FanFic.nl

My new life

Proloog

Ik durfde me niet te bewegen, uit angst voor de pijn die ik daarvoor gevoeld had. In plaats daarvan concentreerde ik me op de twee stemmen die te horen waren. Eén daarvan was rustig, beheerst terwijl de andere stem gespannen en angstig klonk. Eerst was de angstige stem aan de beurt.
`Carlisle, ze beweegt niet meer. Wat doen we?’ Wie was de ’’ze’’ persoon? Was ik het? Haastige voetstappen kwamen dichterbij.
Nu was de rustige persoon aan het woord. ‘Het is jouw beslissing, zoon. Als je denk dat je jezelf kunt beheersen, dan moet je het doen. Bij Bella is ook alles goed gegaan.’
Ik hoorde een diepe zucht. ‘Weet je het zeker, Carlisle?’
‘Jouw beslissing,’ herhaalde de kalme man, die Carlisle bleek te heten. ‘Ik haal even wat op, ben zo terug.’
Met ‘’even’’ bedoelde de man dus écht even. Binnen een halve seconde was hij terug en liet iets aan de andere man zien. Even was het stil.
‘Morfine,’ fluisterde de andere man.
‘Inderdaad,’ bevestigde Carlisle.
Nogmaals een zucht. ‘Oké Carlisle, ik doe het. Het is de enige manier om haar te redden.’
‘Mee eens,’ stemde Carlisle in. Wie is de ‘’haar’’ persoon. Zou het dezelfde zijn als ‘’ze’’ , ik dus waarschijnlijk was.
Lag ik op sterven en wat gingen ze doen om mij te redden? Ik probeerde mijn arm een millimeter op te schuiven. Au. Niet meer doen dus.
‘Edward,’ de stem van Carlisle was nu ook wat onzeker en gespannen. ‘Edward wil je dat Bella bij je is?’
‘Nee,’ de stem van Edward klonk hard en vastbesloten. ‘Ik wil niet dat Bella ziet hoe het gaat. Hoe het met haar gedaan is.’
Ik hoorde Carlisle mompelend ermee instemmen. ‘Hoelang moet de morfine inwerken?’ Vroeg Edward plotseling.
‘Ongeveer een uurtje, van af níº,’
Meteen voelde ik een scherpe steek, ergens in mijn onderarm. Ik probeerde mijn mond te openen, maar het lukte niet. Ook al kon ik het wel, er kwam toch geen geluid uit. Ik hoorde hoe de twee mannen wegliepen.
Na een tijdje begon alles ‘’uit te vallen’’. Ik voelde niks meer, geen pijn, niks. Ik vond het wel fijn.
Carlisle en Edward kwamen weer binnen. ‘Goed, uurtje voorbij,’ zei Carlisle. Ik had hun stemmen zo vaak gehoord dat ik nu meteen wist wie het waren.
Ik hoorde Edward diep ademhalen. ‘Wil je dat ik erbij ben,’ vroeg Carlisle zacht.
‘Doe maar wel.’ Ook Edward praatte zacht. ‘Je weet nooit of ik me wel kan beheersen.’
‘Lijkt het je niet verstandig om Emmett ook te vragen’ vroeg Carlisle voorzichtig. Hij praatte of hij Edward niet wilde kwetsen.
‘Doe maar,’ was zijn korte antwoord. Carlisle voetstappen stierven langzaam weg. Ik kon niks volgen van het gesprek dat zich beneden afspeelde, alleen een harde lach. Vervolgens was Carlisle weer binnen, met ene ‘’Emmett’’.
‘Wacht maar om de hoek Emmett,’ zei Edward doods. ‘Alleen voor het geval dat.’
'Prima broertje. Vermoord haar niet hé.’ En toen liep hij bulderend van het lachen weg. Ik hoorde een dreigende grom. ‘Houd je in zoon, hij bedoelde het niet zo.’
Blijkbaar was de grom afkomstig van Edward.
‘Zal best, maar hij doet het toch,’ siste Edward.
‘Concentreer je Edward.’ Ik hoorde Edward nogmaals zuchten. ‘Goed, daar gaat-ie dan.’
Ik voelde koel lippen op mijn nek. Het volgende moment had ik geen tijd om na te denken wat hij van plan zou zijn. Ik voelde een scherpe pijnsteek, nog erger dan de morfine. Iets warms droop uit mijn nek en ik voelde op meer plekken op mijn huid de koelte en vervolgens de pijn. Waar was hij mee bezig!
Daarna kon ik niks meer denken en voelen. Het enige wat ik kon was de brandende pijn voelen die langzaam mijn hele lichaam verschroeide, te beginnen bij mijn vingers.

Reacties: