Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » When your heart takes over. » [5]
When your heart takes over.
[5]
Gustav pov
Drie gezichten staren mij verbaasd aan als ik woedend én halfnaakt de kamer binnenstorm. ‘Wie is in de badkamer geweest terwijl ik stond te douchen?! Bill? Tom? Georg? Ik vind dit serieus niet grappig!’ Hun monden zakken nog net iets verder open terwijl ik angstvallig het te kleine handdoekje rond mijn middel probeer te houden. Geen antwoord. ‘Wel? Nu zijn ze hun tong verloren. Ziek in het hoofd, dat zijn jullie!’ En eindelijk trekt Tom zijn mond open. ‘Gustav, relax, man! Wat bazel jij toch allemaal, we zijn heel de tijd alle drie in deze kamer gebleven toen jij ging douchen? En trek toch wat kleren aan, ik heb geen zin in nog een levenslang trauma. De gedachte aan het feit dat ik tot mijn zes jaar tesamen met Bill douchte is al erg genoeg.’ Juist ja, nu weten ze natuurlijk van niets. Maar ondertussen staat mijn spiegel wel volgeklad. Ruw sleep ik de jongens mee de badkamer in. Tom doet net zijn mond open om een flauwe, seksueel getinte opmerking te maken maar bedenkt zich op het laatste moment. ‘Dat is gewoon ziek.’ Oh, je meent het? Als Georg dit al ziek vindt, dan wil ik wel eens weten hoe hij zich zou voelen moest hijzelf dit aantreffen wanneer hij de douche uitstapt. ‘Serieus Gustav, hier weten wij echt niets van. Al zou ik wel willen dat het zo was. Dit is echt eng.’ Bill kijkt me in de ogen en de rillingen bekruipen me vanuit het niets. Dit is niet goed, niet goed. Ik hoor Georg slikken en vlug probeer ik een passende verklaring te bedenken. Vast is het een flauwe grappenmaker, of iemand die in de verkeerde kamer zat, of…
Ik weet wel beter. Ik voel dat dit geen toeval is. Al dagen besluipt me een naar gevoel, alsof ik steeds bekeken word. Maar ik moet de jongens niet onnodig ongerust maken. Van op de spiegel blijft het rood mijn aandacht trekken. Een slordig neergeschreven zin, ‘Don’t you dare to ever hurt me.’ met daarnaast een snelle tekening. Enkele haastige, kromme lijnen die zonder twijfel voor een boom moeten doorgaan. Aan één van de uitgestoken takken een touw. En een jongen met het hoofd omlaag. Opgehangen. Allemaal snel geschetst, maar met een niet fout te verstane boodschap. Vlug probeer ik de enge gedachten uit mijn hoofd te bannen en tover een glimlach op mijn gezicht. Terwijl ik de rode lippenstift van de spiegel probeer te verwijderen blijven de rillingen over mijn ruggengraat lopen.
Lotte pov
Zou hij nu aan mij denken, mij missen, naar mij verlangen? Zou hij het weten, dat ik het was? Zou hij mij herinneren? Steeds weer die vragen, zonder antwoord of bevestiging. Maar het kan niet lang meer duren. Ik voel het en hij voelt het ook. Dat weet ik. Diep vanbinnen is hij zichzelf al aan mij verloren. Hij beseft het nog niet, maar dat zal binnenkort wel komen. Ik zal de lichtjes in zijn ogen veranderen in sterren. Ik zal de vlammetjes in zijn hart veranderen in bosbranden. En ik zal zijn kijk op het leven veranderen naar niets anders dan zijn kijk op mij. Want ik ben zijn leven. Altijd al geweest. En ik zal hem gelukkig maken. Nu nog niet, maar het kan niet lang meer duren. De eerste stappen zijn gezet, er is geen weg meer terug. Ik heb mijn deeltje van Gustav geproefd en ik ben verslaafd. Ik raakte al verslingerd aan alleen zijn foto’s. Niemand kan zich inbeelden wat zijn reuk, zijn dichte aanwezigheid met mij vandaag heeft gedaan. Van op het kleine bed in de goedkope jeugdherberg waar ik logeer, kijk ik door de ruit naar de sterren. Zou hij nu ook naar buiten kijken en aan mij denken? Zou hij ook over mij fantaseren en wensen dat we nu tesamen waren? Ik haal een foto uit mijn rugzak, duw een kus op Gustavs voorhoofd en val, bijna gelukkig, in slaap.
Reacties:
Lotte is inderdaad zwaar mentaal gestoord o.o [@Kay's reactie]
En ik vind het al heel wat dat Gustav niet helemí¡í¡l poedelnaakt en gillend door de backstage is komen rennen, eigenlijk. xd
Het lijkt me trouwens erg moeilijk om Gussie angst aan te jagen, dus dat moet wel betekenen dat Lotte écht van het lotje getikt is.
Het spijt me, ik ben even helemaal niet in een reactie-mood. Maar dat heeft niets met jouw verhaal te maken, want dat is nog even prachtig & griezelig als altijd. (:
wow, i'm impressed.
Zalig geschreven, en ik wil een vervolg
wie weet wat is da mens nog van plan.. Spannend !
psygopatisch. geen andere beschrijvingen voor nodig.
ik vind het wel mooi hoe je Lotte haar gedachtes weergeeft. het lijkt zo normaal, maar tegelijk zo... ziek. jezelf er inbeelden is nog zelfs mogelijk...
brrr.
liefteren
Rennie...
Dat mens moeten ze opsluiten of zo.
Nee, want dan komt er geen stukje meer.
*natuurramp*
En het is wél een goed stukje, en ik ben blij dat je opnieuw schrijft en ik ben blij dat je opnieuw zo adorable bent
-nietdatjedatdaarvoornietwasmaarjesnapthopelijkwelwatikbedoel-
en ik hou ook van jou.
TOO.
Zoef
iieeee,
ik zou me echt zoo dood schrikken!
Maar leuk geschreven!
SNel verdeer?
xxx