FanFic.nl

The vampire games

11. Bloodsuckers and vampires

Geschrokken draaide ik me veel te snel om zodat ik mijn evenwicht verloor. Ik belandde midden tussen de plantjes, maar dat interesseerde me niet. Mijn ogen schoten van links naar rechts , maar toch was er in de verste verte niemand te bekennen. Ik haat het als mensen mij belsuipen, ook al was het misschien helemaal geen mens. Niemand die ook maar enig verstand had zette s’avonds een voet buiten de deur. Ik was een uitzondering. ik haatte het hier en niemand maakt mij echt, echt, echt bang. Het was een erg donkere avond voor district 7. Normaal gesproken branden er lantarenpalen die deze avond toch echt uit waren. Alle ramen waren gesloten en de gordijnen waren dicht alsof ze dachten dat er iets onheilspelends zou gebeuren. De enige die in de problemen zaten waren ik en de 31 andere spelers. Ver van ons distict zaten nog andere families gezellig knus bij elkaar om van hun laatste samen zijn te genieten, andere families gingen verder met hun leventje alsof er niks gebeurd was. Vlug kwam ik uit de bosjes voordat ik ziek zou worden. Ik moest sterk zijn om maar enige kans te maken om te winnen. Toen ik naar de ingang van het park slenterde begonnen de lantarenpalen te knipperen en sommige sprongen zelfs meteen aan. De perfecte timming om een griezelig muziekje aftespelen dacht ik lachend. Alsof er nou iets verschrikkelijks zou gebeuren. Helaas was het geen onzin. In de verte zag ik iemand onder de lantarenpaal stappen. Rode ogen en een gemene glimlach stond op zijn gezicht. Hij droeg een zwart jasje en een lange broek die met rood doorgestikt was. Daaronder droeg hij lelijke zwarte lakschoenen die ik echt verafschuwde. Een ding was duidelijk! Dit was een vampier! En niet zomaar een, hij... was het.
‘Wat doe jij hier?’ gromde ik.
‘Weet jij wie ik ben?’ vroeg hij ongelovig met een blik die me toch een heel klein beetje angst aanjaagde.
Wat werd ik toch vreselijk nerveus van die man, maar ik moest hem te vriend houden. Hij was de baas van de vampiers en van de vampierspelen.
‘Tuurlijk weet ik wie jij bent, ARO’ Zei ik terwijl ik een vrolijke glimlach op mijn gezicht probeerde te toveren.
In tegenstelling tot mij werd zijn blik hard en koud. Hij mompelde iets over Alec, wat ik helaas niet kon verstaan.
‘Zo Lily... Weet je dan wat ik hier kom doen?’
Aro’s blik was weer wat vrolijker geworden, iets wat eigenlijk enger was als de kille blik die hij eerder had.
‘ik ben hier voor... De Spelen!’
‘Om je in te lichten over de komende weken’ ging hij fluisterend verder.
Voorzichtig knikte ik. Natuurlijk wist ik allang wat er ging gebeuren. Alec had me alles al verteld, maar toch was ik wel nieuwsgierig of Aro nog iets interessants te vertellen had.
‘Een week... een hele week heb je om afscheid te nemen van iedereen die je dierbaar is. Daarna komen wij je halen om naar Voltera te gaan. Trek iets makkelijks aan.’ Lachend stond hij voor me. Waarschijnlijk vond hij zichzelf grappig of wachtte er op dat ik boos zou worden en zou gaan schreeuwen.
‘Waarom iets makkelijks’ vroeg ik met een overdreve nep glimlach. Zo nep dat ik bijna moest kotsen van mezelf en al helemaal van hem.
‘Daar wachten stylisten die jullie mooi maken voor het avondeten. Tijdens het avond eten ontmoet je allerlei belangerijke mensen en.... de volgende dag ga je je klaarmaken en een intervieuw houden enzo.’ Zei Aro nog steeds met een vreselijke grijns. Alles ging zo snel dat ik moeite moest doen om hem te verstaan en wauw ik kreeg een styliste.
‘Is dat het enige wat je allemaal wilde vertellen’ vroeg ik verast nadat hij net afscheid wilde nemen. ‘ Kom je helemaal uit Voltera voor dit?’ vroeg ik ongelovig.
Aarzelend stond hij voor me en dacht ergens heel lang over na. Hij keek me recht in mijn ogen aan, vol haat, vol van afgunst. Kwaam staarde ik terug zonder mijn blik aftewenden.
‘Lily’ begon hij. zijn lip trilde ernstig terwijl hij zijn zegje deed.
‘Wil je net zo eindigen als je lieve vadertje?’zei hij gemeen.
Mijn blik verstardde en mij hart ging tekeer. ‘Waar is mij vader’ gilde ik hysterisch.
Aro lachtte geniepig. ‘Vaarwel lieve Lily, heel veel geluk’’
Voordat ik iets kon zeggen was hij al weg.
‘Kom terug vuile bloezuiger’schreeuwde ik hem achterna in de hoop dat hij me zou horen. Zuchtend liep ik langzaam terug naar mijn huis. Ik ritste mijn jas beter dicht en trok mijn handschoenen aan. De wind bleef maar tegen mijn lichaam suizen, hopelijk was ik al bijna thuis. Een wit vlokje vloogje in mijn oog, gevolgd door tientallen andere vlokjes. Binnen paar tellen was de hele straat bedekt met een witte laag sneeuw. Het was een wonder. Ondanks dat het verschrikkelijk koud was brandde er toch een warm gevoel van binnen. Sinds ik hier woon hebben we nog nooit sneeuw gehad. Het witte koude spul geeft een vertrouwd gevoel. Een verlangend gevoel naar vroeger. Dagen lang lag er altijd een dik pak sneeuw waar ik uren lang in kon spelen samen met mijn vriendinnen en zelfs mijn moeder deed leuk mee. Tranen brandden in mijn ogen, ook al kwam dat niet alleen door de gelukkige herinneringen. In de verte vlak naast de bosrand stons Alec, gelukkiger dan ik hem ooit had gezien. Voordat ik snel naar hem toe kon rennen was hij al bij mij. Een glinstering in zijn ogen en een gemene glimlach op zijn gezicht. Gillend rende ik zo hard als ik kon weg. Helaas was hij een vampier en dus veel en veel sneller.

Reacties: