FanFic.nl

Boarding school

Chapter 1

A girl should be two things: classy and fabulous.
Coco Chanel

Ik tikte verveeld op de handgreep van mijn koffer die naast me stond. Mijn fantasie speelde op toen ik een knappe jongen, begin twintig, in een uniform langs zag lopen. In mijn doordravende fantasie was hij de jongen van mijn dromen, aanbad hij me op een afstandelijke manier. Kon hartstochtelijk zijn lippen op de mijne drukken en met een opgewonden blik aan mij vertellen hoe hij de wereld zag met mij aan zijn zijde. Een rilling verplaatste zich over mijn lichaam bij het verrukkelijke idee. Jammer genoeg keek de jongen zonder veel interesse naar me om, en verplaatste zich misschien zelfs wat sneller van me vandaan. Alsof ik afgewezen was draaide ik mijn hoofd met een ietwat arrogante blik terug naar de lege trainrails en begon weer fantasieloos te wachten op de trein die me weer een tijdlang op kostschool vast zou houden. Om in de sfeer te komen voor school had ik een totaal nieuwe en verassende outfit uitgekozen. Het zou je kunnen doen denken aan de kleding van een stewardess. Een strakke zacht grijze rok, die van mij was echter wat korter, een witte blouse waarvan de bovenste knoopjes op gepaste wijze open stonden en een diep rode sjaaltje dat als een soort das diende. Het grote verschil tussen deze kleding en die van een stewardess was dat mijn hele outfit bij elkaar tegen de duizend pond liep. Mijn eigenlijk ongepaste naaldhakken en accessoires, passend bij het diep rode sjaaltje, meegeteld. Toegegeven, ik wilde het idee geven dat ik een soort verdwaalde Hollywood ster was, de grote donkere Chanel bril op mijn neus moest dat idee wat versterken. En de tot bovenbeen vallende grijze, wollen trenchcoat die openhing zou moeten zeggen dat ik niet geheel een verwende ster was, maar ook een vrouw die voor zichzelf kon zorgen. Onzin natuurlijk, ik kon bij wijze van spreken nog niet eens een magnetronmaaltijd klaarmaken. Mijn geluk dat ik dat ook nog nooit heb hoeven doen, de Chanel zou al genoeg moeten zeggen. Ik slaakte een vermoeide zucht toen ik eindelijk de verlossende geluiden hoorde van een naderende trein. Op dat moment begon ik mijn tassen en koffers bij elkaar te graaien. Ik vloekte toen ik merkte dat het teveel was, waarom had moeder Lily ook gelijk weer mee teruggenomen? En waarom werd ik niet gewoon door Geoffrey met de auto naar school gebracht? Je kan weleens wat vaker met beide benen op de grond staan, Leah. Je bent nota bene 16! Met de trein reizen kan geen kwaad. En als we je nu met de auto naar je nieuwe kostschool sturen, geef je gelijk al een verkeerde indruk. Alleen al bij de gedachte dat ik alleen met de trein naar school zou moeten reizen vertrok mijn gezicht in een afprijzende grimas. Het was gewoon zo… ordinair. Ik haalde even diep adem en liet de gedachtes even los. Mijn concentratie kon ik beter gebruiken voor het tillen van al die tassen in plaats van me druk maken over mijn imago. Zonder nog een gedachte vuil te maken aan ordinaire treinen klom ik met al mijn tassen en koffers de trein in. Soms kwam er nog een ongepaste zachte vloek uit mijn mond, maar over het algemeen was ik best trots op mezelf toen ik eenmaal in een eerste klas coupé zat, omringd door mijn bagage. Zo goed als ik kon begon ik mijn spullen plek te geven in de ruimte, voornamelijk kwam alles onder de banken te liggen want veel kracht had ik er niet voor om het ergens anders te stoppen. Na tien minuten plofte ik onvrouwelijk op de zachte treinbank neer en streek wat kastanjebruine losgesprongen plukjes haar naar achteren. Mijn kapsel was waarschijnlijk geruïneerd, wat Lily zo leuk opgestoken had vanochtend. Ik rolde met enige zelfspot met mijn ogen over waar ik me allemaal maar druk om kon maken en hing mijn jas aan een haakje. De treinreis zou een tijdje duren dus ik pakte er een boek bij. Oliver Twist. Het was dat ik alleen was, anders zou ik het nooit gepakt hebben. Ik bedoel, welke 16 jarige vrouw las zoiets nog? Ja precies, niemand behalve ik.
Ik maakte het me gemakkelijk met mijn boek en was al snel weer helemaal verdiept in het verhaal zodat ik niet opmerkte dat de coupédeur open gleed.
‘Goedemiddag.’
Ik schrok me echt onbehagelijk erg. Ten eerste zat ik OLIVER TWIST te lezen. Ten tweede zat ik nog steeds in mijn zogenaamde Hollywood ster rol en ten derde had degene die tegen me praatte een heerlijk gezicht. Mannelijk, maar het had toch nog iets van de jongen die hij was geweest. Daarnaast had hij van die diepblauwe ogen waar elk meisje in weg zou kunnen drijven en als klap op de vuurpijl zat zijn haar van nature in een goed model. Tenminste, zover ik wist. Het was in ieder geval niet vol met gel gedeponeerd of hing er niet bij alsof het hem niet uitmaakte hoe zijn haar zat. Zo snel als ik me zijn gezicht in me opnam, zo snel herstelde ik me ook weer van mijn schrik. Ik keek hem recht aan en glimlachte voorzichtig, in de tussentijd hoopte ik dat ik mijn boek ongezien weg kon moffelen.
‘Goedemiddag,’ zei ik na een paar seconden durende stilte.
‘Ik zag dat hier nog plek was, of heb ik dat verkeerd begrepen?’ Hij vroeg het beleefd, maar er zat een speelse grijns op zijn gezicht.
‘Nee, neem gerust plaats,’ zei ik en liet mijn blik dit keer vrijuit de kost nemen.
‘Ik heet Robert,’ zei hij toen hij eenmaal zat en stak zijn hand uit. Ik keek Robert nog even aan en nam toen zijn hand aan.
‘Leah.’
‘Je klinkt niet alsof je uit de buurt komt,’ zei Robert terwijl hij me aan bleef kijken.
‘Ik kom vanuit Amerika, Manhattan, New York. Ik ga dit jaar voor het eerst naar een kostschool in Engeland, en als mijn ouders iets willen doen, dan willen ze het goed doen. En Engeland staat bekend om de meest vooraanstaande kostscholen.’
‘Ik ben blij dat je zulke verstandige ouders hebt,’ zei Robert lachend. ‘En naar welke kostschool ga je als ik vragen mag?’
‘St. Jordans voor meisjes.’
Robert floot eventjes zachtjes. ‘Niet bepaald dicht bij de buitenwereld en andere scholen. De dichtstbijzijnde school is het St. Lucas voor jongens.’
‘Ja, zoiets had ik al begrepen… Maar dat is ook de volledige intentie van mijn ouders,’ zei ik met een kleine glimlach. Gelukkig had Robert de manieren om niet te vragen waarom, want dat zou zonde zijn geweest van de leuke ontmoeting die ze tot nu toe hadden gehad.
‘Maar laten we het niet over school hebben, aangezien we waarschijnlijk de rest van het trimester daar onze aandacht aan zullen besteden,’ zei Robert toen, om de korte stilte die er was geweest te verbreken.
‘Dat lijkt me een goed idee’ zeik ik lachend en de rest van de reis verliep verassend aangenaam met Robert als medepassagier. Doordat het onderwerp even op mijn Oliver Twist boek was gevallen, had hij ook iets gíªnants over zichzelf moeten vertellen van mij. Daarop vertelde hij dat hij vroeger door zijn zussen weleens als paspop was gebruikt. En ik moest toegeven, dat was veel erger dan Oliver Twist lezen op je zestiende.

Reacties: