FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 8.

Bill smeerde zelfstandig een boterham met choco. Hij likte zijn mes af, maar stopte meteen toen hij diezelfde jongen zag zitten aan diezelfde tafel. Hij zat dit keer niet alleen, maar er zat een vrouw naast hem, haar rondingen waren overdreven en afschuwelijk. Duidelijk plastische chirurgie. Dat zag zelfs het kleinste kind. Bill hield zijn mes vol choco nog steeds aan zijn lippen. Hij wilde niet knipperen, maar hij kreeg pijn aan zijn ogen en knipperde uiteindelijk toch. De jongen zat er nog steeds. Bill ging verder met eten. Het was vast niet de persoon die hij dacht dat het was. “Zullen we zo naar het strand gaan?”� vroeg Simone. Bill knikte hevig en toverde de grootste glimlach op zijn gezicht. Bill nam een hap van zijn boterham. Hij was nieuwsgierig naar de jongen dus keek hij even onzichtbaar, maar de plek was weer leeg. Bill was lichtelijk teleurgesteld, maar het kon zijn dag niet bederven.

Bill trok zijn zwembroek al aan in de hotelkamer. Hij trok er zijn kleren over heen en trok daarna zijn schoenen weer aan. Gordon had Bill zijn schop en emmer al vast. “Ben je klaar?”� vroeg hij. Bill dacht even na en knikte toen. Simone nam haar tasje nog en kwam daarna ook. Met z’n drieën liepen ze richting het strand. Het was niet ver. Bill liep voorop. Hij was zeer enthousiast. Met een grote glimlach huppelde hij wat. Vlak waar het water het laatst in aanraking was gekomen bij vloed, gingen Simone en Gordon op het zand zitten. Bill nam zijn schop en begon een tweetal meter verder te graven en te bouwen. Simone toverde een boek tevoorschijn en Gordon een fototoestel. Hij legde zo veel mogelijk beelden vast van de kleine Bill die een kasteel aan het bouwen was. Na een tijd kwam Bill bij hen zitten. Hij zuchtte uitgeput. “Heb je dorst?”� vroeg Simone die op keek van haar boek. Bill knikte. Gordon haalde uit de tas een flesje cola en gaf dat aan Bill. Hij veegde eerst zijn handen af en nam dan het flesje aan en dronk de helft op.

Het was half één toen het drietal, op een terras van een restaurant, op de dijk zat te eten. Bill nam kleine hapjes van zijn grote pizza. Hij zou het nooit van zijn leven op krijgen en dat wist hij. Na twee stukken schoof hij zijn bord een stukje verder op tafel. “Heb je genoeg?”� vroeg Gordon. Bill knikte en nam een slok cola. “Wat zullen we namiddag doen?”� vroeg Simone. Bill haalde zijn schouders op. “Zwemmen?”� stelde Gordon voor. Bill glimlachte en wees naar de zee die naast hun lag. “Ja, dat gaat,”� zei Simone. Bill klapte in zijn handen en glimlachte.

Het was lekker warm vandaag dus Bill had geluk. Hij rende het water in met Gordon in de achtervolging. Bill viel door de stroming en belande helemaal in zee. Hij spuugde het zoute water uit. Gordon lachte. “Lekker hè jongen,”� zei hij. Bill spuugde nog een paar keer. Gordon nam Bill nu op en ging dieper in het water. Bill pletste met zijn handen op het water. Na een tijdje gingen ze weer terug op het strand. Simone had net ijsjes gekocht en gaf er elk een. Bill likte eraan. “Was het leuk in het water?”� vroeg Simone. Bill knikte hevig en glimlachte. Na zijn ijsje nam Bill zijn emmer en liep naar een plek vol met schelpen. Hij ging op zijn knieën zitten en zocht de mooiste uit. Simone nam haar boek weer. “Dat houdt hem nog wel even bezig,”� gniffelde Gordon. “Ja, dat is zeker,”� zei Simone. Het was alweer een tijd later toen Bill weer aankwam met zijn rode emmertje. Hij plofte op het zand en liet zijn vondst aan Simone en Gordon zien. “Die nemen we zeker mee naar huis,”� zei Simone. Ze ging met haar hand door de inmiddels drogen haren van Bill. Hij was echt trots op zijn vondst, want hij zat er de hele tijd naar te kijken.

Het avond eten in het hotel was lasagne. Bill likte zijn lippen af en nam een grote hap. “Is het lekker?”� vroeg Gordon. Bill knikte en likte de saus van zijn lippen. Bill was nieuwsgierig of die ene jongen er ook zat. Hij keek daarom rond, maar zag geen bekende jongen. Ergens was hij teleurgesteld, hij wilde hem nog eens zien. Bill nam nog een paar happen lasagne en schoof daarna zijn bord een stukje weg. “Veeg hier je mond maar mee af,”� zei Simone. Bill nam het doekje aan en ging ermee over zijn mond. Hij deed een is-alles-eraf blik. Simone knikte.
Ze liepen nu richting hun hotelkamer. Simone bleef nog even hangen bij het rekje met postkaarten. Bill ging op een bankje zitten en keek wat rond. Bill zag dat de deur van de zaal weer open stond. Hij keek links en rechts en ging die zaal weer binnen. Hij hoopte dat die micro er nog stond. En ja, de micro stond er nog. Bill kroop het podium op en greep naar de micro. Hij was gefascineerd door het ding. Bill bekeek de micro langs alle kanten. Er zaten steentjes in. Hij ging erover heen met zijn vingertjes. Dit was nog mooier dan zijn rode pen, echt tegen dit ding kon niets op. Bill keek nog eens rond of er niemand was. Hij had geen zin om nog eens hardhandig door een onbekende persoon uit de zaal te worden gezet. Bill tikte eens met zijn vinger op de bovenkant van de micro om te kijken als het ding aanstond, en het stond ook aan, want er kwam een dof geluid uit. Net dat moment verscheen die ene jongen in de zaal. Het muntje viel voor Bill. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar net dat moment verscheen Simone in de zaal. “Bill! Wat doe je daar?”� vroeg ze en beende naar het podium. Ze nam de micro uit Bill zijn handen en nam hem toen op om hem mee te nemen.

Reacties: