FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

5th

Anyone can catch your eye.
But it takes someone special to
capture your heart.

Ik loste de leidsels, stapte een beetje angstig opzij. Ik had er niet echt vertrouwen in, maar als ze dacht dat ze er klaar voor was, moest ik haar vrijheid geven.
De hengst reageerde opgewekt op de druk die van de teugels verdwenen was en maakte een huppelsprongetje. Niet groot, maar genoeg om Alexandra wezenloos te laten schrikken. Ze klemde haar vingers rond het zadel en sloot haar ogen. Het paard voelde haar angst en stond stil. Ze ademde een paar keer diep in en uit en keek toen terug. Haar mondhoeken trilden, en ze glimlachte. Ik voelde het geluk dat ze uitstraalde.
"Hoe moet ik eigenlijk sturen?" vroeg ze ietwat verlegen. Ik dacht na. Ik wist amper hoe dat paard reageerde op hulpen, dus het handigste was als ik het zelf even zou testen. Maar ik wist dat ik Alexandra met geen stokken van dat beest zou krijgen. Maar misschien hoefde dat niet. Hij zag er sterk genoeg uit om twee mensen te dragen. Maar ik kon er niet van uitgaan dat hij dat zou toelaten.
"Jasper?" Haar kristallen stem wekte me op uit mijn gedachten, en ik fronste.
"Ik moet even iets proberen," zei ik, "probeer niet te schrikken, als het niet lukt, stop ik er onmiddellijk mee." Ze had geen idee wat ik bedoelde, maar toen ze knikte, besefte ik dat ze me heel erg vertrouwde.

Ik haalde zachtjes haar voet uit de beugel en zette de mijne erin. Het paard legde zijn oren in zijn nek en schudde onrustig zijn hoofd.
Ik streelde hem, net als Alexandra. Haar handen werkten veel rustgevender op hem dan de mijne, en ze fluisterde lieve woordjes naar hem.
Toen hij gekalmeerd leek, zette ik me af en ging ik in één vloeiende beweging achter Alexandra zitten, net achter het zadel. De hengst hinnikte zachtjes, zijn oren nog dieper in zijn nek en zijn tanden ontbloot.
Hij was niet gewoon bang, maar ook nog boos. Alexandra suste hem, gaf hem koosnaampjes en streelde hem nog steeds. Hij werd terug rustig, maar zijn oren bleven laag, alsof hij me wilde waarschuwen.
Als je hem wilt sturen, moet je het zacht doen, subtiel. Paarden haten plotse bewegingen, dus geef rustig aanwijzingen. Als je naar links wil, ga je heel zachtjes met je rechterbeen duwen, heel zacht." Ik zou haar met haar benen leren sturen, want ik had het idee dat dit beest het niet zo had op getrek in zijn mond.
Ik merkte dat ze haar teugels verkeerd vasthad, vast van het schrikken zonet. Ik legde zachtjes mijn vingers rond de hare en legde ze terug goed. ik hoorde hoe ze haar adem even inhield. Even had ik spijt van mijn actie.
"Bedankt," fluisterde ze. Ik glimlachte.
"Dus, als ik dan naar rechts wil, moet ik met mijn linkerbeen drukken?" vroeg ze.
"Ja, en als je wilt versnellen, met beide benen tegelijk. Maar denk eraan, niet te ruw!" Ze giechelde, en de oren van ons rijdier wiebelden nieuwsgierig heen en weer.
"En om te stoppen?"
"Nou, dan moet je je benen héél lichtjes naar voren steken, en diep in het zadel gaan zitten. En misschien in het begin ook een beetje naar achteren leunen. Maar we gaan gewoon oefenen, het is voor jullie allebei iets nieuws." Haar lach schalde over het terrein, en eventjes was ik bang dat iemand ons gehoord had. Maar behalve op de wachttoren, zag ik nergens beweging.
"Ssst, stil nou," lachte ik nerveus.
"Sorry," giechelde ze. Ik grinnikte.
"Nou vooruit, zet hem maar eens in stap."

Reacties: