FanFic.nl

Bite [Vamps]

Fun at first sight [33]

Fijne regen druppelt naar beneden, felle koplampen glijden over het asfalt en verlichten voor even de taverne, die er maar verlaten en droevig uitziet. Kale bomen vormen statige hekken die de muren verlengen en oneindig door laten lopen langs de weg.
Ik stap over de drempel, muffe warmte vleit zich tegen mijn gezicht en drapeert zich over mijn natte haren. Ik kijk vluchtig om me heen, spot een leeg tafeltje in de hoek en baan me een weg daarheen. Mijn rugzak dump ik op de hoek van de bank, ik plof zelf ook neer. Het duurt even voor mijn rug en nek zich genesteld hebben in het oncomfortabele rode leer, dat koud aanvoelt op mijn huid.
Mijn vingers trommelen op de tafel voor me, mijn ogen fixeren zich op de deur waardoor ik ook net binnengekomen ben. We hadden toch echt hier…
De deur zwaait open, met een aura van regen om zich heen stapt hij binnen. Rosbruin haar, dikke wenkbrauwen, nonchalante houding en permanente grijns: mijn beste vriend Jordan.
Aan de vette knipoog die hij een serveerster geeft, leid ik af dat het hem gelukt is. Lucy, zijn vriendin sinds een maand, is gedumpt.
Hij krijgt me in het vizier, zigzagt tussen mensen door en schuift tegenover me op de bank. Zijn haren druppen en het ringetje in zijn rechteroor kaatst het licht van de Tl-buizen terug. Hij haalt zijn bril, een zwart en simpel montuurtje, uit zijn zak en duwt hem op zijn neus.
‘Al besteld?’ vraagt hij en haalt en hand door zijn haren.
‘Hoe moet ik dat gedaan hebben, ik ben hier net.’ antwoord ik en wenk snel een serveerster - toevallig dezelfde als degene die Jordans ‘charmes’ moest ondergaan.
‘Ja?’ vraagt ze, duwt enkele lokken haar achter haar oren en knippert snel. Volgens mij probeert ze mij te versieren. Ik stik half in een lachbui, die ik uit beleefdheid probeer binnen te houden. Liefde is aan mij niet besteedt.
‘Twee cola, een spaghetti en een biefstuk met frietjes.’ bestel ik en bijt ondertussen op mijn tong, het is te grappig voor woorden. Het meisje dat mí­j best wilt binnendoen, en Jordan die haar best wil binnendoen. En ik, tja, ik die hier zit om te eten. Haha, humor eerste klas.

Een half uurtje later worden twee borden tussen ons in gezet, onze glazen zijn al halfvol.
‘Smakelijk.’ zegt Jordan en schuift de spaghetti naar zich toe. Met vork en lepel begint hij de slierten maniakaal te bewerken, het mes ligt er een beetje verloren bij.
Ik prik mijn vork in een stuk tomaat en stop het dan in mijn mond. Rustig kauw ik.
Maar wat ik ook probeer, hoeveel keer ik ook het goede voorbeeld geef, Jordan zal het nooit leren.
De slierten glijden bij hem naar binnen, hij eet het zoals vele kleine kinderen: hij slurpt de slierten op.
Terwijl ik mijn bord leeg eet, kijk ik rond. Een verzameling vreemde mensen, gespreid over een vijftiental tafeltjes. een klein groepje tieners staat rond de jukebox, geld rolt klingelend het gleufje in.
Ik neem een slok cola en sta dan recht. Met mijn hoofd knik ik naar links, naar de deuren van de toiletten. Jordan merkt het niet eens en heeft blijkbaar dikke lol met een stukje gehakt en een schijfje wortel. Ik wil niet eens weten wat hij zich allemaal inbeeld.
De weg naar de toiletten gaat langs de bar en de uitgang van de keuken, obers en serveersters met overvolle dienbladen wankelen om me heen om bestellingen af te leveren.
Ik duik de toiletten in, sluit me op in een kotje en doe mijn behoefte terwijl ik niet teveel probeer te denken.
Denken wordt ooit mijn ondergang. Vele onderwerpen hebben mijn hoofd al verzwaard, mijn schedel gestreeld en mijn logica salto’s doen maken. Dan keer ik terug naar vroeger, of het nu de prehistorie, de middeleeuwen of mijn jeugd is.
Meestal klap ik toe als Julia ergens opduikt in mijn denkwereldje.
Ik was mijn handen, ontwijk mijn doffe weerschijn in de gebarsten spiegel en wandel dan de toiletten weer uit. Ik zie nog net hoe twee mensen tegen elkaar opbotsen, de ene is een ober met twee dienbladen in zijn armen, de andere een lang meisje met zwarte haren.
Het ene dienblad stort al neer op de grond, glasscherven schieten omhoog, frisdrank en bier golft over de grond. Het andere balanceert nog op twee van zijn vingers, en in een reflex sta ik naast hem om het van hem over te nemen. Dan verliest hij zijn eigen evenwicht en duikt op de plakkerige grond.
Het meisje duwt zich kreunend overeind, haar bruingroene ogen fonkelen geamuseerd. Donkerbruine vlekken cola zitten op haar grijze jurkje.
Ik wil haar iets vragen, maar ze legt haar hand om mijn mond en duwt me achteruit, waardoor alsnog de andere drankjes op de grond crashen.
‘Morgen, zelfde tijd, zelfde plaats.’ Ze giechelt, draait zich dan om en verdwijnt de overvolle, mompelende zaal in. In mijn ooghoeken zie ik Jordan zijn duimen omhoog steken.
Ik stap over de bende van glas en drank heen en loop dan terug naar mijn tafeltje, de starende blikken negerend. Het is niet zo dat ik iets verkeerd gedaan heb. Ik probeerde alleen maar te helpen.
Jordans mond hangt vol spaghettisaus, zijn bord is eindelijk leeg.
Ik gooi hem mijn servetje en pak mijn rugzak. Hij staat op en bokst tegen mijn schouder.
‘Wat nou?’ vraag ik, een beginnende glimlach duwt mijn rechtermondhoek omhoog.
‘Niets. Buiten dat zij echt waanzinnig…’ Mijn ogen knijpen samen tot spleetjes en ik kijk hem vernietigend aan.
‘Waag het dat te zeggen.’ waarschuw ik hem.
Hij maakt een gebaar alsof hij zijn mond op slot doet, en ik trek hem ruw aan zijn elleboog mee.
Buiten regent het niet meer, maar de wind is pijnlijk koud. Mijn ogen tranen meteen.
Jordan vist zijn autosleutels uit zijn zak en kijkt me aan.
‘…heet.’ maakt hij zijn zin lachend af en rent dan gillend weg voor mijn vuist, terwijl ik ook lach.
Tja, dat zijn wij.

Reacties: