FanFic.nl

Boarding school

Chapter 2

Accent your positive and delete your negative.
Donna Karan

‘Moet ik je helpen met die tassen?’
Ik keek richting Robert die de vraag stelde. ‘Graag,’ antwoordde ik.
Robert pakte de meeste tassen voor me op en wankelde de trein uit, met mij achter zich aan. We liepen vrij langzaam, kon ook niet veel sneller met al die bagage, naar de uitgang. Daar wachtte er al een taxi op me. De taxichauffeur stapte snel uit en hielp Robert met de tassen en koffers over te brengen in de auto. Ik stond er bij en keek wat om mee heen, hopend dat niet al teveel mensen me op het station zagen. Niet dat ik snel herkend zou worden, ik zag er vrij onherkenbaar uit met me grote bril en lange jas. Toen Robert eenmaal klaar was met het helpen inladen kwam hij voor me staan.
‘Het was leuk je te leren kennen,’ zei hij terwijl hij vluchtig naar me glimlachte. Ik knikte als antwoord en vroeg me af of hij me zijn nummer zou geven of zoiets. Maar nee, hij maakte de deur van de taxi voor me open. Ik stapte in en voordat hij de deur weer dichtdeed zei hij nog: ‘Tot de volgende keer.’
Ik weet niet wí¡í¡r hij me de volgende keer wilde zien, maar het enige wat ik kon bedenken was dat hij als staljongen bij mijn toekomstige school zou werken. Niet dat hij geen goede manieren had, maar de meeste Engelse hadden die wel, nietwaar? En zijn kleding had eruit gezien alsof hij een stevig potje gevoetbald had. Het was een beetje kieskeurig om zo te denken, maar als dochter van society dame werd er van haar verwacht dat ze niet met elke tweedehands jongen aanpapte. Ook al zag hij er nog zo lekker uit.

‘We zijn er jufvrouw.’
Ik liet mijn blik los van mijn Blackberry en keek naar buiten. Het was, moest ik stiekem bekennen, beter dan ik verwacht had. Natuurlijk had ik foto’s gezien, maar nu ik me er tussenin bevond was het zoveel beter. Dat was mijn mening voor misschien één dag, hooguit een week. Daarna zou ik vast wel weer naar de stad en de drukte verlangen… Maar ik zou er het beste van moeten maken, toch? Dan kon ik zo snel mogelijk weer naar huis. Dus hierbij verklaarde ik, Leah Dawson, mijn schooljaar vroom, kuis en vol enthousiasme te beginnen! Met dat idee in mijn hoofd gooide ik de deur van de taxi open en kwam er met de nodige omhaal uitstappen. Ik schoof mijn Chanel een stukje omhoog en keek nog eens om me heen. De taxi stond zo’n twintig meter van de hoofddeur vandaan, op een grindpad. Een grindpad dat zich om een grote fontein heen bewoog. Hier en daar wat bomen, lage struikjes en bloembedden. Ik beet even op mijn lip en schoof mijn tas weer naar mijn schouder. De taxichauffeur laadde ondertussen al mijn spullen uit en blijf daarna licht hijgend naast mij staan. Hij zette zijn handen op zijn rug en keek omhoog.
‘Aardig optrekje.’
‘Bedankt voor de rit’ zei ik toen maar en stopte hem het nodige geld toe. De man tikte zijn pet af met een brede glimlach dankzij de leuke fooi en reed even later het schoolterrein af. Met een verongelukt gezicht begon ik mijn tassen weer eens bij elkaar te rapen en richting de school te slepen. Na een aantal kloppen op de deur werd de zware deur met gegiechel geopend. Voor me stond een jong meisje met een gezicht bedekt met sproeten. Haar haren zaten in een losse vlecht naar achteren gebonden en tot mijn schrik droeg ze een uniform. Een werkelijk u-n-i-f-o-r-m. Was dit soms een grap van mijn lieve vader en moeder? Het was niet zo dat ik op mijn vorige school geen uniform had, maar niemand haalde het in zijn hoofd om het uniform naar behoren te dragen, in tegenstelling tot hier.
‘Hi, ik ben Leah Dawson. Nieuw. Is er ook iemand aanwezig die ik kan spreken over mijn… zaken?’
Het meisje nam me nieuwsgierig op voordat ze iets terug zei. ‘Natuurlijk, ik zal mevrouw Smith gelijk halen.’
‘Dankje’ mompelde ik, maar het meisje was alweer verdwenen. De deur stond echter nog open dus ik sleurde mijn spullen naar binnen, de hal in. Ik bleef een tijdje rusteloos om me heen kijken, wachtend op de terugkomst van het meisje. Met een vermoeid gebaar trok ik de bril van mijn gezicht en gooide die in mijn handtas. In de verte hoorde ik het geluid van gelach en gerinkel van borden en bestek. Ik keek op mijn horloge en zag dat het net twee uur was geweest.
Tot mijn genoegen kwam er eindelijk een knokige vrouw naar me toe lopen. Ze stak een kop boven me uit, en dat zegt wat met mijn naaldhakken aan, en snoof haar neus op. Alsof ze verkouden was.
‘Goedemiddag’ zei ze echter vriendelijk.
‘Goedemiddag’ perste ik er even vriendelijk uit.
‘Ik ben mevrouw Smith, hoofd van het huishouden op dit schoolterrein. Mijn taak zal zijn jou duidelijk maken waar je je spullen kwijt kan, slaapt en je iemand aan te wijzen die je voorlopig de weg en regels wijs maakt,’ zei mevrouw Smith kordaat. Mevrouw Smith keek naar de vele koffers en tassen die zich in de hal bevonden. Er liep een groepje meisjes langs aan de andere kant van de hal.
‘Ria, Yvonne, kom eens helpen. We moeten deze bagage naar Huis 2 brengen.’ De twee meisjes maakte zich los uit het groepje en kwamen naar mevrouw Smith en mij toelopen.
‘Dit allemaal?’ vroeg het meisje dat Ria heette al vermoeid bij de gedachte.
‘Niet zeuren, pak zoveel je kan dragen en volg mij dan maar’ zei mevrouw Smith.
Ik glimlachte verontschuldigend naar de twee meisjes en pakte zo goed als ik kon een koffer en een tas. Na wat gerommel en gekreun hadden we alle vier alle spullen vast en begonnen ons te verplaatsen. We gingen de hal uit, volgde een gang naar rechts en kwamen even later weer buiten te staan op een stenen weggetje die ergens naar toe leidde. Waar kon ik niet zien vanwege de vele spullen en mevrouw Smith die voorop liep. Na een paar minuten lopen verscheen er een huis in zicht. Niet echt een huis, een soort aftakking van het schoolgebouw waar kennelijk de slaapvertrekken waren voor derde en vierdejaars. Ik volgde de andere naar binnen en daarna een trap op. En wat was ik blij toen er uiteindelijk een deur werd opengedaan en waar mijn spullen werden neergezet. Eindelijk, rust!

Reacties: