FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

4th

Love is what makes you smile when you're tired.

Ze stapte zenuwachtig achter me aan, met de hengst aan de leidsels in haar hand. Ze was bang, en dat was heel normaal. Ze had nooit op een paard gezeten, en nu stond ze op het punt één van de ontembaarste beesten van Amerika te bestijgen.
Het dier voelde haar onrust, en hij duwde zacht met zijn neus tegen haar hand. Ze schrok even van die beweging, maar streelde hem toen tussen zijn ogen. Hij hinnikte zacht, en het leek wel of hij haar probeerde te kalmeren. Ze glimlachte zachtjes.
"Ssst, gekkie," fluisterde ze. Ze giechelde haar zenuwen weg, en ergens was het goed dat ze dat deed. De oren van het paard gingen naar voor, en hij volgde geïnteresseerd haar bijna huppelende pas. Zelfs in mijn schoenen, die haar wel meer dan een maat te groot waren, was ze elegant. Ik vroeg me af wanneer ze dat niet was.
"Zet je linkervoet maar in de stijgbeugel," fluisterde ik haar toe. Ze slikte eens en keek naar het paard dat ineens zoveel groter leek. Hij blies zachtjes door zijn neus, alsof hij haar nogmaals vertrouwen wilde geven.
Ze ademde diep in en hees haar voet omhoog. Ze probeerde zichzelf omhoog te trekken, maar ik merkte dat ze de kracht in haar armen miste. Zonder na te denken nam ik haar rechtervoet vast en steunde haar.
Ze was eventjes verbaasd -ik ook- maar ze nam mijn aanbod dankbaar aan. Ze trok zich omhoog aan het zadel en ik hielp haar omhoog. Ze zat.
"Het spijt me," zei ik onmiddellijk. Ik wist hoe ongepast het was dat ik haar aanraakte, en ik had geen flauw idee hoe ze erop zou reageren. Tot mijn grote verbazing grinnikte ze.
"Anders hing ik daar nou nog te bengelen." Ik lachte mee, en ik wist dat we de aandacht van de wachttoren hadden getrokken. William zou nu zeker kijken, ik wist dat hij zich kostelijk zou amuseren.
"Neem de teugels maar vast, niet te strak, dat vindt hij volgens mij niet leuk." Aarzelend nam ze het leer tussen haar slanke vingers, en ik zei haar hoe ze het moest vasthouden.
"Je pink eronderuit. Alsof je thee drinkt." Ze giechelde opnieuw, en deed wat ik zei. De hengst schudde met zijn hoofd en ze schrok duidelijk.
"Geen zorgen, dat is normaal. Daarom mag je je teugels niet te vast houden, anders doe je hem pijn." Ze knikte. Ik stapte wat weg van het paard, maar ze greep naar mijn schouder.
Er schoot een tinteling door me heen, en gevoel dat ik nooit in mijn leven had mogen ervaren. Haar aanraking was warm, zacht, maar dwingend. Ze wilde niet dat ik weg ging, haar angst nam het over.
"Jasper, ik denk niet dat..."
"Rustig maar. Vertrouw hem, net zoals hij jou vertrouwde vorige week. Jij hebt hem toen ook niks gedaan. En ik blijf in de buurt, maak je maar geen zorgen." Ze trilde toen ze haar hand aarzelend weghaalde, en eventjes wenste ik dat ze wat angstiger was geweest.
"Oké, ik... ik vertrouw hem." Ze klampte zich toch nog vast aan het zadel toen ik met haar vooruit stapte. Hij was ongeduldig, hij wou sneller rennen. Ik hield mijn hand op zijn neus in een poging hem te kalmeren. Toen ik naar haar benen keek, zag ik waarom het niet lukte.
"Alexandra, niet te hard met je benen duwen. Hij is daar blijkbaar wat gevoelig. Probeer je een beetje te ontspannen." Ik hoorde haar ademhaling onregelmatig worden. Ze was écht bang. Maar toch gaf ze niet op.
Ze zat wat losser, en ook het paard vertraagde toen hij de druk op zijn ribben voelde verminderen. Het ging vrij goed. Ik had verwacht dat ze er meteen af had gelegen.
"Jasper?" Haar stem trilde, maar haar koppigheid won het opnieuw van haar zenuwen.
"Wil je hem misschien eventjes los laten?" Ik keek haar vragend aan. In het maanlicht leken haar lokken licht te geven, en de sterren verbleekten bij haar prachtige, gifgroene ogen. Een seconde lang vergat ik haar vraag.
Maar ik deed wat ze zei.

Reacties: