FanFic.nl

Stand Alone

Wat als...?

Wat als Tokio Hotel nooit had bestaan? Hoe zou het dan zijn afgelopen? Waarschijnlijk niet zo. Want zo heeft niemand het ooit durven dromen. Ik sluit me ogen. Twee armen pakken me vast. Lieve woordjes worden in mijn oor gefluisterd. Een zwarte traan glijdt over mijn wang. Een traan vol pijn en woede.
‘Bill, hoe heb je het ooit durven doen?’
Ik zeg niets. Verdooft door mijn eigen gedachten staar ik naar de grond die honderden meters van me vandaan is. Ik word nog steviger vast gepakt. De armen proberen me weg te houden van de richel.
‘Ik haat je. Ik haat je zoveel dat ik het niet wil geloven.’
Ik kijk op. Hoe kan hij dat nou zeggen? Hij moest eens weten hoeveel ik van hem hou. Ik wil duizenden dingen zeggen. Allemaal over hoe veel ik hem zal missen. Maar het is niet genoeg. Ik wil springen. Genieten van de vrije val en dan plots niets meer voelen.
‘Ik wil niet meer. Laat me gaan!’
Ik probeer me los te maken maar de armen zijn te sterk. Ik laat me op de grond zakken. Hij zal het niet begrijpen. Een kus plaats zich op mijn voorhoofd.
‘Ik wil je niet kwijt.’
‘Ik jou ook niet. Maar..’
Met twee vingers wordt mijn kin opgetild om me te laten zwijgen. Hij dwingt me in zijn ogen te kijken. Ik zie wel hoeveel pijn ik hem doe. Hij lijd onder mij. Ik wou dat hij dat niet deed. Ik ben het niet waard. Kijk wat ik hem aan doe! En dan toch doet hij dit voor mij.
‘Je bent ziek, Bill.’
Ik schud wild mijn hoofd. Nee, ik ben niet ziek. Ik weet wat ik doe. Zo dom ben ik nog niet. Ik had een droom. Mijn eigen ding doen en veder niets. Maar ze maakten me kapot. De ene na de andere blauwe plek vormde zich op mijn lichaam. Al dat getrek en geduw. Het gegil dat me doof maakte..
‘Waarom? Je wist dat het je de eerste keer ook niet ging lukken!’
Ik word weer uit mijn gedachten getrokken. Die bruine ogen. Ze blijven me maar aanstaren. Een boze blik. Ik kan er niet tegen.
‘Kijk alsjeblieft eens ergens anders naar.’
‘Nee, je bent me te waardevol.’
Ik kijk de andere kant op. Weer naar beneden. Waarom kan ik daar gewoon niet op de grond liggen? Ik wurm mijn hand onder zijn arm vandaan. Met trillende vingers wijs ik naar beneden.
‘Ja, ik weet wel hoe graag je dat wil. Maar ik kan het je niet laten doen.’
Ik sta weer op. De armen laten me los.
‘Ik kan je niet tegen houden. Maar als je echt wil gaan, ga ik met je mee.’
Hij pakt me hand vast. Ik kijk hem aan. Een kleine glimlach zie ik op zijn gezicht verschijnen. Ik kan het niet geloven. Lachte hij nou?
‘Nee! Tom jij niet!’
Ik kijk verschrikt op en doe een stap naar achter.
‘Waarom jij dan wel?’
‘Omdat ik niets waard ben. Weet je nog?’
Ik zie Tom op zijn lip bijten. Hij denkt terug aan toen. Ik ook. Ik zie hoe hij stapje voor stapje dichter bij de rand gaat staan. Ik ren naar hem toe en vlieg hem om de hals om te zeggen dat ik van hem hou. Net iets te hard, want Tom verliest zijn evenwicht. Samen vallen we. Zonder het echt door te hebben. Het maakt me niet echt meer uit. Zolang Tom maar bij me blijft.
‘Ik laat je niet gaan!’ Schreeuwt hij.
‘Nooit! Tom, ich liebe dich!’ Gil ik er achteraan.
De val lijkt eeuwen te duren. Totdat er een geen gevoel meer is en het beeld zwart wordt.

Bron: RTL
Reportage: Lieke Wall
Het zal waarschijnlijk niemand in de buurt van het Berlijnse ziekenhuis “Lichtstrahlland”� ontgaan zijn. In de nacht van vrijdag op zaterdag is er een vreselijk ongeluk gebeurt waarbij de tweeling Bill en Tom Kaulitz om het leven zijn gekomen. Of het om opzet ging, is nog niet duidelijk. Wel weten we dat de mannen van het dak zijn gevallen en er veder geen betrokkenen bij waren. Simone K, de moeder van de tweeling, kan het niet geloven. Er is volgens haar geen reden om de tweeling te verdenken van een zelfmoord. Georg Listing en Gustav Schäfer zijn inmiddels ook al ingelicht. Ze willen er niets over kwijt. Uit andere bronnen konden we uithalen dat hun waarschijnlijk van de toestand wat er gaande was onderling in de band meer weten. De recherche is nog veder onderzoek aan het doen.
Het nieuws heeft ook alle fans al bereikt. Sommige zijn geschokt, andere verbaast. Niemand van hun weet hoe ze zichzelf nu moeten voelen.
Dit was het voor wat we nu weten. Een uitgebreidere uitzending over het ongeluk zal morgenavond om negen uur te zien zijn op RTL.

‘Dit hadden we kunnen voorkomen.’ Zegt Georg.
Gustav knikt en staat op.
‘Waarom heb je ze dan ook kunnen laten gaan?’
‘Ik? Jij was degene die zei dat het wel goed zou komen!’
Georg staat op en loopt naar Gustav. Met een priemende vinger wijst hij naar hem.
‘Ik lag toevallig zelf ook in het ziekenhuis met geheugenverlies.’
Gustav kijkt weg. Dat wist hij zelf ook nog wel.
‘Het spijt me..’
‘Ja wat het spijt je? Je had moeten nadenken!’
‘Ik wist niet dat..’
‘Je wist het donders goed. Je wist dat Bill het al eerder had geprobeerd met zijn verslaving.’
‘Ik dacht dat het wel weer over zou gaan.’
‘Zoiets gaat niet over Gustav! Ik kan het weten. Cocaïne maakt je kapot!’
Gustav balt zijn handen tot vuisten.
‘En waarom liet je ons dan in de steek? Daardoor is Bill het gaan gebruiken weet je!’
‘Omdat..’ Stamelt Georg.
‘En waarom dan?’
‘Dat gaat je niets aan eigenlijk! Kleine brilsmurf.’
‘Vieze klootzak!’
Georg voelt een pijnlijke steek op zijn wang. Hij kijkt op naar Gustav die hem met een ziedende blik aankijkt. Even lijkt er een gevecht te beginnen. Totdat Georg een mes pakt en Gustav raakt... Met een klap valt Gustav neer. Waarna hij niet meer beweegd.

Reacties: