FanFic.nl

Taking Over Me [3-shot]

Three

Eerste kerstdag. Het vroor niet meer. Alle sneeuw was gesmolten en ook schaatsen was geen optie meer. Het had geregend en de bomen waren nog aan het nadruppen. Iedereen probeerde de stemming vrolijk te houden. Het was kerstmis, iedereen was gezond en samen. Toch had iedereen moeite met het onderdrukken van de teleurstelling: weer geen witte kerst. Iedereen, met uitzondering van één iemand. Tom Kaulitz had niet eens gemerkt dat er geen sneeuw meer lag. Hij werd wakker van de deurbel en snelde naar beneden. Zo snel hij kon trok hij de voordeur open. Daar stond ze. Haar blonde haren glansden in het beetje zonlicht dat door de wolken heen wist te dringen. Haar vrolijke blauwe ogen namen Tom in zich op, wat haar dunne lippen tot een glimlach deed vormen.
‘Wat zie jij eruit.’ Gniffelde ze.
‘Ik had me ook eerst aan kunnen kleden, maar ik laat mensen niet graag uren in de kou voor mijn deur zitten.’ Amarinde stak haar tong uit en glipte langs Tom naar binnen. Die sloot de deur en snelde naar boven om zich aan te kleden.
Minuten lang staarde hij naar de inhoud van zijn kast, zonder iets te zien. Hij was in gedachten verzonken, maar had geen idee wat er in zijn hoofd omging. Alles waar hij zich nog zorgen om kon maken was welke kleding hij aan ging trekken. Tom had geen zin zijn hoofd daarover te breken, dus trok hij een simpel shirt en een eenvoudige broek uit de kast, trok ze aan en snelde naar beneden. Daar aangekomen trok hij zijn sloffen aan. Kerstmis? Geen reden om je netjes aan te kleden. Tom had wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd.
Hijgend kwam hij de keuken binnen, zo hard was hij van de trap gerend.
‘Zo, jij hebt er zin in.’ Glimlachte zijn broer. Tom bloosde, maar dat viel niet op, omdat hij al rood was van het kleine stukje dat hij gerend had.
‘Moet ik nog helpen?’ Veranderde hij van onderwerp.
‘Waarmee?’ Vroeg Bill.
‘Het eten.’ Amarinde schoot in de lach.
‘Ach, Tom, doe geen moeite. Het is kerst, het eten moet wel lekker zijn.’ Dat was Toms beurt om zijn tong uit te steken. Bill stond er glimlachend bij. Hij moest toegeven dat hij het toch wel met Amarinde kon vinden. Met tegenzin begon hij het beslag van de appeltaart, het toetje voor die avond, te mixen.
Op dat moment ging de bel. Tom stak snel zijn vinger in het beslag en haastte zich naar de voordeur. In het voorbijgaan drukte hij zijn vinger op Amarindes neus. Die slaakte een gilletje en keek haar vriend verontwaardigd aan.
Tom opende de deur en zag de buurvrouw staan, met haar zoontje aan de hand. Het kindje nam Tom gniffelend in zich op en ook de moeder moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Tom bestudeerde zijn uiterlijk zo onopvallend mogelijk. Hij had geen bijzonder nette kleding aan, dat wist hij zelf ook, maar zo grappig was dat toch niet?
‘Ik vroeg me af of jullie misschien honderd gram suiker voor ons hebben. Dat van ons is omgevallen en bevindt zich nu in de stofzuiger. Ik kan geen nieuwe halen, de winkels zijn dicht.’ Kwam de buurvrouw ter zake.
‘Ik zal even kijken.’ Antwoordde Tom, en hij liep naar de keuken. Amarinde en Bill schoten ook in de lach toen ze hem zagen. Tom vroeg gegeneerd naar de suiker en bracht deze vervolgens naar de wachtende vrouw. Ze bedankte hem en liep vervolgens weg, een giechel onderdrukkend. Tom sloot de deur en haastte zich naar de grote spiegel in de gang. Daar zag hij wat er zo grappig aan hem was: hij had het taartbeslag niet alleen aan Amarinde gesmeerd, maar ook aan zijn eigen gezicht. De jongen begon geconcentreerd over zijn wang te wrijven, in een poging het beslag weg te krijgen. Hij richtte er al zijn aandacht op, waardoor hij niet merkte dat Amarinde achter hem kwam staan en twee handen in zijn gezicht plantte. Twee handen, helemaal bedekt met vloeibare appeltaart. Tom slaakte een ook een gilletje en toen zijn vriendin haar handen terugtrok, keek hij recht in zijn eigen, geschrokken gezicht.
‘Hier kom je niet zomaar vanaf!’ Met pretlichtjes in zijn ogen rende Tom achter haar aan, de keuken in. Bill had zich beschermend over de kom met beslag gebogen.
‘Mijn appeltaart!’ Gilde hij hysterisch, toen hij de twee op zich af zag komen.
‘Ah Bill, toe?’ Smeekte Tom zijn broertje, met een grijns van oor tot oor. Bill schudde zijn hoofd en bleef de kom beschermen.
‘Dan niet.’ Zei Tom teleurgesteld en hij haalde zijn schouders op. Opgelucht keerde Bill zijn broer de rug toe. Tom wierp een ondeugende glimlach op het meisje en zij knikte. Het volgende moment smeerden ze, onder luid tegenstribbelen van Bill, al het beslag dat nog aan hun gezicht en vingers kleefde in het gezicht van Toms broer.

Bill, Tom en Amarinde zaten aan tafel. Na elkaar eetsmakelijk gewenst te hebben, waren ze begonnen met eten en was er geen woord meer gezegd. Alle drie zaten ze in gedachten verzonken. Amarinde vroeg zich af hoe ze ging vertellen wat ze moest zeggen, zonder Tom te kwetsen. Tom zat naar Amarinde te staren en vroeg zich twee dingen af: hoe kon het dat ze zo mooi was en waarom had hij haar ooit laten schieten? Bill sloeg het tafereel gade met een glimlach op zijn gezicht.
‘Ik moet iets kwijt.’ Amarinde sprak met serieuze stem en haar gezicht stond ernstig. Tom voelde hoe angst alweer aan hem begon te knagen. Ze ging hem toch niet weer dumpen?
‘Wat is er?’ Amarinde slaakte een diepe zucht.
‘Ik ben gelogen.’ Tom wist niet wat hem overkwam. Ze had gelogen? Over wat? Het was kerstmis, nota bene. Ze kon hem nu toch niet in de steek laten?
‘Ik vind het echt niet leuk om te vertellen, om de sfeer te verpesten, maar ik moet het kwijt.’ Alle kleur trok uit Toms gezicht weg.
‘Het spijt me. Vergeef me, alsjeblieft?’ Haar blauwe ogen keken hem smekend aan.
‘Ga weg.’ Sprak Tom met kille stem.
‘Sorry, Tom, alsjeblieft?’ Tranen vonkten in haar ogen.
‘Je hoeft niet te doen alsof je van me houdt.’
‘Ik doe niet alsof! Ik hou echt van je!’ Amarinde staarde hem ontzet aan. Van Tom kreeg ze een vragende blik terug.
‘Ik hou van je, Tom. Ik hield al die tijd van je. Maar ik was bang dat jij niet van mij hield. Ik wilde dat niet zeggen, daar kun je met een beetje vlotte babbel onderuit komen. Dus ik gooide het op de band. Ik had echt niet veracht dat je die op zou geven voor mij.’ Tom antwoordde niet.
‘Tom, alsjeblieft, ga gewoon verder met de band.’ De jongen zat een paar tellen als versteend op zijn stoel. Het was goed, ze bleef bij hem. Hij kon doorgaan met de band. Het duurde enkele tellen voor dat tot hem doordrong, maar toen het eenmaal gebeurde kroop er een glimlach over zijn gezicht. Hij stond op en omhelsde het meisje, drukte haar zo dicht mogelijk tegen zich aan.
‘Ik hou wel van je.’ Sprak hij. Bill rende naar de telefoon om iedereen te bellen: Tokio Hotel ging door met bestaan!

Het was eerste kerstdag, een uur of tien ’s avonds. Het was weer gaan vriezen en de eerste sneeuwvlokjes kwamen naar beneden zetten. De kinderen renden naar buiten om de sneeuw te voelen, de volwassenen keken ze lachend na. Iedereen was zielsgelukkig, omdat het toch nog een witte kerst was. Iedereen, inclusief Tom Kaulitz.

Reacties: