FanFic.nl

Forever and Always

7.

Yes, I know, dit was ook weer eeeeeuwen geleden!
*lees: van in september.
Sorry, ik denk dat ik alleen maar tijdens de lente/zomer aan dit verhaal kan schrijven.

‘Jongens, Gordon en ik gaan met Eva en Johan uit eten en daarna naar de bioscoop. We zijn laat terug en jullie liggen maar best braaf in bed tegen die tijd. Breek het huis niet af, er ligt geld op tafel en het nummer van de pizzakoerier hangt aan het prikbord.’
‘Is goed!’ roept Bill terug zonder zijn ogen af te wenden van de tv.
‘Ik meen het, gedraag jullie!’ waarschuwt Simone een laatste keer voor ze haar jas aanschiet. Gordon rammelt weinig subtiel met de autosleutels en herhaalt haar waarschuwing met één enkele blik, duidelijk specifiek naar de tweeling gericht.
De voordeur klapt dicht. Een paar seconden is er niks te horen behalve de tv. Dan komt Tom voorzichtig overeind en sluipt naar het raam.
‘Ze stappen in… De motor start… Ze rijden de oprit af… Versnellen… De straat uit…’ En hij richt zich op, zijn armen gelukzalig boven zijn hoofd. ‘En ze zijn weg!’
‘Feestje!’ brult Georg, springt over de zetel en rent naar de keuken. Hij komt terug met een sixpack bier onder zijn arm en zijn gsm tegen zijn oor gedrukt. ‘Wie wil er pizza?’
‘Vierkazen!’ schreeuwt de tweeling in koor.
‘Hawaï,’ voegt Gustav zijn bestelling aan het lijstje toe zonder op te kijken van zijn geknoei met de stereo.
‘Salami!’ is het antwoord van Andreas
‘Irene?’ vraagt Georg terwijl hij het nummer overtypt van het prikbord.
‘Om het even, als er maar geen ansjovis op zit.’
‘Neem de vierkazen, die is echt heerlijk,’ raadt Tom aan.
‘Mij goed, vierkazen.’
‘Oké, hallo? Ja, ik wil graag zes pizza’s bestellen. Drie keer vierkazen, één ha-’ Hij wordt onderbroken door een oorverdovend gedreun uit de stereo. Gustav heeft hem aan de praat gekregen en My Generation van Limp Bizkit dendert door de woonkamer op maximum volume.
‘Gustav! Stiller!’ De bassist zwaait wanhopig met zijn armen maar krijgt geen gehoor. De tweeling springt wild luchtgitarend op de zetel. Ik word onder mijn oksels gegrepen door Andreas en nog geen tel later dansen we de kussens plat. Georg stampt dan maar naar de tuin met zijn gsm.

Een uur later schraapt Bill de laatste sliertjes kaas uit zijn pizzadoos, propt ze in zijn mond en boert gelukzalig. De zes lege blikjes bier staan tussen een nog grotere verzameling Red Bull-blikjes, de lege pizzadozen staan op een stapel naast de salontafel. De stereo spuwt nog steeds Limp Bizkit uit, en Andreas en Georg gaan gelijk op in een Playstationspelletje.
‘Lekker,’ zucht Tom en trommelt op zijn buik. ‘Wat gaan we nu eens doen?’
‘Geen idee, ik ben de gast,’ mompel ik en leeg mijn derde blikje Red Bull. Ik heb onder dwang bijna een volledig biertje op, en de smaak kleeft aan mijn verhemelte. Dan rinkelt de gsm van Bill. Hij veegt zijn kleverige kaasvingers af aan het tapijt, met een blik alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, en vist dan pas de mishandelde Motorola uit zijn broekzak.
‘Hallo? Ja. Nu? Oké, nice! Ja, ik breng Tom mee. Hé, Georg en Gustav en Andy zijn hier ook, en we hebben een vriendin uit België op bezoek… All right! Tot straks!’ Bill haakt in, krabbelt overeind van het tapijt en grijpt mij bij mijn schouder. ‘In de benen, lamzakken. We gaan naar een feestje!’ En met een blik op mij: ‘En jij hebt eerst een make-over nodig.’

Meer uitleg volgt in stukjes, terwijl vijf jongens mij van de badkamer naar Bills kleerkast en terug jagen. Een meisje waar Tom en Bill mee in de klas zitten geeft een verjaardagsfeestje. Haar ouders zijn niet thuis, er is alcohol in overvloed en de halve klas hangt stomdronken in het zwembad. De tweeling is niet uitgenodigd, maar Bill heeft net een tip gekregen van een kennis dat er een bende van de hogere jaren is opgedoken om te partycrashen. Het huis wordt gesloopt, en hoe meer mensen hoe beter.
‘Mag ik weten waarom ik me moet opmaken voor een feestje waarvoor we niet zijn uitgenodigd, en dat we toch maar in het honderd gaan helpen sturen?’ vraag ik. Andreas duwt me bij mijn schouders neer op de badrand en Bill gaat mijn haren met een stijltang te lijf.
‘Voor de fun,’ is het antwoord van Tom. Hij rommelt door een immense berg spullen die de hele vloer van de badkamer en een stuk van de gang bedekt. Het zijn voor 70 procent kleren en schoenen van Bill, de rest is een combinatie van wat ik zelf heb meegebracht en rommel van de andere jongens.
‘Probeer dit eens.’ Georg raapt een giftig paars topje van de grond met een patroon van minuscule zwarte doodshoofdjes in diagonale rijen.
‘Bill, draag jij deze broek nog?’ vraagt Tom. Hij houdt een zwarte jongensjeans met strakke pijpen omhoog.
‘Pas ik al geen eeuwigheid meer in,’ antwoordt die. ‘En hou je hoofd stil, Irene!’
‘Auw!’ gil ik. ‘Mijn oor hoeft niet te worden gestijld, dank u zeer!’
‘En die schoenen dan,’ mengt Gustav zich. Hij gooit de linkerschoen van mijn paar oude zwarte boots naar me toe. ‘Tenminste, als ik zijn rechtervriendje kan vinden in die puinhoop.’
‘Achter de wasmand,’ wijst Tom. En inderdaad, daar komt de vermiste schoen al mijn richting uit.
‘En dit erbij.’ Andreas heeft zitten graven naar accessoires en komt terug met een spijkerriem van hem, twee zweetbandjes van Tom, een maffe zilveren ketting van Bill een fietsslotje als sluiting, en mijn zilveren oorknopjes. Die laatste is trouwens klaar met mijn haar, kamt er met zijn vingers doorheen en zwaait nog snel even met de bus haarlak. Ik gluur in de spiegel en zie glanzend donkerbruin haar dat veel gladder en steiler valt dan normaal, en dat achteraan een klein beetje getoupeerd staat. Hij heeft ook iet met mijn pony gedaan, en alles bij elkaar staat het wel leuk.
‘Nu nog enkel iets om eroverheen te dragen...’ Bill legt nadenkend een vinger op zijn kin, dan valt zijn oog op een zwart hemd. ‘Van wie is dit?’
‘Van mij,’ zwaait Georg. ‘Maar ik draag het nooit.’
‘Hmmm.’ Bill bestudeert het kledingstuk een paar seconden zwijgend, geeft er dan een stevige ruk aan. De mouw scheurt los bij de naad.
‘Dude!’ brult Georg.
‘Je zei zelf dat je het nooit draagt,’ antwoordt Bill, en scheurt de tweede mouw er ook af. Georg hapt verontwaardigd naar lucht, Gustav komt niet meer bij van het lachen.
‘Ziezo,’ zegt Bill tevreden als hij het geruïneerde hemd op topsnelheid heeft versierd met een paar veiligheidsspelden. ‘Very rock ’n roll. Doe zelf je make-up maar en kleed je aan, binnen een kwartiertje verzamelen we in de gang.’ Het vijftal schopt de afgewezen kleren naar buiten, de laatste trekt de deur dicht en ik hoor hen schreeuwend naar de kamer van Bill rennen om zelf ook nog wat anders aan te trekken. Met mijn diepste ik-heb-er-stiekem-wel-zin-in-zucht begin ik me om te kleden.

Voor iedereen die er geduldig op heeft gewacht en na al die maanden überhaupt nog weet waar het over gaat.

Reacties: