FanFic.nl

Fallen myself

46. happy new year

Rebecca pov;
Vandaag is het oudejaarsdag en overmorgen vertrek ik weer naar huis. Simone roept dat we moeten komen eten. “Zo jongens, wat gaan jullie doen vandaag?,”� vraagt Simone als we aan tafel zitten. “Wuh gahn th ahdreh fmh kijhem.”� “Sorry.”� Bill slikt zijn eten door en begint opnieuw. “We gaan bij Andreas film kijken.”� “Zijn jullie vanavond wel op tijd thuis.”� Bill knikt een keer. Ik had Simone mijn hulp al aangeboden, zodra ik hoorde dat ze een feestmaal zou maken. Ze had er alleen niets van willen weten. Ze zei dat het beter was als ik haar zonen gewoon uit de keuken hield. Die blijken nogal wat op te eten voordat we aan tafel gaan. En dan met name het toetje. Als we klaar zijn met eten help ik even opruimen voordat Tom mij ongeduldig de deur uit trekt. “Anders zijn we niet op tijd terug.”� “En dat ligt dan aan mij,”� ik trek een wenkbrauw op. “Natuurlijk niet schat, maar dat betekent niet dat we niet op moeten schieten.”� “Was je nog meer van plan dan, dan alleen maar een film kijken. Bij mij duurt een film namelijk niet veel langer dan een paar uur. We hebben nu nog uren zat.”� “Nee, we gaan niet nog iets anders doen.”� Hij slaat zijn arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ondanks dat we nooit iets bekend hebben gemaakt over onze relatie, lopen we gewoon de hele tijd tegen elkaar aan. Het duurt niet lang voordat we bij Andreas zijn. Die heeft zijn woonkamer al helemaal omgebouwd in een filmzaal. Er hangt een beamer en de muur is wit. De lage bijzettafel tegen de muur is belaad met chips, koeken, snoep en drinken. Ik zie op de kast nog een paar glazen staan. Die durfden ze vast niet tussen het eten te zetten. De bank ziet er uitnodigend uit, iets waar ik dan ook meteen gebruik van maak. “Laat je nog wat plaats over Rebecca?”� “Wat, de stoelen zijn toch goed genoeg.”� Ik zet mijn onschuldigste gezicht op. Een kussen vliegt gevaarlijk dicht tegen mijn hoofd aan. Ik pak het en leg mijn hoofd er lekker op. “Het is niet de bedoeling dat je gaat slapen Rebecca.”� “Wie zegt dat ik ga slapen. Ik lig al klaar voor de film. Wanneer zetten jullie die nou op.”� Tom gaat bij mijn hoofd op de grond zitten. Wel zo dat ik nog iets kan zien. Bill schenkt wat te drinken in en Andreas regelt iets met de beamer. Als ze allemaal klaar zijn duwt Bill mijn benen van de bank af neemt zelf plaats. Ik leg mijn voeten gewoon terug op zijn schoot. Waar hij ze heel verstandig ook gewoon laat liggen. Andre pakt een kussen en gaat ermee op de grond zitten. Ik zie de eerste beelden van Inkhart verschijnen. De film is niet zo heel moeilijk te volgen.

Een film, een aantal chipszakken en een aantal drinkflessen later liggen we allemaal languit op de grond. Andre en Bill hebben mij van de bank af weten te trekken. Tom vond het prima en kwam zelfs naast me liggen. Bill had zijn hoofd gewoon lekker op mijn buik weten te nestelen en Andre had mijn kussen van de bank gestolen. Bills hand duwt zachtjes in mijn ribben. “Bill als je nog langer dan vandaag wil blijven leven zal ik daar eens heel snel mee ophouden.”� Mijn stem klinkt dreigend. Niet dat ik het over mijn hart zou kunnen verkrijgen om hem te vermoorden, maar het is maar beeldspraak. Toch houdt zijn hand op. Toms hand ligt wel over mij heen, net boven het gezicht van Bill. Zijn gezicht heeft hij tegen mijn nek geduwd. Zijn mond raakt af en toe mijn huid. Het is zo stil in de kamer dat ik het tikken van de klok te duidelijk kan horen. “Het is stil,”� klaagde ik. “Het is ook nooit goed met jou.”� Bill klonk zeurderig, maar zo bedoelde hij het niet. Althans ik hoop dat hij dat zo niet bedoelde. “Laten we mama nog even thuis gaan helpen.”� Bill grinnikt bij de gedachte. “Ze wil jullie niet thuis hebben,”� mompel ik. “We moesten op tijd thuis zijn. Dit is op tijd.”� Ik voelde hoe de jongens van mij afgaan en opstaan. Ik word ook overeind getrokken en mijn jas wordt me toegereikt. Met onze handen diep in onze zakken en onze kragen opgezet lopen we terug naar huis. Het bleek best wel al laat te zijn. De jongens begonnen de tafel te dekken en ik kreeg het voor elkaar om toch nog even te helpen.

We zitten nu allemaal aan het avondeten. “Het ziet er echt overheerlijk uit Simone.”� Ze lacht me toe als ik haar complimenteer. “Dank je wel.”� We scheppen allemaal op en genieten van de heerlijke maaltijd. Als we klaar zijn help ik met afruimen en met de afwas. Bill is boven op zoek gegaan naar oude gezelschapsspelletjes. Tom weet de kamer gezellig te maken met kaarsen. Gordon is bezig een goede muziekzender te vinden op de radio. Het lijkt net of we hier allemaal perfect bij elkaar horen. Even voel ik een steek heimwee naar huis. Ik ben de laatste maanden ook wel erg veel in Duitsland geweest. Ik besluit ze zo maar te bellen. Om 12 uur kom je niet meer door het netwerk heen. Ik pak mijn mobiel en loop richting de kamer van Tom. Ik typ het nummer van thuis in. Maarten neemt op. Meteen wordt ik op de intercom gezet en stopt iedereen met zijn of haar bezigheden. We hebben een extra lang gesprek. Als ik weer beneden kom zijn ze al bezig met het spelletje. Ik ga naast Tom zitten en kijk hoe het spelletje gaat. Ik ken het wel, maar ik heb het al heel lang niet meer gespeeld. Eigenlijk speelde ik alleen maar spelletjes toen ik klein was. Als het potje is afgelopen dan doe ik ook mee. Ik ben de potjes vergeten te tellen, maar na een hele lange tijd zetten we de tv aan. Ik zie op de klok dat het nog maar een minuut tot nieuwjaar is. We beginnen hardop af te tellen. 10. 9. 8. 7. 6. 5. 4. 3. 2. 1. Iedereen begint iedereen te feliciteren. Tom eist me op het laatst op om me een nieuwjaarszoen te geven. “Je eerste zoen dit jaar.”� Ik grijns. Ik voel gewoon dat dit een geweldig jaar gaat worden. Buiten horen we de eerste knallen al en we begeven ons allen naar buiten. Simone en Gordon gaan de rest van de buurtbewoners begroeten terwijl Bill en Tom het vuurwerk klaarzetten. Ik houd me een beetje op de achtergrond. Ik heb het niet zo op al dat vuurwerk. Sterretjes prima, maar verder hoef ik echt niets af te steken. Tegen de tijd dat het een uur of drie ’s nachts is gaan we richting bed. Het is eigenlijk vroeger dan ik had verwacht. Bill en Tom hadden besloten nieuwjaar niet te gaan vieren met flink te gaan stappen, maar gewoon gezellig thuis te blijven. Toch hebben ze wel allebei flink wat alcohol op. Ik heb weer eens geen druppel gedronken. Of eigenlijk wel. Ik wou weten wat er in Toms glas zat, dus had ik een slok genomen. Iets wat hij toch niet erg vind. Ik lig dubbel als ze moeite hebben de trap goed op te lopen. Dat gaat ze morgen heel wat hoofdpijn kosten. “Misschien kunnen jullie beter een aantal glazen water achterover gooien.”� Bill kijkt me idioot aan bij mijn voorstel. “Het helpt tegen de hoofdpijn.”� “Welke hoofdpijn. Ik voel me kiplekker. Alleen ben wel een beetje dronken.”� Met Bill viel dus niet meer te praten. Ik ga dan maar kijken wat Tom in de badkamer aan het doen is. Ik vul zelfs de beker met water en geef hem die plechtig aan. Hij drinkt hem op en drinkt dan gehoorzaam nog wat bekers. “Morgen zul je me dankbaar zijn,”� fluister ik in zijn oor. “Ik ben je altijd dankbaar.”� Ze zeggen wel eens dat dronken mensen altijd de waarheid spreken. Laat dat nu dan ook maar zo zijn. Hij heeft moeite om de deur te vinden. Ik kan het niet aanzien en pak zijn handen. voorzichtig duw ik hem tot aan zijn bed en kleed hem uit. Hij blijft me geïnteresseerd aan staan kijken. Met een kleine duw valt hij al achterover op het bed. Snel kleed ik mezelf om en ga naast hem liggen. Hij slaat meteen zijn armen om me heen. Zijn lippen zoeken weer een weg naar de mijne. Ik vergeet alles om me heen, waar ik ben en al helemaal wie er allemaal nog meer in het huis zijn. Niets kan me meer schelen. Het enige wat me kan schelen is dat dit mijn laatste avond met Tom is. Hierna moet ik hem een lange tijd missen. Het lijkt wel of hij dat ook doorheeft. Hoe dronken hij net nog was, hoe nuchter hij nu lijkt. Zijn hand glijdt onder mijn topje en streelt mijn buik. Mijn hand speelt met zijn dreads. Als we stoppen met zoenen blijven we elkaar nog minutenlang in de ogen kijken. Een gelukkigere plaats dan bij hem in zijn armen liggen, is er momenteel niet voor me. Ik zou er bijna iemand voor vermoorden om dit gevoel nooit meer kwijt te raken. Uiteindelijk neemt toch de slaap het over en vallen we in slaap.

Reacties: