Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Before the Party
Instrumental
Before the Party
Gustav.
David heeft al een hele dag niets van zich laten horen, en dan weet je dat er iets aan de hand is. Die gozer is altijd aanwezig. Verteld wat er gaat komen, hoe we dat gaan doen, en eigenlijk heeft hij ook gewoon heel veel aandacht nodig. Want we hebben gewoon een uidraai van ons schema, dus we weten precies hoe en wat. Maar zoals hij altijd zegt: “Zo’n stom stuk papier kan het niet beter vertellen dan ik!”¯
We zitten gezamenlijk in de woonkamer. Georg is in geuren en kleuren aan de tweeling aan het vertellen wat voor mooie meiden hij heeft gezien. De gecensureerde versie, want dat we de bons hebben gekregen komt geen één keer uit zijn mond.
“-En Dorien was dan nog het heetste van al. Ik zweer het! Ze heeft lichtbruin haar wat tot haar schouderbladen gaat, en aan het einde krult het een beetje. Ze heeft een lekker natuurlijk kleurtje, grote lippen en twee prachtige donkerbruine ogen. Jongens, ik ben verliefd,”¯ komt er al zuchtend en dramatisch als laatste uit. Hij laat zich achterover tegen de rugleuning van de bank vallen, zijn haar waaiert over de hoofdleuning heen.
“Oké, Gustav, hoeverre is dit allemaal waar?”¯ vraagt Tom grijnzend, weet zijn tong nog net binnen te houden om zijn lippen niet af te likken.
“Grotendeels is waar,”¯ schokschouder ik. “Al is dat verhaal van haar naar mijn mening minder waar, de tweeling is veel beter voor het oog. Man, ik wist niet Aziaten zulke borsten konden hebben.”¯ Ik begin vies te grijnzen, de bassist en gitarist spiegelen dit.
“Mannen, houd je gulp gesloten, alsjeblieft/dankjewel, ik zit hier ook nog.”¯ Bill is het minst geïnteresseerd in de vunzige verhalen van zijn vrienden. Hij ziet liever dan het aan te horen. Geef ik hem groot gelijk in, maar als je alleen kan luisteren, waarom niet? Maar meneer de braverik is niet zo braaf. Wanneer Bill een meisje mee naar huis heeft genomen, dan weet je dat ook gelijk. Ten eerste, Tom hangt bij mij en Georg, want hij deelt nog steeds zijn kamer met zijn broertje. Ten tweede, de muren zijn hier niet bepaald dik, dus onze meubels bewegen mee op zijn geram. En ten derde, hij laat altijd zijn gebruikte condooms slingeren. Huiverend gaat er een rilling over mijn ruggengraat. En dan geeft hij mij altijd de schuld.
“Rustig maar broertje, het zelf doen is niet aan mij besteed, dat laat ik door iemand doen.”¯ Bill steekt zijn middelvinger op - die alweer herlakt is, dit keer donkergrijs - en stopt vinnig het kwastje terug in het potje om zijn volgende nagel te lakken. “Nee, Bill, ik hou het liever bij de chicks, ga maar iemand anders fucken.”¯
“Tom!”¯ Geïrriteerd blaast Bill het uit. Aan zijn ogen kan ik zien dat hij het liefst een kussen in zijn broers gezicht had gegooid, maar zijn nagels zijn nog niet droog, en nagels gaan voor.
“Break,”¯ mompel ik een zwaai met mijn armen zoals een echte scheidsrechter dat doet bij twee boksers die elkaar los moeten laten. De tweeling zijn verre van boksers, maar hun woorden kunnen aardig hard slaan, kan ik je vertellen. “Zullen we vanavond anders naar die nieuwe tent gaan? Ze zullen ons voor de publiciteit waarschijnlijk al te graag binnen halen. Wat vinden jullie ervan, gaan we?”¯
“Welke, Night Life?”¯ vraagt Bill. Ik knik erop. “Nice, ik heb ook gehoord dat ze de nieuwste geluidsysteem hebben en geniale lichten die daar maar al te gaaf op reageren!”¯ De zanger klapt in zijn handen, maar stopt vrijwel meteen wanneer er door zijn hoofd schiet dat er luchtbelletjes in zijn nagellak kan komen. Met grote ogen bekijkt hij zijn nagels.
“Als Bill gaat dan stem ik ook in.”¯ Tom steekt zijn hand op, en ik moet moeite doen om niet met mijn ogen te gaan rollen. Bij Georg merk ik het zelfde op.
“Dus.. dan gaan we?”¯ vraag ik dan nog maar voor de zekerheid. Je weet het maar nooit met de tweeling. Van enthousiast kunnen ze zo naar ‘ik heb geen zin’ omslaan.
“I’m always in.”¯Met zijn gebrekkige Engels steek Georg zijn duim op.
“Me too,”¯ klinkt er nog belabberder uit Bills mond.
“Hell yeah!”¯ joelt Tom dan. Ik probeer me in te houden.
“Well, then I’ll expect you to be ready ‘round ten.”¯ Drie neuzen gaan de lucht in bij het horen van mijn betere uitspraak.
“Ik zei rond tienen!”¯ roep ik geërgerd door het appartement. Koppig blijf ik staan bij de voordeur. Natuurlijk ben ik als enige klaar, die modepopjes hebben tijd nodig om er mooi uit te zien, daar hoeft bij mij niets aan gedaan worden.
“Ja-ha, ik ben er al!”¯ Georg komt de gang inlopen, haalt met een ‘swing’ zijn haar uit zijn gezicht en komt dan naast mij staan. “Kijk, de tweeling is een ander verhaal.”¯ Triomfantelijk grijnst hij. Maar dan komen de broertjes al aanlopen. Bill in zijn dagelijkse zwart; hij heeft zijn zwarte bots aangetrokken wat hem meteen tien centimeter langer maakt, zijn zwarte skinny, een zwart shirt en een zwartleren jack, zwart dus. Tom daarentegen vindt het geweldig om op te vallen, en is gecombineerd met veel wit en wat lichtblauw.
“Wat een plaatje zijn jullie. Nou, kom op, dan kunnen we gaan. Ik wil zuipen!”¯ Ik open de voordeur en bega mij al snel in het trappenhuis. Vaag hoor ik het gekibbel van de tweeling nog, die uiteindelijk ook de voordeur uitlopen.
We hebben besloten om er heen te lopen, omdat we allemaal niet de Bob willen zijn, en dood zijn was ook geen optie.
Reacties:
En ten derde, hij laat altijd zijn gebruikte condooms slingeren.
DAT LIJKT ME ZO IETS VOOR BILL JA _o_ Echt, opnieuw: hoe heerlijk is het om een keer een realistische versie van hen te zien. Misschien zijn ze zo niet in het echt, maar dat weten we dan niet. Het is alleszins wel leuk om eens zo'n kantje te zien, in plaats van het standaard-karakterspel dat we overal zien (inclusief in mijn eigen verhaal).
Aan zijn ogen kan ik zien dat hij het liefst een kussen in zijn broers gezicht had gegooid, maar zijn nagels zijn nog niet droog, en nagels gaan voor.Groot gelijk heeft hij. x'
En ik vind het tof dat je ook eens vanuit Gustav schrijft, dat je een rondje maakt langs alle bandleden. Maakt het verhaal extra origineel. (:
- ik ben niet echt in de mood voor reacties, dus... tja. Sorry. ^^"
<3
Mwaha.
Ik moet nu nog maar aan Georg denken en ik begin al spontaan te grijnzen.
Vraag me af wat het volgende stadium is.
[subtielehint]
Zoef
Ik begin vies te grijnzen, de bassist en gitarist spiegelen dit.
“Mannen, houd je gulp gesloten, alsjeblieft/dankjewel, ik zit hier ook nog.”¯ Bill is het minst geïnteresseerd in de vunzige verhalen van zijn vrienden.
OHMYFUCKINGGEORG. Beloof me dat je me nooit meer zo erg aan het lachen maakt? Misschien komt het door de RedBull, maar my. Ik ging hier echt té erg plat. x'D
Maar meneer de braverik is niet zo braaf. Wanneer Bill een meisje mee naar huis heeft genomen, dan weet je dat ook gelijk. Ten eerste, Tom hangt bij mij en Georg, want hij deelt nog steeds zijn kamer met zijn broertje. Ten tweede, de muren zijn hier niet bepaald dik, dus onze meubels bewegen mee op zijn geram. En ten derde, hij laat altijd zijn gebruikte condooms slingeren. Huiverend gaat er een rilling over mijn ruggengraat. En dan geeft hij mij altijd de schuld.
*kan nu echt even niet meer verder lezen van het lachen*
“Rustig maar broertje, het zelf doen is niet aan mij besteed, dat laat ik door iemand doen.”¯ Bill steekt zijn middelvinger op - die alweer herlakt is, dit keer donkergrijs - en stopt vinnig het kwastje terug in het potje om zijn volgende nagel te lakken. “Nee, Bill, ik hou het liever bij de chicks, ga maar iemand anders fucken.”¯
“Tom!”¯ Geïrriteerd blaast Bill het uit. Aan zijn ogen kan ik zien dat hij het liefst een kussen in zijn broers gezicht had gegooid, maar zijn nagels zijn nog niet droog, en nagels gaan voor.
*krijgt hoestbui van het lachen*
Oké. Ik quote veel te veel.
Maar OMG. Hoe jij hier zo'n typisch THgesprek zit te beschrijven is gewoon TE geniaal. Yazz. Meingott. Hoe krijg je het voor elkaar x'D
We hebben besloten om er heen te lopen, omdat we allemaal niet de Bob willen zijn, en dood zijn was ook geen optie.
Hahahah, lijkt me ook niet zo'n goed idee, nee! x'D
You literally killed me with that. Omg, ik kreeg gewoon een lachstuip, als in, hard op en eng en onophoudelijk en ik was echt bang dat er straks iemand aan zou komen lopen om me te vragen waarom ik haast aan het stikken was in mijn eigen tong. Maar. Wat een heerlijk verhí¡í¡l is dit. Gott.
-gaat gehypnotiseerd verder lezen-