FanFic.nl

Woordloze relatie [afgelopen]

15.

Bill stak verveeld een sigaret op.“Wanneer begint het nou?”� vroeg hij.
“Over een kwartier,”� zei Lente. Bill nam een trekje en blies de rook weer uit.
“Niet roken Billie,”� zei Lente streng. Ze nam de sigaret uit Bill zijn mond en duwde hem uit. “Maar…”� zei Bill.
“Sst,”� zei Lente en drukte een zoen op Bill zijn lippen. Een kwartier later kwam er een vrouw op het podium. Bill luisterde niet echt naar haar toespraak. Bill schrok wel even van de muziek die opeens begon. Hij ging meteen wat rechter zitten. Eert kwamen er een hele boel meisjes op. Ze droegen allemaal dezelfde kleren merkte Bill op. En toen kwam de persoon op, waarvan Bill nooit had verwacht om hem hier te zien; Tom, zijn eigen tweelingbroer, stond gewoon tussen al die meisjes en danste alsof hij dit al jaren deed. Bill viel bijna van zijn stoel. “Gaat het wel?”� vroeg Lente zachtjes. Bill was wit weggetrokken. “Ja, het gaat,”� mompelde hij. Lente trok een raar, onbegrijpelijk gezicht. Bill zijn vinger wees naar het podium. “Hij staat daar gewoon,”� bracht hij uit. Lente keek het podium rond en haar kwartje viel.
“Het is moeilijk zeker,”� zei ze. Bill knikte. “Ik heb hem meer dan drie jaar niet meer gezien, laat staan gesproken,”� zei Bill.
“Wil je naar buiten?”� vroeg Lente. Bill schudde zijn hoofd.
“Ik wil dit zien tot het einde,”� zei hij zacht. Lente knikte en nam Bill zijn hand vast. Bill vroeg zich wel een paar dingen af. Zou Tom hem al zijn opgevallen? Zou hij hem nog wel herkennen?

Het was pauze. Bill vluchtte naar de toiletten. Hij was nerveus. Maar waarom eigenlijk? Er was toch niets om nerveus over te zijn? Bill keek in de spiegel en schrok zich een ongeluk toen Tom ook in de spiegel te zien was. Even dacht hij dat hij hallucineerde, maar toen hij zich omdraaide stond Tom er echt. Hij ging met zijn hand door zijn dreads.
“Bill,”� zei hij.
“Tom.”� En toen kwam er een stilte. Alle twee stonden ze ongemakkelijk tegenover elkaar.
“Je herkent me nog,”� verbrak Bill onhandig de stilte.
“Natuurlijk.”� Weer een stilte. Beide blikken op de grond gericht. Hun schoenen waren duidelijk interessanter.
“Je bent nog steeds kwaad hè,”� zei Tom zacht.
“Ik weet het niet,”� zei Bill eerlijk.
“Ben jij nog kwaad?”� Tom leek na te denken.
“Ik zou het niet weten,”� mompelde hij. Ze keken elkaar weer aan.
“Tom je moet op!”� werd er van de andere kant van de deur geroepen. “Ik kom!”� riep Tom terug.
“Zie ik je straks nog?”� vroeg Bill voorzichtig. “Euhm, ja,”� zei Tom en weg was hij. Bill bleef alleen achter. Hij besloot ook maar terug te gaan naar Lente.
“Gast, waar zat je zo lang?”� vroeg ze. “Ik heb gepraat,”� mompelde Bill voor hij Lente een zoen gaf. “Met wie dan?”�
“Met Tom,”� zei Bill.
“Oh,”� bracht Lente uit.

Bill kon enkel nog maar naar Tom kijken tijdens het tweede deel van het optreden. Hij besefte nu dat hij zijn broer zo hard had gemist. Hij kon wel huilen. Zou hij zijn excuses gaan aanbieden na het concert? Bill wilde wel, maar hij durfde niet echt. “Bill, de voorstelling is afgelopen.”� Lente stootte hem aan. Bill kwam op uit zijn gedachten. “Ik wil even nog met Tom spreken,”� mompelde hij. “Als je van de duivel spreekt,”�grinnikte ze. Bill keek op en zag Tom en een meisje op hen afkomen. “Bill.”� Tom gebaarde dat Bill moest komen. Lente en dat meisje bleven alleen achter, ze begonnen meteen te praten alsof ze elkaar al jaren kende. Tom en Bill stonden nu in een hal. Ze stonden al zwijgend tegenover elkaar. “Je bent gegroeid,”� merkte Tom op.
“Jij ook,”� mompelde Bill. Hij wist niet goed wat te zeggen, laat staan recht in Tom zijn ogen te kijken.
“Het spijt me,”� zeiden de jongens nu in koor. Even grinnikte ze beide. Nu keken ze elkaar wel in de ogen. “Ik heb je net zo hard gemist als gehaat,”� gaf Tom toe.
“Ik moet hetzelfde toegeven,”� zei Bill. Hij keek naar de neuzen van zijn schoenen. Hij schrok wel even van de plotse omhelzing van Tom.
“Broertjes?”� vroeg hij zacht.
“Broertjes,”� zei Bill overtuigd.
Er kwam een glimlach op de mond van beide jongens.
“En wie is die mooie dame die jou vergezelde vanavond?”� vroeg Tom nieuwsgierig. Hij praatte alsof er geen elke ruzie was geweest en dat nam ook alle spanningen weg. “Dat is mijn liefste vriendin, Lente.”� Bill zijn wangen kleurde lichtjes rood. “Nee, echt?”� Tom grijnsde breed. Bill hoefde niet eens de woorden te zeggen en Tom wist al wat hij had uitgevoerd.
“En wie is die dame die bij jou liep?”� vroeg Bill nieuwsgierig.
“Mijn allerliefste vriendin Emily,”� grijnsde Tom trots.

De broers liepen terug naar hun vriendinnen. De meiden zaten hevig te praten. “Zeg kennen die elkaar of zo, dat ze zo goed met elkaar kunnen opschieten?”� vroeg Bill zich luidop af.
“Ik zou het niet weten broertje,”� gaf Tom toe. De Kaulitz broers gingen bij hen aan het tafeltje zitten en keken synchroon van Lente naar Emily. Beide trokken ze hetzelfde vragend gezicht. De meiden begonnen meteen te lachen. “Lente is mijn nichtje,”� zei Emily. Hun kwartje viel. Dit was opgezet spel om hen terug samen te krijgen. “En wat willen jullie nu van ons?”� vroeg Bill. “Jongen wat denk je dat we van jullie willen?”� vroeg Lente. “Weet ik het,”� zei Tom. “Dat jullie elkaar weer als broers behandelen en dat jullie weer contact zoeken met Georg en Gustav, zodat jullie Tokio Hotel kunnen verder zetten, dat is wat wij willen,”� zei Emily.
“Dus jullie liefde voor ons is ook opgezet?”� vroeg Bill lichtelijk zwaar teleurgesteld.
“Wel, nee, we zijn hier echt pas mee begonnen toen we elkaar mailden om te vertellen dat we een Kaulitz tegen het lijf waren gelopen,”� vertelde Lente. Alles viel nu op zijn plek.
“Zullen we ergens gaan eten?”� vroeg Tom. Iedereen stemde in dus ging het viertal naar het dichtstbijzijnde restaurant.

Reacties: