FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Dan is het over

Tops draaide rond en ontweek een vloek Terwijl Lupos haar belager verlamde. Hermelien en Ginny stonden rug aan rug. Voldemort keek me aan en grijnsde terwijl hij Sirius opzij zwaaide. “Al gesterkt?”�
“Door liefde”� antwoordde ik gemeen, wetende dat ik hem niks mocht doen, wou ik mijn verlies legen, door wraak. Harry sprong tussen ons in en ik liep naar Sneep. Die met Noot duelleerde. Met mijn rug tegen die van Sneep duelleerde ik nu met Bellatrix.Sneep schakelde Noot en uit en liep naar Hermelien om haar te helpen met twee dooddoenders. Iets later stond Sirius achter me. “Dat is mijn nicht waarmee je zo verwoet vecht, Joan!”� schreeuwde hij lachend. “Dat is mijn zogezegde schoonvader waarmee JIJ vecht, Sirius!”� antwoordde ik.
“wisselen?”�
“ow ja!”� Ik dook door mijn knieën en draaide me naar Lucius, een beschermschhild oproepend. Sirius deed hetzelfde naar de andere kant en zo wisselde we van duelpartner. “JE eigen zoon is dood en jij vech nog steeds voor je Heer!”� riep ik hem verwijtend toe.
“Wat moet ik dan doen he? Hij had de beste kans te overleven door dit te doen, weet je dat.”�
“Snap je het dan niet?”� vroeg ik verwijtend en furieus. “Je zoon is zonet gestorven, in mijn armen!”� schreeuwde ik hem toe. Dit raakte Lucius wel “Avada Ked..”� Mayjin sprong nu naar Lucius toe en bleef in diens arm hangen. Lucius wist zich los te krijgen en vluchte naar een haardrooster, achtervolgd door mijn trouwe vriend. Sirius had net Bellatrix uitgeschakeld en keek me aan. “Geen magisch wezen, zal wel.”� Zei hij. Ik lachte zwakjes. “Alles ok?”� ik knikte. Hij keek me in mijn ogen en legde zij rechterhand op mijn schouder. Hij opende zijn mond, maar werd onderbroken door een schreeuw van Voldemort. Wat er juist gebeurde kon en wou ik toen ook niet echt volgen. Het was gewoon duidelijk dat Voldemort uitgeschakeld was, weg voor eeuwig en altijd, net als Draco. De dooddoeners werden op een rij gelegd, met Bellatrix aan Voldemorts rechterhand. Degene die overleefde, vluchtten door haardroosters. Fred liep met me mee naar Draco’s licham. Hij hief hem voorzichtig op en liep met Draco in zijn armen terug naar de anderen, waar de blije gezichten overtrokken. Ik kreeg veel knuffels, maar ik wou gewoon naar huis en huilen, huilen voor Draco, alleen wou ik zijn. De overwinning op Voldemort werd door velen wel gevierd, maar er hing ook een grimmige sfeer over de dood van een jongen. Ik huilde en huilde die avond, die week, maand. Ik huilde en isoleerde me in mijn kamertje thuis. Omdat ik hem miste en ik van hem hield en omdat ik hem vermoordt had.


Nu, tien jaar later schrijf ik dit alles neer, wetende dat tranen mijn ogen nog vaak vullen. En zijn gezicht me nog elke nacht bezoekt. Ik kan uren zitten dagdromen en herinneringen aan hem opalen. Terwijl ik deze laatste woorden van mijn verhaal over Draco Malfidus neerschrijf, rust Freds kin op mijn schouder. Hij lacht, elke keer als ik wat moois over hem schrijf. Net als nu, hij geeft me een kus op mijn wang en beseft, weet hoe veel ik van Draco hield en houd. Ik heb mooie momenten, wonende bij de Wemeltweeling kan dit onmogelijk anders, we zijn de eigenaars van hun tovertweeling fopshop. Mij zien de klanten nauwelijks. Ik ben het voorbeeld van een ooit zo sterk meisje, dat gebroken werd en niet instaat was de stukjes weer te lijmen. Morgen, op vier Augustus zeg ik tegen Fred. “Het is nu tien jaar geleden.”� En dan geeft hij me een knuffel en dan huil ik. Nu beëindig een verhaal over liefde, ware liefde, die nooit overging.










Ok, Dit is het einde van What's true love...
However! Ik heb het bizarre idee gekregen om What's true love?II te schrijven.

Een verhaal dat kort de rien jaar schetst en dan verder gaat vanaf die tien jaar...Wat denken Julie?

Reacties: