FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 9

“Doen jullie dit weekend iets samen?”� vroeg Julie het laatste uur, tijdens Nederlands. Normaal wisselden ze briefjes uit, maar mevrouw Wouters had hen eens betrapt, en hen een heel lesuur op de gang gezet. Normaal hadden ze dat niet zo erg gevonden, ware het niet dat de gang eigenlijk buiten was, en het zo'n vier graden was.
Sindsdien fluisterden ze stil, hopend dat ze hen niet hoorde.
“Het begint vandaag al. Ik heb hem gevraagd of ik vandaag de date mocht regelen. Het wordt geweldig, al zeg ik het zelf.”� zei Gitte enthousiast.
“Oh, wat gaan jullie doen?”� vroeg Julie afgunstig.
“Aha...”� zei Gitte geheimzinnig. Plichtsbewust richtte ze haar blik weer even op de leerkracht en het bord, om niet te opvallend te worden. Julie gaf haar onder tafel een schop met haar voet.
“Vertel op!”� siste ze.
“Je hebt gewelddadige neigingen als je je zin niet krijgt, weet je dat?”� zei Gitte overdreven.
“Ga je het nu nog vertellen?”� smeekte Julie. Gitte zuchtte. Ach ja, als ze a zei, moest ze natuurlijk ook b zeggen.
“Ik heb zo'n chocolade-workshop geregeld in The Chocolate Bar. Dat is hier niet zo ver vandaan, dus hij kan ons makkelijk met zijn auto brengen.”� glunderde Gitte.
“Euh, het idee vind ik echt fantastisch. Wie houdt er nu niet van chocolade, maar heeft Nick geen diabetes?”�
Het was een vraag, maar ze wist er, als grote fan, natuurlijk het antwoord wel op.
“Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat eerst even vergeten was, maar ze hebben me verzekerd dat er nog wel al eens mensen met diabetes waren langs geweest en die konden werken met suikervrije chocola.”� zei Gitte. Na de perfecte dagen die Nick haar bezorgd had, wilde Gitte ook eens iets terug doen. Ze hoopte maar dat hij niet tot een van de zeldzame mensen behoorde die geen chocolade lustten.

Een uur later zat ze in Nicks auto. Ze hadden aan het einde van de straat afgesproken om nog meer hysterie te vermijden.
“Ben je de dag gisteren goed door gekomen zonder mij?”� grijnsde Nick. Doordat hij haar woensdag zo verrast had, had ze nog amper tijd gehad om iets voor school te doen. Ze had snel het broodnodige voor de volgende dag gedaan en wat geleerd tijdens de speeltijd, maar gisteren had ze bewust niet met hem afgesproken. Ze had al wat op voorhand gewerkt, zodat ze in het weekend echt nog amper iets moest doen en ze zich volledig op Nick kon concentreren.
“Ik heb me zo gefocust op wiskunde en chemie dat ik geen tijd had om aan je te denken.”� lachte Gitte. Dat was niet helemaal de waarheid, maar dat hoefde hij niet te weten. Ze liep overgelukkig rond en vond het niet eens vervelend om een hele dag te studeren. Ze ging niet beweren dat hij perfect was, maar het was lang geleden dat ze nog zoiets voor een jongen gevoeld had. Misschien was het wel de eerste keer dat ze zoiets voelde.
“Oh, hier naar links!”� zei ze.
“Weiger je nog steeds enige uitleg te geven over waar we precies naar toe gaan?”� vroeg Nick.
“Ja, alleen.. Hou je van chocola?”� vroeg Gitte. Dit was het moment van de waarheid.
Zeg alsjeblieft, alsjeblieft ja.
“Ik lust het wel, maar ik mag er niet te veel van eten door mijn suikerziekte.”� legde hij uit.
“Perfect.”� zuchtte Gitte opgelucht.
“Vind je? Op Pasen wil ik me ook wel eens volvreten aan echte chocolade, hoor.”� zei hij, en zijn stem had een trieste ondertoon.
“Natuurlijk is je diabetes niet perfect. Ik was alleen bang dat je geen chocolade lustte, en dat zou onze date totaal verpesten... En nu ga ik zwijgen, want ik heb al veel te veel gezegd.”� lachte Gitte.
“Ik snap er nochtans echt geen jota van. We gaan chocolade eten?”� vroeg hij verward.
Toen hij echter zag waar Gitte hem liet parkeren, begon het hem te dagen.
“The Chocolate Bar?”� vroeg hij.
“We krijgen een workshop met echte Belgische chocolade. En zelfs de suikervrije variant is volgens mij lekkerder dan normale, Amerikaanse chocola.”� lachte Gitte.
“Schep maar op. Wij hebben hamburgers.”� zei hij serieus.
“Welkom in 'The Chocolate Bar'.”� begroette een jonge, blonde vrouw hen. Gitte glimlachte vriendelijk.
“Volgt u mij maar tot de keukens. Daar krijgen jullie instructies van een echte meester in de chocolade.”� ging ze verder en ze nodigde Nick en Gitte uit om haar te volgen.
Eenmaal in de keuken aangekomen, keek een iets molligere man hen aan. Hij had een witte schort aan en zo'n lange koksmuts op, en hij had exact hetzelfde snorretje als Joe enkele dagen geleden.
“Goed, we hebben niet zoveel tijd, dus de chocolade heb ik al gemaakt. Weliswaar in vloeibare vorm. Jullie mogen er echte chocola van maken. Ik heb nog enkele ingrediënten als noten, gedroogd fruit en likeurtjes voor de chocolade, en dan moeten jullie hem in de door jullie gekozen vormpjes gieten.”� zei hij. “Aan de slag!”�
“Ik wil noten in de mijne!”� zei Nick luid en hij schoof de bak met noten aan de kant. De chefkok stond inmiddels bij een ander duo.
“Jakkes, noten!”� walgde Gitte. “We hebben eindelijk een niet-gemeenschappelijk punt gevonden.”�
“Wat kies jij dan?”� vroeg Nick.
“Ik ga voor de gedroogde stukjes fruit.”� likkebaardde Gitte.
“Daar gooien jullie een kleine hoeveelheid van in de vloeibare chocolade. Doe het maar op gevoel, maar het moet wel chocolade met noten worden, geen noten met chocolade.”� legde de ietwat excentrieke chefkok uit.
“Ben je zeker dat dat je broer niet is?”� lachte Gitte, terwijl ze wat droge rozijnen in het overheerlijke bruine goedje gooide. Op gevoel, natuurlijk.
“Hij is maf genoeg om er voor door te gaan.”� grijnsde Nick. Toen ze klaar was, rook Gitte even aan haar creatie. De zoete geur van chocolade, hmmm.
Plots voelde ze een tik op haar achterhoofd, zodat het puntje van haar neus in de saus werd gedoopt. Snel ging Gitte weer rechtop staan en keek zo kwaad moeilijk - dat wil zeggen: zonder in lachen uit te barsten - naar Nick.
“Waarom verdenk je mij en niet die vreemde instructeur?”� vroeg hij onschuldig.
“Die wil vast niet dat ik met mijn vieze neus in zijn geliefde chocolade hand.”� zei Gitte. Ongezien doopte ze haar vinger in de saus en hield die achter zich verborgen.
“Oeps, je hebt wat chocolade op je gezicht hangen.”� deed ze alsof.
“Waar?”� schrok Nick.
“Hier!”� lachte ze en ze streek met haar vinger langs zijn kaak.

Een dik uur later zaten ze terug in de ruimte, waar ze binnen waren gekomen. Ze zaten aan een bruin tafeltje met lichtbruine stoelen. De muren waren in een soort van chocoladebruin geverfd, en om het geheel niet te donker te maken, waren er felgroene tinten bij. Gitte vond het eigenlijk wel rustgevend.
Ze wachtten geduldig tot hun creaties uit de vormpjes mochten gehaald worden. Ondertussen hadden ze een grote chocolademilkshake besteld, met twee rietjes.
“Er bestaat toch geen enge ziekte die je krijgt als je te veel chocoalde eet, hé?”� grinnikte Gitte, terwijl ze van de milkshake slurpte.
“Een overdosis aan chocolade? Daar heeft vast iedereen, die hier buiten komt last van.”� zei Nick. Gitte grijnsde. Ze hadden zelfs dezelfde humor. Hij was echt niet de stijve hark waar hij voor door ging. Hij was misschien wel serieuzer dan zijn broers, maar daardoor kon ze ook met hem praten over allerlei gewone dingen. Er vielen al eens stiltes, ja. Dat vond ze nog steeds gíªnant, maar er was verbetering in aan het komen. Alleen al naar hem kijken kon ze fantastisch vinden. De manier waarop hij haar die zeldzame, echte glimlachjes gaf, hoe hij soms op exact hetzelfde moment naar haar keek, hoe hij met zijn auto reed...
Alleen al zulke dingen kon ze geweldig vinden.
“Jullie zelfgemaakte chocolade!”� riep de serveerster, en ze hield twee chocolade-vormpjes vast, verpakt in doorzichtig, roze papier.
“De suikervrije versie was voor de jongeman, toch?”� vroeg ze. Nick knikte aarzelend - waarschijnlijk wist hij niet zeker of hij haar goed begrepen had - en ze gaf hen hun creaties. Die van Gitte was - heel origineel - een letter 'N'.
“Hé, dat is toevallig, de mijne is een 'G'. Het lijkt wel alsof we het erom gedaan hebben.”� grapte Nick. Dat was natuurlijk zo. Ze voelden elkaar dan wel goed aan, maar per ongeluk dezelfde dingen uitkiezen, was nog een trapje te hoog gegrepen.
“Het is bijna te leuk om op te eten.”� zei Gitte spijtig. Het zag er echt lekker uit, maar ook zo mooi, en als je je al het werk voor de geest haalde, was het bijna zonde om eraan te beginnen.
“Je hebt gelijk, we laten het hier wel liggen.”� zei Nick quasi-serieus.
“Of we gooien ze allebei naar joíºw kop.”� zei Gitte sarcastisch en ze beet voorzichtig aan de 'N'. Mmmm, melkchocolade met gedroogde vruchten. Ze proefde een stukje aardbei, een rozijn...
“Weet je wat geweldig is aan het feit dat we elkaars letter hebben gekozen?”� glimlachte Gitte.
“Zo laten we zien dat we echt bij elkaar horen?”� vroeg Nick en hij beet ook een heel klein stukje van zijn letter.
“Nee, wie denkt daar nu aan...”� lachte Gitte. “Wat echt geweldig is, is dat de 'N' toch lekker groter is dan de 'G'.”�
“Deze 'G' is lekker suikervrij. En overheerlijk, zoals je al zei.”� genoot hij van de chocola.
“Ik zei het toch al? Noem het en het is onze specialiteit. Wafels, chocolade, frietjes, mosselen...”� schepte Gitte op. Hun klein landje moest op gastronomisch vlak niet onderschat worden.
“Maar jullie hebben geen hamburgers, of wel?”� grinnikte Nick.
“Serieus, als ik ooit naar Amerika kom, zoek ik de eerste, de beste hamburgertent en ram ik er een door je strot.”� lachte Gitte.

Gitte belde aan bij Julie's huis. Een uurtje geleden had Nick haar thuis afgezet en had ze zich klaar gemaakt voor een pyjamafeestje bij Julie thuis. Om beurt hielden ze er eentje bij elkaar thuis. Natalie kwam ook altijd. Ze deden het niet zo vaak, en ook niet om de zoveel tijd, gewoon... Als ze er zin in hadden.
“Hé, Git, kom binnen. Natalie is er al.”� verwelkomde Julie haar.
Ze hoorde Natalie op de achtergrond schreeuwen: “Ja, hoe is dat mogelijk?! Jij woont hier in de buurt, en dan nog ben ik er eerder!”�
“Gitte zal nog opgehouden zijn door Nick.”� plaagde Julie haar.
“Oh, geweldig, nu worden we zelfs al vervangen door jongens.”� riep Natalie sarcastisch.
“Doe niet zo dramatisch, rare. Ik moest nog even langs de buurtwinkel. Had ik anders koekjes en chocola kunnen kopen?”� vroeg Gitte. Mmm, chocolade... Dat deed haar weer aan deze middag denken.
“Het is je vergeven.”� zei Natalie zoet, terwijl Gitte haar een pak New Yorkers toegooide. Ze plofte in de zetel en legde ook nog een paar chocoladerepen op tafel. Julie schonk drie glazen Oasis in en gaf er een van aan Gitte.
“Ik heb een aantal dvd's klaar gelegd, kiezen jullie er eentje?”� vroeg ze. Gitte en Natalie namen de dvd's bij zich en bekeken ze.
“Waarom ligt er bij jullie altijd 'Camp Rock' tussen?”� klaagde Natalie. Gitte negeerde haar.
“Waarom kijken we niet naar 'She's the man'?”� stelde ze voor.
“Die heb ik echt al zó vaak gezien...”� zuchtte Natalie.
“Het is een klassieker, en die kan je blijven bekijken.”� vond Julie.
“Tja, hij blijft wel goed.”� gaf Natalie toe, en het schijfje werd in de dvd-speler gestoken.

Gitte lag languit op Julie's sofa. Die zat op de zitzak, die ze voor de gelegenheid uit haar kamer had gehaald. Natalie leunde tegen een zetel aan en vuurde allerlei vragen uit een invulverhaal op hen af.
“Je vriendje?”� vroeg ze en ze richtte zich tot Gitte.
“Nick.”� zei ze. Het voelde nog steeds goed om dat hardop onder woorden te brengen.
“Celebrity crush?”� ging Natalie verder. Deze keer was Julie aan de beurt.
“Joe Jonas.”� antwoordde die.
“Wacht even, dit verhaal veronderstelt wel dat de invuller een en dezelfde persoon is. Maakt het niets uit dat Nick Jonas je lief is, en je eigenlijk de hots hebt voor zijn broer?”� vroeg Natalie met gefronste wenkbrauwen.
“Ik kan ook Nick nemen als celebrity crush...”� mompelde Julie boosaardig.
“Waag het niet!”� schreeuwde Gitte.
“Dan zou je verhaaltje tenminste kloppen.”� grijnsde ze, maar ze werd onderbroken door de bel.
“Wie is dat nu nog? Ik heb mijn pyjama al aan.”� zei Julie chagrijnig. Toch stond ze op en liep naar de deur. Natalie nam onmiddellijk haar plaats in.
“Ik zou willen dat het een pizzabezorger was, maar ze was veel te verbaasd toen de bel ging.”� zei Natalie teleurgesteld.
“Pizza krijg je niet, al zal Gitte dit hapje veel lekkerder vinden!”� lachte Julie. Haar voetstappen klonken luider en luider. Ze was duidelijk niet meer alleen. Toen ze de deur weer opende, zag Gitte Nick en Joe achter haar staan.
“Wat doen jullie hier?”� vroeg Gitte verbaasd.
“Je was je portefeuille vergeten in de auto, vergeetachtige. En ik kwam hem naar je huis brengen, maar je moeder wist me te vertellen dat je hier was. En toen wou Joe per se dat we hem naar hier brachten in plaats van hem gewoon bij je thuis achter te laten, zoals gewone mensen zouden doen.”� antwoordde Nick.
“Nee, hoor, ik was gewoon in de buurt.”� zei Joe beschaamd. “Kilometers ver weg van mijn huis. Ergens waar ik de weg niet ken. Dichter in de buurt kan niet.”�
Nick gooide haar haar portefeuille toe, greep Joe beet en zei: “Nou ja, dan gaan we maar weer.”�
Hij knipoogde nog even naar Gitte, toen Julie zei: “Blijf toch even.”�
“Oké, omdat je zo aandringt.”� zei Joe enthousiast en hij plofte neer in een zetel.
“Weet je het zeker?”� vroeg Nick berekend.
“Voor mij is het geen probleem.”� zei Natalie. “We kunnen ook iets gezellig met z'n vijven doen.”�
“Deze avond wordt steeds beter en beter!”� grijnsde Joe, en ook Nick ging zitten.
“Dat beaam ik volledig.”� lachte Julie.

In een kringetje zaten ze op de grond in Julie's woonkamer. Ze hadden naar nog een film gekeken, 'Meet the Fockers' - nog een klassieker, maar wel een van Gitte's favorieten.
Het was nu half twee en ze speelden een spelletje 'Truth or Dare'. Julie was aan de beurt.
“Truth...”� mompelde ze verveeld. Ze waren al een tijdje bezig en Julie had de neiging alles nogal snel beu te raken.
“Dan weet ik wel een goeie.”� grijnsde Joe. Hij haalde het tijdschrift met het - nog steeds niet helemaal ingevulde - invulverhaal van onder zijn stoel.
“Ben ik echt je celebrity crush?”�
Julie schoof ongemakkelijk heen en weer, en kleurde lichtjes rood. Ze had altijd al gezonde blosjes op haar wangen, dus lichtjes rood betekende redelijk knalrood.
“Ik zou niet weten wie anders in te vullen.”� antwoordde ze. Op de een of andere manier wist ze het nog steeds stoer, flirterig en onafhankelijk te verkondigen. Ze keek hem met een blik aan die zei: “Daar heb je je antwoord, nu is het jouw beurt.”�
Hij keek enigszins van zijn stuk gebracht naar beneden.
“Truth.”� zei hij uiteindelijk.
“Jouw tijd om te zweten.”� zei Julie ondeugend. “Wat is het meest romantische dat je al ooit voor een meisje deed?”�
Joe keek weer op en dacht diep na. Er verscheen een frons op zijn voorhoofd en hij schraapte zijn keel, maar besloot toen dat hij toch iets anders wilde zeggen.
“Er schiet me niet meteen iets te binnen, maar ik zou nog weleens romantisch uit de hoek kunnen komen de komende tijd.”�
Hij keek betekenisvol naar Julie. Die werd zo mogelijk nog roder.
“Ik begin me een beetje het vijfde wiel aan de wagen te voelen...”� mompelde Natalie. “Kunnen we misschien ook nog iets doen waar ik niet kotsmisselijk van word?”�
Ze gaapte en rekte zich uit. “Ik word moe van niets te doen.”�
“We kunnen nog een filmpje opzetten?”� stelde Gitte voor.
“Nog één?”� zuchtte Julie.
“Wil je liever nog een opdracht? Beter dan de vorige wordt het toch niet meer.”� grinnikte Nick. Als gezamenlijke opdracht hadden ze Julie met Gitte in het midden van de straat in hun pyjama een imitatie van 'I will survive' laten opvoeren.
“Je hebt een punt. Mijn buurt is nog niet klaar voor mijn carrière als zangeres.”� lachte Julie, en ze liep naar haar dvd-rek. Ze twijfelde en ging de verschillende rijen af.
“'Twilight'?”� vroeg ze uiteindelijk. Gitte knikte slaperig en ook de rest stemde in. Ze installeerde zich terug op de bank. Plots wou ze niets liever dan heerlijk liggen soezen, terwijl ze naar een film keek.
De intro speelde zich af, toen ook de rest zich neer zette. Nick kwam naast haar zitten. Julie dempte de lichten en plofte ook neer.
Gitte registreerde de beelden wel, maar lette niet echt op. Ze had de film echter al eens gezien, en kon dus makkelijk volgen. Ze liet zich meevoeren door de wondere wereld van Edward en Bella, steeds meer verdoken in haar onderbewustzijn. Ze zakte weg op de schouder van Nick, halverwege de film. Hij schoof zijn arm rond haar, zonder haar wakker te maken. Zelfs dat merkte ze niet meer, en tegen de tijd dat de film afgelopen was, sliep iedereen even vast als zij.

Reacties: