FanFic.nl

Eyecatcher

\41./

Bill
Toen ik mijn ogen half open deed wist ik niet of ik eigenlijk van mijn biologische klok al wakker mocht worden. Het was al licht, maar daar had ik me nog nooit aan gehouden.
Ik besefte dat het sissende geluid iets bekends was, maar wat, dat was een probleem voor de dag die hopelijk nog lang op zich liet wachten. Grommend en met mijn ogen stijf dichtgeknepen rolde ik me op mijn rug, rekte me uit en draaide me op m'n andere kant.
Ik trok het kussen van onder mijn hoofd en legde het erbovenop. Het donker werkte serieus slaapopwekkend. Al moet ik wel toegeven dat, op dit moment, eigenlijk í lles slaapopwekkend zou werken. Ach wat, dacht ik, en trok het deken over het kussen.

'Goeiemorgen wereld... goeiemorgen 24ste concertda-' Een plof vertelde me dat een kussen uit het bed gevallen was. Ontmoedigd door de enorme afstand tussen mij en dat kussen en door het feit dat ik dus heel waarschijnlijk moest opstaan om het te nemen besloot ik het te laten liggen waar het lag. Dat was een veel te grote inspanning om halféén 's middags.
Ik draaide me om en trok het andere kussen naar me toe.
'Haaaa... Da's beter.' murmelde ik toen mijn hoofd wegzonk in het zachte dons. Ik duffelde me nog wat in, trok het deken onder mijn kin en wilde bijna meteen weer indommelen toen een zwak restje van een onbekende shampoo mijn neus binnenkrinkelde.
Zonder over de herkomst van de geur na te denken snoof ik lichtjes en genoot.
Ik wist van wie die afkomstig was, ik móést het weten. Terwijl mijn nog slapende brein langzaamaan wakker werd drong de geur steeds verder mijn hoofd in, steeds verder, steeds dieper, helemaal terug naar de bron.
Een gezicht flitste voorbij. Hijgend vloog ik overeind.
De flits was genoeg geweest, details waren niet nodig.
Clara.
Clara verdomme.
Waar is ze?
Hoe kon ik in hemelsnaam- verdomme verdomme verdomme.
Mijn slaap was over. Volledig over.
Ik holde bijna naar de keuken, tegen beter weten in hopend dat ze daar op me zou wachten. Ik wist dat ze er niet was, ik had het vanmorgen gehoord zonder het te beseffen. Het gesis, dat waren de deuren geweest.
Ik keek naar de trui over haar stoel toen ik de deur van de koelkast opentrok, op zoek naar melk. Ik moest melk hebben om te bekomen, ik moest logisch kunnen nadenken.
Was er een manier - welke dan ook - om haar terug te vinden? Bestond er een weg naar haar, een weg die iedere normale mens zou gevolgd hebben?
Ik zou misschien haar appartement kunnen zoeken. Het kan lukken, ook met mijn gebrek aan visueel geheugen.
Ik groef koortsachtig naar nog manieren, terwijl mijn armen en mijn hoofd onbewust in de trui gleden. Even vergat ik alles, omdat de shampoo hier pas echt duidelijk zijn intrek had genomen.
En toen duwden mijn vingers het briefje uit de mouw. De ring kletterde over de grond en ik keek pas naar het briefje tot hij volledig stilgevallen was.
Mijn ogen gleden over haar letters, en over het gekras helemaal op het laatst.
Ik brulde Toms naam, terwijl grote, warme, ongecontroleerde tranen hun weg zochten over mijn wangen en de gang bevlekten.
Zonder te kijken en met veel geweld stormde ik zijn kamer in en sprong op zijn bed.
Hij gilde gesmoord van onder zijn laken dat ik een dikke idiote olifant was die van zijn enkel moest afgaan, maar toen ik geen enkele reactie produceerde kwam hij tevoorschijn.
Toen hij me aankeek schrok hij zichtbaar door het verdriet in mijn ogen.
'Bill? Wat is-?' Hij las het tekstje dat ik in zijn schoot legde.
'Oh...'
'Tommi... Ik weet niet wat ik moet doen... Ze is weg. Opeens. Gewoon verdwenen, Tommi, ik wil niet- ik kan vanavond niet doen alsof-'
'Bill, hou je mond. Je krijgt spijt van wat je nu allemaal aan het brabbelen bent. Lees dit liever.' Hij grabbelde zijn gsm van zijn nachtkastje en gooide die in het wilde weg in mijn richting; ondertussen haalde hij een dread of zeven geconcentreerd met het puntje van zijn tong uit zijn mond uit de knoop.

'Ervaring. Píºre ervaring.' grijnsde hij toen ik opkeek.
'Ze klinkt niet enthousiast.' mompelde ik teleurgesteld.
'Moet je jezelf horen. Ze komt toch? Nou dan. En ga nu van mijn bed, ik ben nog moe.'
Zonder protesteren stond ik op en ging de wagon uit. De rest van de namiddag bracht ik door in de keuken, zittend op haar stoel.
De trui ging steeds meer naar mij ruiken, en ik wist niet of ik dat jammer mocht vinden.
Vaag merkte ik dat er mensen de keuken binnenkwamen, dat ze aten en tegen me praatten. Probeerden te praten.
Pas toen ik haar naam hoorde vallen besloot ik te luisteren.
'...Sofie heeft volkomen gelijk. Je bént een idioot.' Ik herkende Georgs stem.
Ik besefte te laat dat Georg Tom beledigd had en de schoen die eigenlijk voor Georg bedoeld was vloog maar net over mijn hoofd. Er was nu geen mogelijkheid meer dat ik hier ongeschonden zou uitkomen.
De schoen zeilde veel sneller terug door de lucht dan verwacht, en Tom vloekte geschrokken en paniekerig hemel en hel bij elkaar toen het projectiel naar de rechtmatige eigenaar terugkeerde; hij dus.
Vlak voor de schoen tegen grotere snelheid dan toegelaten tegen Toms hoofd zou smashen, plukte ik hem uit zijn baan om de keuken en van het verrassingseffect profiterend duwde ik Tom tegen de grond, ging achterstevoren op zijn benen zitten en schoof de schoen over zijn voet.
'We kunnen er alleen maar beter van worden als je die aanhoudt, Assepoes.' mompelde ik, waardoor Georg en Gustav, die eerst verrast naar mijn actie hadden gekeken, het uitschaterden.
Ik sprong geschrokken op toen lange vingers over mijn zij gleden.
'Kietelen is wel het laagste wat je kan doen om mij van je af te krijgen.'
'Even ter info, ik lig nóg lager.' Ik wilde hem antwoorden maar mijn rommelende maag bracht daar verandering in. Ik probeerde onschuldig te kijken, maar de overtuigde blik waarmee Gustav de broodzak naar me toe gooide liet me weten dat het niet echt werkte.
Ik was net bezig aan mijn vierde boterham toen David verscheen.
'Ik dacht wel dat jullie hier zouden zitten. Jullie zijn zeker nog maar pas je bed uit?' We joelden dat dat niet waar was, maar we konden niks bewijzen.
'Nou dan, zijn jullie klaar?'
'Klaar? Voor wat?'
'Bill! Dit is niet echt het moment om de grappenmaker uit te hangen! Ik ben al achter op schema door die file, nu gaan we toch geen extra tijd verliezen door-'
'Oh, juist, het concert! Aaah, ik moet nog alles inpakken! En ik heb mijn pyjama nog aan!'
'Dat had ik kunnen verwachten.' zuchtte David, met zijn hand over zijn ogen geslagen.
'Koffie?' probeerde Georg de sfeer op te vrolijken, toen ik in zeven haasten de gang op schoot en naar mijn wagon spurtte.
Haar afwezigheid maakte het me onmogelijk om me te haasten.

Sofie
'Zo, verzonden.'
'Braaf zo.'
'Ik kan ook moeilijk anders, ik word bedreigd.'
'Nogal logisch, als je systematisch weigert om met alles wat met Tokio Hotel te doen heeft in aanraking te komen.' Mijn sputterende protesten werden gesnoerd door Kirsten.
'Meisjes; ik moet weg. Ik kan niet meeeheeee...'
'Oh, zielepootje toch. We zullen aan je denken als we vooraan staan en heel misschien zelfs iets te pakken kunnen krijgen.'
'Kirrie, je we houden een stukje van de handdoek van Tom in bewaring voor je. Als we dat nog niet ingekaderd hebben, natuurlijk.' Soetkin grijnsde. Ik draaide mijn ogen en viel zuchtend achterover.
'Dat is wel het laatste dat ik in mijn handen wil hebben. De handdoek van Tom. De gedachte alleen al. Jíºk.'
'Je stelt je alleen maar zo aan omdat je niet wil toegeven dat je doodgaat van de stress.'
'Ik ga helemaal niet dood van de stress!' riep ik verontwaardigd.
'Wel.'
'Nee!'
'Wel.'
'Niet.' Ik klonk steeds vinniger, Soetkin en Elke steeds beslister.
'Wel.'
'Zijn we weg?'
'Nee!!'
'Nou, bekvechters, ik ben er in ieder geval wel vandoor!' Kirsten griste haar sleutel van de tafel en nam haar jas van de kapstok.
'Luitjes, wens me succes.'
'Breek een been!'
'Oh. Oké.' Ze spurtte de deur uit, deed alsof ze bleef haken achter de drempel en zwaaide nog een laatste keer.
'Nou. Jullie kunnen ook wat actie gebruiken. Hup, naar de badkamer.'
Ik bleef zitten en zag ze wegstormen, verzamelde de tickets uit de zetel en gooide ze tussen de glazen op de tafel. Ik had nog steeds geen zin.

'Sofie, waar is de borstel?'
'Hoe moet ik dat nou weten, het is de jouwe!'
'Oh. Juist. Er was nog iets... ha, het is aan jou, jij kan naar de badkamer!'
'Ik hoef niet meer. En je moet me niet zo gechoqueerd aankijken, ik meen het.'
'Je gaat toch niet zó naar het concert gaan?'
'Is daar iets mis mee?'
'Nee hoor.' Met een niet mis te verstane blik sleurde ze me overeind en trok me mee naar de badkamer.
'En je komt er niet uit voor je jezelf deftig gemaakt hebt. Begrepen?'
'JA chef.'
Mijn spiegelbeeld staarde me mistroostig aan. Ergens vaag besefte ik dat ik er waarschijnlijk ook mistroostig uitzag.
Je bent onmogelijk. Het was interessant te beseffen dat ik uiterlijk niet veranderde als Clara sprak.
Wat had je dan gedacht? Alsof ik zo machtig ben.
-Machtig genoeg om me over te nemen.
Dat heb ik niet gehoord.
-Clara, ik heb geen zin. Ik weet dat jij wel naar Maarten wil gaan, maar ik wil nu nog niet naar Bill. Kan je niet iets doen?
Iets doen. Misschien kan je zelf iets doen. Het is niet de bedoeling dat ik jouw levensrichting ga beslissen, weet je.
-Dus?
Je kan misschien eens beginnen met voor jezelf uitmaken waarom je niet wil gaan.
-En daardoor zal ik wel willen?
Daardoor zal je merken dat er meer pro's dan contra's zijn. En nu ga ik zwijgen en toekijken, want anders zeg ik weer teveel. Ik heb Maarten beloofd om me niet meer te moeien.

Reacties: