Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Last Dance » <16>
Last Dance
<16>
Drie weken later was Nona haar gips al kwijt. De blessure was al gedeeltelijk genezen, maar nog niet volledig. Ze liep nu echter met een steunverband rond, omdat het gips haar enorm in haar bewegingsvrijheid blokkeerde. Ze kon echter nog niet goed dansen, en toch was ze er elke dag mee bezig.
’s Avonds, in de woonkamer van haar huis, kwam Bill op bezoek. De wedstrijd in januari wou ze koste wat het kost meedoen, en ze had besloten Bill de choreografie aan te leren. Als hij die onder de knie had, was zij al volledig blessurevrij en kon ze met hem oefenen. Alleen ging dat aanleren niet zo vlot. Het was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Veel gemakkelijker.
Vandaag was het weer zo’n dag. De bel ging, Nona hinkte naar de voordeur en opende die, liet Bill binnen en schonk hem geen blik of lach waardig. Hij had al een joggingbroek en een mouwloos T-shirt aan, zijn schoenen zette hij al braaf bij de trap bij het binnengaan. Dan had hij toch al iets geleerd in die tijd.
‘Heb je geoefend?’ was het eerste dat ze zij, zo kil en afstandelijk mogelijk.
‘Ja, daar heb ik wel tijd voor, ja.’ zei Bill sarcastisch en leunde tegen de muur. Nona rolde even met haar ogen en hinkte naar de radio. Ze zette de cd op en keek toen verwachtingsvol naar Bill.
In het begin vond hij het altijd raar, hij stond daar maar in het middelpunt van haar aandacht, te dansen alsof hij dat met haar deed, maar hij danste eigenlijk alleen.
Maar dat gevoel verdween altijd snel, het schuldgevoel nam altijd al heel snel weer alles over. En dan danste hij alsof hij daadwerkelijk kón dansen.
En daarna maakte hij zich meestal snel uit de voeten, want langer dan strikt noodzakelijk bleef hij nooit. Nona bliksemde hem al bijna dood tijdens het dansen, wat zou dat dan zijn erna?
Alleen die dag bleef hij iets langer. De kerstvakantie was net begonnen dus moest Nona geen huiswerk maken. Hij wou haar een beetje uithoren over Kerst, en over wat ze zou willen hebben. Het zou misschien een beetje de schuld wegnemen door haar het perfecte cadeau te geven.
‘Tot morgen.’ zei ze bot, maar Bill schoof een stoel naar achter en ging puffend zitten. Ze keek verrast naar hem, haalde haar schouders op en hinkte naar een stoel. Als ze haar krukken zou blijven niet gebruiken, zou ze die tweede enkel ook eens breken. Dit kon niet gezond zijn.
‘Zal ik drinken halen?’ vroeg Bill toen ze ook was gaan zitten. Ze schudde haar hoofd, steunde met haar hoofd op een hand en ontweek Bills blik.
‘En, wat ga jij doen met Kerst?’
Nona keek hem met grote ogen aan, en achter de doffe glans zag hij echt verdriet. Puur, tastbaar verdriet. Had hij er wel goed aan gedaan dat te vragen? Blijkbaar niet, want het lag haar duidelijk moeilijk. Hij verpestte het weer helemaal. Waarom kon hij nooit de juiste vragen stellen? Waarom vond hij niet het onderwerp waarover ze openlijk tegen hem kan praten.
‘Gaat je niets aan.’ zei ze bot en wees hem de deur. Zuchtend stond hij recht, verdween de woonkamer uit en pakte zijn schoenen en jas in de gang. Een vijftal minuten later was hij weg.
De volgende dag kwam Bill weer terug, met het nieuws dat hij de volgende zeven dagen niet zou komen omdat hij dan alles om en rond, en tijdens, Kerst moest regelen. Nona verborg de jaloezie die ze voelde goed door extra hard tegen hem te doen.
Na het dansen zorgde Nona ervoor dat Bill de kans niet had te blijven, door te doen alsof ze nog weg moest. Niets was minder waar, ze ging naar boven, deze keer op krukken, en ging op haar bed liggen.
Weeral een eenzame Kerst.
Het ergste was nog 24 december, Kerstavond. Bill kwam toch nog even aan de deur. En nog nooit was het zo vreselijk om hem onder ogen te komen.
‘Ik hoop dat je een leuke Kerst hebt.’ zei hij ten afscheid, en het gesprek was niet veel soeps geweest. Het ging over algemene dingen, en Nona antwoordde zo kort mogelijk. Ze stierf vanbinnen, en steeds wou ze alles maar tegen Bill zeggen. Ze durfde niet, maar ze wou het wel. Als ze dan toch dacht dat ze het durfde, realiseerde ze zich dat ze hem verachtte. Dat ze hem móest verachten.
‘Zal wel niet.’ mompelde ze zachtjes, en Bill draaide zich bruusk om.
‘Wat zei je?’ vroeg hij, een mengelmoes van bezorgdheid en nieuwsgierigheid tekende zich af op zijn gezicht.
‘Zal wel niet.’ zei ze iets harder, en trillend leunde ze tegen de deurstijl. Ze wou het niet vertellen, haar besluit stond vast: ze wou het níet vertellen. Maar nu had ze hem er nieuwsgierig naar gemaakt. Oh, wat vervloekte ze zichzelf.
‘Oh, nou, euhh… Doe je ouders maar de groeten van me.’
Nona keek hem vernietigend aan, schuifelde achteruit en sloeg toen de deur zo hard dicht dat er bijna een ruitje uitviel.
Bill keek naar de deur, waar net Nona nog had gestaan. Stukje bij beetje werd het beeld helder in zijn hoofd.
Hesselmann, kerstvragen ontwijken, boos worden om ouders, hard en bot.
Hij wist dat hij die naam al eerder had gehoord, maar van waar? Het lampje boven zijn hoofd ging maar niet branden. Dus moest hij maar weer Tom om hulp vragen. Vanavond nog.
Een plan nestelde zich in zijn hersenpan. Nona ging niet weten wat haar overkwam.
Reacties:
Me likes, a lot!<3
Ja. Maak me maar nieuwsgierig.;3