FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

3rd

In your absence my heart grows stronger.
In your presence I fall in love again.

Ik keek naar het meisje dat bedeesd en zenuwachtig naast me stond. Het was ons gelukt om de aandacht van het paardrijden af te leiden. We hadden een week gewacht tot alles bekoeld was, en daarna vroeg ik een vriend om ons te helpen. William had om de twee dagen de wacht, en hij zou ons niet verraden. Hij verklaarde me evenzeer voor gek, maar ik denk dat hij stiekem wel wilde zien hoe ik het zou aanpakken.
En dat terwijl ik het zelf niet eens wist.
"Misschien moet je wat anders aantrekken," zei ik voorzichtig. Ze keek een beetje beteuterd naar haar jurk, een lichtgele deze keer, maar toen besefte ze dat ik gelijk had. Ten slotte wilde ze leren rijden als een man (zei ze toch) en met een kleed van die lengte zag ik haar dat niet doen.
Ze stond een beetje hulpeloos te draaien, tot ik haar een stapeltje van mijn kleren gaf.
"Als u het niet erg vindt, mag u de mijne lenen," stamelde ik. Ze glimlachte haar stralende lach, die zelfs in het flauwe licht van de lantaarn haar schoonheid niet verloor.
"Dank je zeer hartelijk, Jasper. Ik had er zelf helemaal niet aan gedacht. Heel attent van je dat jij dat wel deed." Ik voelde mijn wangen iets warmer worden en was ergens heel blij dat het wat schemerig was in de stallen. Ze nam het bundeltje kleren (ik had stiekem mijn mooiste uitgezocht) van me aan en zo snel ik kon, draaide ik me om. Het was volstrekt ongehoord, ik zou hier helemaal niet mogen zijn terwijl ze zich omkleedde.
Ik hoorde hoe ze haar kleed liet vallen, bloosde nog harder toen ik me inbeeldde hoe haar lichaam er zou uitzien.

Edward grijnsde.
"Je hebt een zeer levendige fantasie, moet ik zeggen." Hij had het droombeeld gezien.
Alice zat er stilletjes bij. Ik kon met geen mogelijkheid zeggen wat ze voelde. Ik had mijn handen vol met mezelf.

Toen ze zich had omgekleed, riep ze zachtjes mijn naam.
Het was duidelijk dat haar lichaam niet gemaakt was voor de ruwe kledij. Het deed haar nog fragieler lijken, en het flatteerde helemaal niet. Maar de trotse uitdrukking op haar gezicht maakte dat ik toch glimlachte. Alleen haar voeten. Ze hield haar elegante schoenen in haar rechterhand.
"Oh, daar heb ik wel niet aan gedacht," mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen haar.
"U kan niet op blote voeten paardrijden." Ze keek me uitdrukkingloos aan, ik voelde dat haar zenuwen de bovenhand namen.
Ze was niet dom, en ze had ook gezien hoe onze mannen één voor één van de hengstenrug waren gegooid. Ik dacht een seconde lang na en begon toen mijn eigen schoenen uit te doen. Ze leek wakker te schrikken uit een trance en probeerde me tegen te houden.
"Oh, nee, dat moet je niet doen, ik zal wel even zonder kunnen, anders heb jij niks aan je voeten." Ze aarzelde om me aan te raken, en even verlangde ik haar zachte handen te voelen, hoewel ik wist dat het ontzettend fout was.
"Nee, geen sprake van, je kan niet paardrijden zonder schoenen, dat is uitermate en onnodig pijnlijk." Ze klapte dicht, maar ik voelde dat ze nog niet overtuigd was. Ik trok mijn eerste schoen uit en keek haar vanuit mijn ooghoeken aan.
"Weet je zeker dat het geen probleem is?" twijfelde ze. Ik glimlachte naar haar, en ik voelde dat ze wat van mijn zekerheid overnam.
"Nee, Alexandra. Ga gerust uw gang." Ze lachte terug en begon (ietwat onhandig wel) het mannenschoeisel -dat overigens veel te groot was-aan haar voeten te strikken.

Reacties: