FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Dinsdag 02 februari 2004 [3]

Tegen half vier was de regen opgehouden, een waterig voorjaarszonnetje blonk tussen lichtgrijze wolken in de lucht. Leerlingen stroomden uit het schoolgebouw, liepen lachend en genietend het schoolplein af en verdwenen in groepjes op fietsen of te voet naar een ander deel van het dorp of wachtten in het bushokje op de bus.
Te midden van de hoop liepen Tom en Pim, samen een iPod delend. Zoals wel vaker, maar nu liepen ze ook hand in hand.
Met haar vrije hand hield ze een basketbal tegen haar heup gedrukt. Ze voelde hoe de wind door haar haren streelde, ze voelde Toms dreadlocks tegen haar nek aan wrijven, ze voelde Toms schouder tegen de hare. Kortom, het voelde voor het eerst in lange tijd weer goed om te leven.
Om hen heen keken mensen vreemd om. Als er twee mensen plots verliefd op elkaar bleken te zijn, dan hadden ze nooit gedacht dat het die twee waren. Maar het was toch zo. Of zo zag het er toch uit.
Tom had min of meer gelijk gehad. Door een vriendin te zoeken, vergat hij Bill. Nu zat zijn hoofd zo stampvol Pim dat hij moeilijk nog aan zijn broertje kon denken.
Twee straten van het Kurfürst Joachim Friedrich Gymnasium bevond zich een park, met kronkelende weggetjes van bruine kiezelsteentjes leidend naar het hart, waar zich een basketbalveldje bevond. Het was omheind door hekken, rammelende kettingen lagen vernield op de grond. De netten waren van de ringen gescheurd en nooit meer terug gevonden.
Nog steeds hand in hand liepen ze een paadje op. Sneller dan verwacht kwamen ze bij het basketbalpleintje, en zo brak het moment aan dat Pim zijn hand los moest laten. Dat wou ze niet, ze had het gevoel dat ze hem dan voorgoed kwijt zou spelen.
Tom drukte een kus op haar slaap toen ze zijn hand losliet, waardoor ze gerustgesteld werd. Alsof hij haar gedachten had kunnen lezen.
De bal botste op de betonnen ondergrond, waarover vaalgele lijnen liepen. Pim dribbelde rond Tom heen, breed grijnzend en genietend van de simpelheid van het spel. Dit deed ze al zo vaak met Tom, zo vaak met het stille verlangen hem ooit dichter bij haar te kunnen hebben, en nu was dat zo en was er eigenlijk niet veel veranderd. Ze waren nog steeds de allerbeste vrienden die ze ooit geweest waren.
‘Kaulitz, Mionati, maak je klaar voor een afgang.’ Andreas dumpte zijn boekentas en vest in een hoekje en schopte de bal uit Pims handen. Tom bokste met zijn vuist op de schouder van zijn beste vriend en holde toen achter de bal aan.
En het was alsof die drie gewoon gewoon waren, maar het was de stilte voor de storm.

Toen ze alle drie bezweet en hijgend op een bankje neerzakten, gebeurde het. Pim kroop tegen Tom aan, haar hoofd op zijn schouder en haar lichaam krampachtig tegen zijn zij aangedrukt.
Andreas kon er natuurlijk niet naast kijken, en iets diep vanbinnen knapte. Hij had het gevoel kopje onder te gaan in een ijskoude oceaan, strengen ijzersterk zeewier wikkelden zich om zijn enkels en trokken hem dieper en dieper, de nietszeggende duisternis in.
Zijn keel stond in brand toen hij recht stond en vluchtig gedag zei. In die korte woordjes doorklonk een rauwe, hese emotie, die met kleine vuistjes tegen de binnenkant van zijn ogen klopte.
Hij was het park uit toen de tranen over zijn wangen liepen, vlijmscherp kervend in zijn huid en littekens van zwakte achterlatend.
Het had er al die tijd aan zitten komen, en hij had zich er op geprobeerd voor te bereiden. Daarin dacht hij geslaagd te zijn, maar nu bleek dat hij toch ergens hoop had gehad. Met neergebogen hoofd en warme tranen liep hij naar huis.

Bill glipte zijn bed uit en waggelde met zijn armen om zijn buik zijn slaapkamer uit. In die kamer was het broeierig warm, en toch rilde hij, maar op de gang was het nog eens tien graden kouder, waardoor het met een klap in zijn gezicht opensprong. Hij klappertandde terwijl hij richting badkamer probeerde te gaan.
Hij zag er vreselijk uit. Het T-shirt dat om zijn magere borst zat, was kletsnat van het zweet. Ook zijn haren waren vochtig, en hingen maar treurig omlaag. De restjes make-up van gisteren zaten verspreid over zijn wangen, die ook bezweet waren. Zijn gezicht had een lijkbleke kleur, zijn lippen waren uitgedroogd en zijn maag rommelde constant, maar niet van de honger.
Net op tijd wist hij zijn handen om de wc-pot te klemmen en zijn hoofd erboven te houden. Een stroom eten, in min of meer vervormd uiterlijk, golfde de pot in. Bill hijgde, taste naar de wc-rol en scheurde enkele stukjes af. Daarmee veegde hij langs zijn lippen.
‘Oh, wat is ziek zijn toch leuk.’ zei hij, zijn stem klonk schor.
Hij sleepte zich van de pot weg, naar de wasbak. Hij liet water over zijn handen stromen en veegde er toen mee in zijn gezicht. Hij ontweek de spiegel, slurpte enkele slokjes water op en liep toen terug naar de wc om door te spoelen. De geur die in de ruimte hing, liet hem bijna nog eens overgeven, maar dat zou moeilijk gegaan zijn, hij had nu al meer dan hij gegeten had, uitgekotst.
Hij strompelde compleet geradbraakt terug naar zijn kamer, waar het tenminste aangenaam warm was. De deur klikte zacht toe, al het geluid ebde weg. Hij hoorde enkel zijn hart kloppen, ergens halverwege zijn keel, en zijn maag salto’s maken.
Hij liet zich op bed vallen en beklaagde zich dat meteen, zijn buik gromde waarschuwend, alsof hij zei: ‘Doe dat nog een keer en ik duw alles eruit!’ Hij klemde zich vast in de dekens en stopte zijn hoofd onder zijn kussen. Hij zag dat het schermpje van zijn gsm licht gaf en iets daarna dat hij twee nieuwe berichten had, één van Tom en één onbekend.

Hoe is het thuis? Al genezen? Ik mis je wel op school. Ik kom zo naar huis, ik ben klaar met basketballen. Ik heb je huiswerk bij. En ik help je er wel mee, als je wilt. Oh, ja, ik heb een vriendin. T

Eyooo Billmans! We zijn familie, be very happy now! (Psst! ‘t Is Pim voor de vrienden.)

Reacties: