FanFic.nl

Fear [7-Shot]

Apeirophobia

Apeirophobia - Fear of infinity

Als ik studeer, moet mijn raam altijd open staan. Mijn hersenen hebben frisse lucht nodig, anders kan ik me niet concentreren. Regen, wind, of dronken studenten die al zingend door de straat waggelen, deert me allemaal niks. Frisse lucht, een energydrank voor mijn neus en blokken, tot ik niks meer hoor behalve mijn eigen monotone gefluister in mijn achterhoofd.
Die avond was ik zo gefocust dat ik haar niet opmerkte tot ze haar hand in mijn nek legde, en toen sprong ik natuurlijk op als een idioot.
‘Ophelia! Mijn hart!’
‘Wat doe je?’ vroeg ze.
‘Studeren,’ antwoordde ik.
‘Laat zien, dan.’
‘Nee, het is niet belangrijk.’
‘Wat zat je dan aan te duiden?’ Ze trok de map onder mijn arm vandaan, en haar gezicht verstrakte. Fobiën, stond er bovenaan de alfabetische lijst. Ja, was het soms mijn schuld dat er een hoofdstuk over mijn leven in de cursus stond?
‘Hamlet, toch,’ zuchtte ze. ‘Ben je daar nog steeds mee bezig?’
‘Wat denk je?’ antwoordde ik koppig. ‘Ik kan het niet helpen, het is een deel van mij.’ Met haar vinger streelde ze langs de lijst, stopte iedere keer wanneer ze er één tegenkwam die ik had onderstreept.
Anablephobia. Fear of looking up.
Philophobia. Fear of love.
Atelophobia. Fear of imperfection
Obesophobia. Fear of gaining weight.
Anuptaphobia. Fear of staying single.
Ons hele leven met elkaar, in vijf angsten samengevat.
‘Snap het dan,’ zuchtte ik. ‘Angst is wat ons verbonden heeft. Vind je het gek dat ik er dan een klein beetje door geobsedeerd ben?
‘Het is niet gezond,’ antwoordde ze.
‘Dat weet ik!’ schreeuwde ik, greep het halflege blikje Red Bull en slingerde het door het raam. Het spatte buiten tegen het asfalt, en Ophelia was prompt doodstil.
‘Wat als dit zo doorgaat?’ Schreeuwend kwam ik overeind uit mijn stoel en begon door de studio te ijsberen. Onder ons klonk gebonk, de onderbuur sloeg weer eens met een bezem tegen het plafond. Zuurpruim dat het is. ‘Vertel me dat eens, Ophelia? Wat als dit nooit overgaat? Als ik de rest van mijn leven van de ene angst in de andere tuimel? Ik kan zo niet leven! Jij wel?’ Toen ze geen antwoord gaf, greep ik mijn jas van de kapstok en stampte naar buiten.

Uren later, toen er nergens nog licht brandde en ik door mijn sigaretten heen was, keerde ik terug. Ik trok mijn schoenen onderaan de trap uit en sloop naar boven. De deur van haar studio was dicht, en ik durfde niet te gaan kijken of ze misschien in haar eigen bed was geklommen.
Mijn bed was onbeslapen, en met een vreemd hol gevoel gooide ik mijn schoenen in een hoek. Alle lichten waren uit, behalve mijn bureaulamp.
Toen ik me over de tafel boog om de lamp uit te knippen, viel mijn oog op het blad. Drie woorden in haar handschrift, naast een nieuw omcirkeld begrip.
Apeirophobia. Fear of infinity.
En ernaast “Draai je om.”�
Ik deed wat er stond, en voor de tweede keer vanavond schrok ik me een ongeluk. Ze stond vlak achter me.
‘Ophelia...’ Ze legde haar hand over mijn mond.
‘Oneindigheid bestaat niet,’ fluisterde ze. ‘Alles eindigt. Angst, geluk, verdriet, leven. Alles stopt.’ Ze zoende de andere kant van haar vingers, haar neus raakte die van mij. ‘Alles behalve liefde. En als jij niet meer verder wilt gaan, dan...’ Ze slikte. ‘Dan ga ik met je mee.’
Daarna waren er geen woorden meer nodig. We vielen uit onze kleren en op het bed en in elkaar, tot de onderbuur het hele gebouw wakker bonkte met zijn bezemsteel en wij gewoon doorgingen.

Reacties: