FanFic.nl

My new life

Hoofdstuk 1 Mijn nieuwe ik

Ik werd wakker van het geluid van zachte stemmen. ‘Hoelang nog, Alice?’ fluisterde Carlisle. ‘Niet lang,’ was het antwoord. ‘Vijf minuten denk ik.’
Ik knipperde met mijn ogen en keek naar het plafond. Ik kon í¡lles zien. Het was allemaal zo scherp, duidelijk.
Langzaam opende ik mijn ogen helemaal en keek om me heen. Een hele groep mensen stond tegen de muur van de kamer aangedrukt, met drie mensen vooraan. Iemand met bronskleurig haar, een blonde en iemand met kort zwart haar. Allemaal hadden ze karamelkleurige ogen. Achter de drie mannen stond de rest.
Een klein tenger meisje met zwart piekhaar die naar me glimlachte, een blonde met lang haar die me een beetje arrogant aanstaarde en een vrouw met chocolade bruin haar die me een geruststellende glimlach schonk. Achter haar stond een man met donkerblond haar, die een arm om de vrouw heen geslagen had. Hij knikte me glimlachend toe. Ik weet niet waarom, maar ik wist gewoon meteen dat dat Carlisle was.
Ik hoorde iemand zacht kuchen achter mij en voor ik het wist stond ik al rechtovereind in een aanvallende houding, richting de persoon die gekucht had. De jongen met het bronskleurige haar stond in een oogwenk voor haar -ook in een aanvallende houding- en trok zijn bovenlip op terwijl er een diepe grom uit zijn brede borstkas klonk. Geschokt deed ik een stap achteruit.
De kuchende persoon keek me verontschuldigend aan. Ook zij had karamelogen en een bleek gezicht. Haar donkerbruine haar hing in dikke bossen om haar prachtige gezicht heen. ‘Edward,’ zei ze beschuldigend tegen de man voor haar. ‘Doe eens even rustig.’ Dus dí¡t was Edward. Het meisje duwde Edward opzij en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Komt wel goed,’ fluisterde ze voordat ze achter zijn bescherming voorbij kwam.
Behoedzaam liep ze naar me toe en ik liet snel mijn aanvallende houding varen. ‘Rustig maar,’ zei ze sussend terwijl ze nog steeds op me af liep. Ik merkte dat Edward onopvallend meeliep, ‘Ik weet dat het verwarrend is, maar je hoeft niet bang te zijn. Ik ben Bella.’ En dat was dus Bella. ‘Hoi ik-‘
Ik klapte meteen mijn mond weer dicht. Was dat mijn stem! Het klonk meer als rinkelende belletjes. Ik hoorde de groep achter me grinniken. ‘Ik ben Lauren’
Bella knikte. ‘Ik weet het allemaal nogal verwarrend is, maar ik denk dat het het beste is als je eerst even gaat jagen.’ Jagen? Terwijl ik alleen al aan het woord dacht voelde ik een heftige steek in mijn keel. Mijn handen vlogen er naar toe. Bella glimlachte. ‘Dat noem je dorst.’ Ik knikte. ‘Ehm, Bella. Hoe moet je jagen en ga ik alleen of..’
‘Je zal zelf weinig hoeven te doen. Je instinct zal het voor je doen. En wie er mee gaan, dat mag je zelf beslissen. Allemaal, een iemand, kies jij maar.’
Ik dacht even na. ‘Is het veiliger als iedereen mee gaat?’ vroeg ik onzeker. Bella trok even een rimpel in haar marmeren voorhoofd. ‘Nou ja, ik denk dat het wel beter zou zijn, maar jij moet het beslissen.’
‘Zouden jullie dan allemaal mee willen gaan?’ vroeg ik nog steeds onzeker.
De vrouw met het bruine haar stapte achter de blonde jongen vandaan en kwam op me af. De jongen kneep zijn ogen tot spleetjes en volgde haar nauwkeurig. ‘Welkom Lauren. Ik ben Esme. Natuurlijk gaan we allemaal mee.’
Nu kwam het tengere meisje achter de jongens vandaan een huppelde bijna naar me toe. De blonde jongen die Esme ook al gevolgd had, stapte nu naar voren en trok het meisje terug. Ze wierp hem een veelbetekende blik, en trok zich los. De jongen liet zich niet kennen en liep toch met haar mee naar voren. ‘Hé Lauren, ik ben Alice!’ kirde ze vrolijk. ‘En dit is Jasper,’ zei ze met een hoofdknik richting de blonde jongen. Hij knikte even maar zijn ogen bleven behoedzaam op Alice gericht. Nu kwam de grote man met het zwarte haar naar voren, en trok de blondine mee. ‘Toe nou Rose,’ mompelde hij zacht. ‘Kom nou even mee.’
Met tegenzin liep ze mee naar mij toe. Angstig wilde ik een stapje achteruit doen, maar ik bleef toch staan. Op de een of andere manier fascineerde hij me. Grijzend bleef hij voor me staan.
‘Hoi, ik ben Emmett.’ Grijnzend wachtte hij mijn reactie af. Als hij dacht dat ik gillend weg zou rennen voor zijn bundels met spieren - nou dan had hij het mooi mis. ‘Dus jij bent de man die om het hoekje moest wachten,’ antwoordde ik droog. Even kijk hij me perplex aan, maar vervolgens barstte hij in lachen uit. ‘Die, die is goed,’ probeerde hij er tussen uit te brengen. De blondine keek Emmett hoofdschuddend aan, en richtte zich toen tot mij. ‘Rosalie,’ zei ze terwijl ze haar hand uit stak. Ik stak ook mijn hand uit, en schudde hem kort waarna we meteen weer loslieten.
Vragend keek ik naar de man die als enige nog bij de muur stond. ‘Carlisle?’ vroeg ik. Hij knikte glimlachend. ‘Dat klopt.’
Ik glimlachte naar hem, en wilde op hem aflopen. Meteen stonden Jasper en Emmett schouder aan schouder voor Carlisle en hadden hun bovenlip opgetrokken. Uit Jaspers borst klonk een zacht gegrom.
Geschokt keken Esme en Alice elkaar aan. ‘Jongens, toe nou! Ze wou alleen maar Carlisle een hand schudden. Kom op zeg!’
Beschaamd stapte Emmett voor Carlisle weg, maar Jasper bleef twijfelachtig staan. ‘Ze heeft zichzelf onder controle Jasper. Het is goed,’ hoorde ik Edward zeggen. Jasper knikte en stapte toen weg.
Ik liep -voorzichtig dit keer- naar Carlisle toe. ‘Lauren,’ zei ik glimlachend. ‘Carlisle,’
Terwijl ik terug liep ving ik een heerlijke geur op van beneden. Ik hoorde zacht het gebonk van een hart en het bloed dat door de aders gestuwd werd zette mijn keel in vuur en vlam.
Het volgende moment stonden Jasper en Emmett wéér voor mijn neus, dit keer zelfs geflankerd door Bella en Rosalie. Edward sloeg zijn armen als wurgslangen om mij heen, klauwde zijn vingers in mijn schouders en trok me heftig achteruit.
Alice kwam voor me staan terwijl Edward me nog steeds in de houdgreep had. ‘Bella, concentreer je,’ zei ze terwijl ze haar slanke handen om mijn gezicht legde. ‘Concentreer je Lauren. Waag het niet om te bewegen.’
Ik probeerde om rustig te blijven en niet meer te ademen. Ik zag dat Jasper zijn ogen tot spleetjes kneep en vervolgens knikte naar Edward. ‘Ze heeft zichzelf weer onder controle,’ mompelde hij.
De twee wurgslangen onder mijn borst verdwenen en Emmett, Jasper, Bella en Rosalie ook. Bella liep voorzichtig op me af. ‘Het spijt me voor mijn reactie,’ zei ze verontschuldigend. Edward kwam meteen naast haar staan en legde een arm om haar schouder. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, liefst.’
Ze rolde met haar ogen. ‘Edward, ik heb net Lauren bijna aangevallen!’
Sussend gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. ‘Daar heb je je eigen redenen voor,’ prevelde hij. Vragende keek ik Bella aan. Die keek weer naar Edward. Hij gaf een vreemd, klein knikje. Bella richtte zich tot mij. ‘Nou… eh. De reden waarom ik zo reageerde is omdat -‘ ze haalde nogmaals diep adem. ‘Onze dochter en mijn best vriend zitten daar beneden. Beide zijn ze half mens dus dat zal je dorst wel veroorzaken.’ Ik knikte, en probeerde de steken te onderdrukken.
Jasper liep naar voren en wendde zich tot Bella en Edward. ‘Ik denk echt dat jullie nu moeten gaan,’ zei hij met een blik op mij. ‘Prima,’ zei Bella luchtig.
Edward keek Carlisle onderzoekend aan. Hij knikte haast onopmerkzaam. ‘Eh, Lauren. Voordat we gaan jagen moeten we nog even wat vertellen.’
Ik knikte en was nieuwsgierig wat er zou komen. Carlisle kuchte. ‘Zoals je misschien al verwacht had zijn wij geen normale mensen.’ Ik knikte. Dat had ik inderdaad al wel verwacht. ‘Je zou het ook anders kunnen noemen. Eigenlijk zijn wij niet-menselijk en onsterfelijk.’ Ik trok mijn wenkbrauw op. ‘Wij zijn,’ zijn adem stokte even. ‘vampiers.’

Reacties: