Het wachten is op Bill. Ik heb Anouk nog niet gebeld of gesproken, dus zij weet nog niet hoe het nu zit.
‘Tom! Bill! Komen jullie nog?’ hoor ik Anouk van buiten roepen.
‘Ik ben al klaar hoor! Het is alleen nog wachten op prinses Bill.’ Roep ik terug.
Bill’s hoofd komt tevoorschijn vanachter de badkamerdeur. Een van zijn ogen is nog onopgemaakt. ‘Gaat zij ook mee? Ik fiets niet met haar mee! Je zult moeten kiezen, stuur haar weg of vertrek maar zonder mij!,’ sist hij,’En noem me geen prinses!’
Sjonge, is er een met zijn verkeerde been uit bed gestapt.
‘Kom op, je hoeft niet met haar te praten. Niemand dwingt je.’
‘Zij,’ sist hij nog een keer,’of ik. Wat kies je?’

Bill pov
‘Zij, of ik. Wat kies je?’ stel ik hem de keuze.
Hij zucht en loopt weg. O nee toch, hij kiest toch niet voor haar? Niet weer. Ik voel de tranen al achter mijn oogleden. Niet huilen, Bill, dan loopt je mascara uit. Spreek ik mezelf in mijn hoofd toe. Ik ga terug naar de wasbak en doe mijn andere oog. Nu is het wel klaar denk ik. En nu moet ik opschieten, anders kom ik te laat op school! Met mijn tas ren ik van de trap af, en loop ik naar mijn fiets. ‘Hèhè, eindelijk klaar?’ hoor ik Tom zeggen.
‘Tomiiiiiiiiii!’ roep ik, en ik ren naar hem toe en omhels hem.
Als ik loslaat zie ik dat hij een rood hoofd heeft. ‘Waar heb ik dat aan te danken?’ vraagt hij.
‘Ik dacht al bijna dat je voor haar gekozen had.’ Beken ik terwijl ik mijn schoenveters bestudeer.
‘Je weet toch dat jij veel belangrijker voor me bent dan zij.’ Zegt hij terwijl hij me bij mijn kin vastpakt zodat ik hem aankijk. Duizenden kabouters dansen in mijn buik. Wat een heerlijk gevoel.
‘Nou, stap op je fiets, we zijn al bijna te laat.’ Zegt hij als hij blozend loslaat en de andere kant op kijkt.

Op school aangekomen moeten we rennen, maar gelukkig hebben we Nederlands het eerste uur. Die lerares is zelf ook altijd te laat. Nog net voordat mevrouw binnenkomt, zitten wij op onze plek.
De lerares zegt iets (natuurlijk) in het Nederlands, en ik ben al weer weg met mijn gedachten. Ik kijk afwezig in mijn schrift en krabbel een paar tekentjes.
Ik schrik op als ik ineens iets in mijn eigen taal hoor.
‘Dat je niks kan verstaan betekent niet dat je in je schrift kan gaan tekenen, meneer Kaulitz.’
De hele klas lacht, maar mij kan het niet veel schelen. ‘Mevrouw, wat is dan de bedoeling dat ik doe tijdens dit uur?’ vraag ik verveeld.
‘Je kunt natuurlijk je Nederlands gaan bijspijkeren, heb je geen Duits-Nederlands oefeningen?’ zegt ze in gebroken Duits. Ik zeg er maar niks van, want ik kan niet zeggen dat ik veel moeite doe om me verstaanbaar te maken aan haar. Ik mag al blij zijn dat ze mijn taal spreekt, voor zover je het blij kan noemen.
‘Is goed mevrouw, ik zal er gelijk aan beginnen.’
Ik haal mijn Duits werkboek uit mijn tas en begin er in te bladeren. De docente heeft zich alweer omgedraaid en schrijft dingen op het bord. Ik heb niet veel zin om nu Nederlands te leren, dus ik kijk wat afwezig naar de lettertjes in mijn boek. Ik wou dat ik naast Tom zat. Omdat wij zo laat waren, was er alleen nog één eenzaam tafeltje voorin en één tafeltje bij een groepje over om te zitten. Je raadt het al, ik zit aan dat eenzame tafeltje. Tom zit bij het groepje, met Anouk.
Tom.
Ik krijg dat gevoel weer. Wat is dat toch? Ik heb het wel eens eerder gehad. Maar waarom herken ik het dan niet?
De les is afgelopen en we lopen naar onze volgende les. Snel voeg ik me bij Tom, maar loop snel door als ik zie dat Anouk zich ook bij ons wil mengen.

Tom pov
De hele dag, nou ja de vier uur les die we op school doorbrachten, heeft Bill Anouk telkens ontlopen. Elke keer als ze dichtbij kwam en hij merkte het, liep hij weg. Ik zag dat het Anouk pijn deed, maar wist dat ik niet teveel bij haar kon zijn nu.
‘Ik denk niet dat Bill wil dat jij meefietst.’
‘Geeft niet, ik had het wel verwacht.’ Zegt ze, en ze onderdrukt een snik.
‘Echt heel erg sorry daarvoor, ik zal Bill proberen om te praten.’
‘Het geeft echt niet. Ik heb er zelf om gevraagd. Ik had het meteen moeten zeggen,’ zegt ze, met watervallen verborgen achter haar ogen,’En bovendien moet ik toch nog eventjes de stad in.’
‘Wat ga je doen dan?’ vraag ik nog een keer nieuwschierig.
‘Niks, je komt er nog wel achter,’lacht ze,’ik mag vanmiddag toch nog wel langskomen hè? Ik moest nog mijn test uitvoeren!’
‘Heeft het met die test te maken dan?’ vraag ik, al heb ik werkelijk geen idee wat ik er dan van moet verwachten. Geheimzinnig kijkt ze me aan.
‘Voor jou een vraag, voor mij een weet.’ En ze loopt weg.
‘Tom, kom je nog?’ hoor ik Bill roepen.
‘Weet je, het verbaast me nog steeds hoeveel fietsen hier staan. Moet je eens kijken! Het hele plein vol! En moet je eens zien wat voor ’n fietsen,’ ratelt Bill,’zie die fietsbel dan. En die fiets daar heeft een mandje voorop! Dat is hartstikke handig, voor als je gaat shoppen. Al moet je dat eigenlijk natuurlijk wel met de bus doen. Zouden ze hier wel ergens een winkelcentrum hebben? Misschien kunnen we morgen nog even winkelen, als we in Hamburg zijn.’
En zo gaat dat dan de hele weg lang, een uur lang. Wens me sterkte.

Reacties: