FanFic.nl

My Worst Nightmare

Fire in the house [14]

Ik ga met mijn hand over het stuk muur naast me, mijn rechterschouder leunt tegen het ebbenhouten kader van de deur.
Het licht gaat zachtjes zoemend aan, zacht wit licht strooit zich over de ontelbaar veel boekenkasten. In het midden van al die wijsheid op papieren bedrukt staat een tafel, simpel en wit, met daar vier stoelen rond.
Mijn tas tikt om de twee stappen tegen mijn bovenbeen, het geslof van mijn voeten wordt gedempt door een rood, Perzisch tapijt dat de hele vloer bedekt.
Ik ga op de dichtstbijzijnde stoel zitten, gooi mijn tas op tafel en haal er mijn kladblok uit. Bovenaan schrijf ik netjes mijn naam, klas, nummer en de datum van vandaag. Daaronder trek ik een keurig rechte lijn.
Welk vak moest ik ook alweer doen?
Verward wrijf ik door mijn haar. Wat is er toch met mij? Ik ben er echt helemaal niet meer bij.
En dat kan niet alleen door Bill komen. Echt niet.
Of misschien toch een beetje?
Ik sta weer recht, loop naar de eerste de beste boekenkast en blaas het stof van de ruggen. Met mijn vingers glijd ik langs de kaften. Geen enkele titel blijft langer dan drie seconden in mijn hoofd rond dwarrelen.
Als ik enkele kasten afgegaan ben, om alle boeken te bekijken die op ooghoogte zijn, stop ik. Dit is even zinloos als huiswerk maken, ik kan me toch niet concentreren. Alsof mijn hele lichaam schreeuwt dat er iets moet gebeuren, dat er iets gí¡í¡t gebeuren. Schreeuwde het nu ook maar wat dat dan ook mag zijn, dat zou het allemaal veel makkelijker maken.
Ik schuif op tafel, met mijn voeten op de stoel waarop ik net nog zat. Mijn krullen glijden voor mijn gezicht, ik zie even niet veel meer dan bruine golfjes die om elkaar heen draaien. Dan kijk ik er los doorheen, naar een leeg stuk muur tussen een kast en een verwarming. Glazig staar ik voor me uit, een toneelstuk bouwt zich uit mijn fantasie en speelt zich af op dat stukje muur. En net voor de prins en de prinses kussen en er vandoor gaan, wordt er aangebeld. Ik spring van de tafel af en ren de deur uit, de met bruine krullen prinses slaat haar armen om de nek van de prins, wiens zwarte haren als zonnestralen om zijn gezicht staan.
In snel tempo loop ik de trap af, er wordt nog eens op de bel geramd. Ik besef vaag dat ergens in mijn onderbuik de hoop borrelt dat het Bill is, maar dat is onmogelijk. Hij wil hier vast nooit meer komen. Hij is me waarschijnlijk al lang vergeten. En ik moet Bill vergeten.
Hoe moeilijk kan dat zijn? Het is niet zo dat ik überhaupt iets voor hem voel.
Ik spring van de voorlaatste trede op het tapijt en zie dan dat de deur al is opengedaan door mijn vader. In de deuropening staat een gestalte, van kop tot teen in het zwart.
Als ik beter kijk, zie ik dat het Jona is, bedekt door een laagje van roet. Ze hoest diep en moeilijk, met haar arm tegen de deurstijl houdt ze zich overeind.
Ik glip onder mijn vaders arm door en sla mijn armen om haar heen. Trillend legt ze haar hoofd op mijn schouders, tranen doordrenkt van zwarte stofdeeltjes druppelen op de mouw van mijn slaapshirt.
‘Wat is er?’ vraag ik en streel door haar haren, zwarte vegen blijven achter op mijn hand.
‘Ons huis…’ snikt ze en klemt haar handen om de stof van mijn T-shirt. Ik trek haar naar binnen, mijn vader sluit de deur en gaat weg. Heel even ben ik hem dankbaar, dan richt ik mijn aandacht weer op Jona.
‘Zeg het maar.’ fluister ik. Ze ruikt naar rook.
‘Ons huis… Het stond… Staat… In brand.’ Haar hele lichaam schokt. Mijn ogen worden schotelrond, ik schuifel achteruit tot ik de trap tegen mijn hielen voel. Ik duw haar neer.
‘Waar zijn je ouders? Je broertje?’ vraag ik bezorgd en veeg de tranen van haar wangen. Daarmee veeg ik ze ook ineens schoon, waardoor twee bruine wangetjes tussen het masker van zwart tevoorschijn komen.
‘Hij is bij de buren. En mijn ouders zijn nog daar. Alles zijn we kwijt.’ Haar waterige ogen blikken in die van mij, ik voel hoe zij zich voelt: Kapot, gesloopt, doods. Ik leg mijn hoofd op haar schouder en sla mijn armen weer om haar heen. Ze ademt regelmatig, tranen rollen nog steeds over haar wangen.
Ik vind het zo erg voor haar. Ik wil er niet eens aan dénken dat mijn huis zou afbranden. Alles met de grond gelijk gemaakt, al mijn kostbaarheden omgetoverd tot hoopjes as.
Een rilling loopt over mijn rug.
‘Kan ik hier logeren, voor een tijdje?’ vraagt ze, haast geluidloos, zo zacht spreekt ze.
‘Natuurlijk, dat spreekt vanzelf!’ antwoord ik en trek haar overeind. Met moeite hijs ik haar de trap op, ze hangt een beetje slap aan mijn schouder. Ik zal haar eerst maar in de douche krijgen, dan zoek ik iets waarin ze slapen kan vannacht. Mijn ouders moeten maar niet zeuren dat ik niet zal slapen vannacht, ik moet Jona troosten. Misschien kunnen we morgen school overslaan.
‘Het is helemaal niet zo erg. Oké, je bent veel kwijt. Maar er worden vaak dingen uit een brand gered. En je ouders zijn rijk genoeg om morgen al een nieuw huis gekocht te hebben. De herinneringen zijn er dan wel niet meer, maar bekijk het van deze kant: ooit had je dat huis toch verlaten, en dan had je die herinneringen ook achter je moeten laten.’
Ze knikt. Ik duw de deur van de badkamer open met mijn voet, zij gaat als eerste binnen.
‘Hup, ga maar douchen. Ik leg wel handdoeken voor je klaar.’ zeg ik en glimlach. Ze knikt, iets dat op een glimlach moet lijken duwt haar mondhoeken omhoog. Ik open de kast en haal er een donzige, witte handdoek uit. Die leg ik in de wasbak.

Reacties: