FanFic.nl

Instrumental

After the Party

Yasmine.
Chagrijnig stouw ik machinaal mijn cornflakes naar binnen. Tussendoor komt er nog wat jus d’orange mijn slokdarm in. Mijn ontbijt proef ik niet eens, te druk met denken over die klootzak van een gast. Ga ik eindelijk weer eens uit met mijn vriendinnen, komt hij mijn avond verpesten. En het leukst van al is, hij geeft mij de schuld.
“Kater?”� Een koppie met warrig blauw haar schuift aan bij de bar die aan het kookeiland vastzit.
Ik schud mijn hoofd. “Vreselijke gedachtes die mijn hoofd niet willen verlaten.”�
“Tom?”�
“Bingo.”� Mijn lepel knalt hard tegen de bodem van het kommetje en kom er nu pas achter dat die leeg is. “Wie heeft hem het recht gegeven om tegen mij te spreken? Volgens mij was ik wel duidelijk dat ik hem niet moet. Echt, er heerst een vloek op mij.”� Kreunend schuif ik het kommetje weg zodat ik mijn armen op het zwarte tableau kan leggen en mijn gezicht erin kan verstoppen.
“Minnie, vergeet die Arsch. Hem zie je toch niet meer.”� Haar hand wrijft over mijn schouderbladen. “Maar ik heb slecht nieuws, al is het voor mij goed nieuws, maar voor jullie slecht nieuws,”� begint ze uit het niets te ratelen.
“In onze taal graag,”� murmel ik nog net hoorbaar tegen de huid van mijn armen.
“Ik heb de weddenschap gewonnen.”�
“Come again?”�
“Je hebt me gehoord. En je weet ook wat er nu gaat gebeuren. We gaan iets met het geld doen, vandaag nog, en ik mag kiezen.”� Er komt luid protest uit mijn mond, hef mijn hoofd op en kijk haar zielig aan.
“Jij verzint de vreselijkste dingen!”�
“Wie verzint wat?”� Dit keer zonder braakgeluiden komt Nicole de keuken inlopen en krabt eens hard door haar ontplofte haar.
“Tessa heeft de weddenschap gewonnen. We zijn de lul.”� Nicole kijkt met grote ogen. Niet om de reden dat er wéér is gewed op haar en haar zus, maar omdat Tessa wéér heeft gewonnen.
“Man, ga eens beter wedden, hoe lang ken je ons al?”� Geïrriteerd neemt Nicole naast Tessa plaats en grijpt de rode doos cornflakes voor haar neus vandaan. “Hoeveel keer moeten we de hel betreden? De vorige keer kwam ze met het ‘geweldige’ idee om in zwanenbootjes een vijver op te gaan. En die van mij was lek.”� Ze eindigt in gebrom.
“Praat niet zo om mij heen,”� moppert Tessa. “En wat was er mis met die bootjes? Dat jij het nou molt.”�
“Goedemorgen!”� De andere helft van de tweeling komt met een uitgerekte ‘oe’ ook binnen wandelen. “Wow, wat is dit voor een grafstemming?”� Verbaasd kijkt ze ons één voor één aan.
“Tessa hier,”� ik wijs met mijn duim naar links, “heeft weer eens de weddenschap gewonnen.”�
“Wí¡t!”� Mooi, Dorien heeft het ook gehoord, hoef ik het niet nog een keer uit te leggen waarom ik, Nicole, en nu ook Rianne, er met een langgerekte smoel bijzitten. “Waarom heeft zij altijd geluk?”� Dit was een vraag aan God, niet aan ons, haar ogen blijven namelijk boos naar boven gericht.
“Kap daar eens mee!”� Iedereen kijkt Tessa verwonderd aan -we zijn zo’n hoog volume niet gewend van haar. “Jullie praten alsof ik er niet bij ben. Maar dat is niet zo. Ik zit hier, tussen Yasmine en Nicole in en dit meisje is er niet van gediend dat er zo over haar gesproken wordt. En dit meisje wilt skeeleren, dus dat gaan we ook doen!”� Met open mond kijken we naar haar; boos heeft ze haar armen voor haar borst gekruist en heeft zich op een punt van de keuken gefocust, zodat ze geen van alle hoeft aan te kijken. Ze weet dondersgoed dat we niet kunnen skeeleren.


Gott, Gott, Gott, Gott! Yas, dat is een boom! Ik houd mijn kreet binnen en probeer met mijn handen de botsing te dempen. Verrast weet ik om de boom heen te komen en kijk met een zelfvoldane grijns naar de boom achter mij. Ha!
“Minnie!”� Gegil, een knal, een harde ondergrond en iemand bovenop mij. Kreunend open ik mijn ogen en zie dat ik Rianne onderschept heb. Ongemakkelijk ligt ze tussen mijn benen gevouwen. Haar rechter arm bij mijn knieholte, haar andere arm bij de grond om met haar hand iets van de klap op te vangen, een rechter been tussen mijn zijde en arm in, haar andere over mijn been gestrekt, en haar hoofd ligt op mijn scheen. “Kijk uit,”� puft ze er te laat en zacht uit.
“Sorry.”�
Een lachende Tessa komt aanrollen en helpt Rianne te ontvouwen. “Yas, je moet ook voor je kijken.”� Ze blijft hangen in haar gniffel. Brommend kom ik met behulp van Dorien ook overeind en veeg het vuil van mijn jeans -of eerder van degene die mij terug op mijn wielen heeft weten te zetten - en weet me voor drie hele secondes staande te houden, maar begin daarna toch weer gevaarlijk te wiebelen.
“Waarom loopt het hier dan ook echt schuin af?”� Ik besluit om mij aan Tessa te koppelen door mijn arm om die van haar te haken. “En wie heeft Nicole gezien?”� Dit laat ze om zich heen kijken.
“Ik heb mijn speciale Nicolefluitje niet bij me,”� grapt Dorien en rolt een stukje vooruit met haar neongele softwieltjes. “Zoeken dan maar?”� Rianne is over haar pijn heen en gaat gelijk voorop, Dorien volgt en ik hou Tessa verstandig vast; als een omaatje die geholpen moet worden door een padvinder tijdens het oversteken.
Het fietspad van het park wordt trouw gevolgd, al heeft Rianne een paar keer de verleiding niet weten te weerstaan en is met haar skeelers het gras opgegaan, logischerwijs is ze gelijk op haar muil belandt. Maar een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, alleen de Aziaat wel, en heeft zich toch maar weer veilig bij ons op het gladde asfalt gevoegd.
“Is dat haar?”� Rianne wijst een kant op.
“Dat is een man.”� De bassist verkoopt de drummer een tik. “Nicole is toch wel wat slanker. Meer.. als dat daar!”� Nu wijst Dorien een kant op. We volgen haar vinger tot dat we het aanwijspunt hebben gezien en zijn dan allemaal stil van verbazing.
“Kijk niet zo, en help mij hieruit!”� roept Nicole kwaad vanaf bijna de andere kant van het park -het is dan ook wonderbaarlijk dat ze kan zien hoe wij kijken.
Grinnikend stoppen we voor haar neus. We mompelen steeds halve woorden, maar houden ons dan gelijk weer in wanneer we neergebliksemd worden door de gevonden tweelinghelft.
“Ik wist niet hoe je moest remmen,”� verklaard ze dan briesend en veegt de natte pony van haar pruik uit haar ogen.
“Wat een geluk dat er een fontein jouw pad kruiste en je hielp te remmen. Lekker afgekoeld?”� Mijn scan op haar natte kleding wordt onderbroken door een watergolf die mijn kant opkomt. “Hé!”� Wankelend weet ik het grotendeels te ontwijken, ik hou er alleen een doorweekte mouw aan over.
“Houd je grappen voor je en help mij liever hieruit!”� Heel haar lichaam ligt te baden in het water, haar linker arm leunt op de rand van de fontein, de andere reikt naar ons uit, hopend dat iemand haar hand grijpt. Ik laat dit aan Dorien over, omdat ik nu al kan voorspellen dat ik er achteraan vlieg met mijn geen grip met deze klote skeelers.
“Zo, verzopen katje, staan er nog verdere avonturen voor ons klaar?”� Rianne krijgt voor de tweede keer een tik, dit keer van haar zus. De ene helft komt blauw thuis, de andere helft nat, best ironisch.
“Ik ben er klaar mee. Eerst een lek bootje en nu dit. De volgende keer ga ik zelf mee wedden, dan weet ik sowieso dat ik win. Of ik ga gewoon nooit meer een woordenstrijd met Rian aan.”� Iedereen schiet in de lach bij haar laatste worden. Echt niet dat dí¡t ooit zal gaan gebeuren.

Reacties: