FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

16. Speicherstadt

We lopen naar een brug en als we het kasteelachtige gebouw voorbij zijn kijk ik mijn ogen uit. Om de hoek begint Speicherstadt. Allemaal hele rechte symmetrische strakke gebouwen. Die allemaal op palen staan en in feite ‘boven het water’ staan. Met allemaal grachtjes er tussendoor. Midden op de brug blijf ik staan en met zijn drieën kijken we naar het uizicht. Ik ken de huizen ergens van. Vragend kijk ik Larissa even aan. ‘Had Nena hier niet dat feestje toen haar album Willst Du Mit Mir Gehn platina werd?’ Larissa kijkt me met grote ogen aan. ‘Was jij ook op dat feest dan?’ Ik schud lachend mijn hoofd. ‘Nee, ik zag het op foto’s.’ Larissa glimlacht en kijkt weer naar het water. Sakias zegt niet veel en geniet alleen maar van het uitzicht.

Als we Speicherstadt na een tijdje helemaal doorgelopen zijn besluiten we maar om weer terug te lopen. Want we wilden rond een uur of half 3 bij Bill en Tom zijn en het is nu al 2 uur. Dus dan moeten we doorlopen! Ondertussen lopen we Speicherstadt weer uit. ‘Mama vertelde me dat je vader is overleden. Mag ik vragen hoe dat kwam?’ Zegt Larissa dan op een manier alsof het lijkt of ze er lang over nagedacht heeft. Ik kijk haar even moeilijk glimlachend aan. ‘Hij was ziek.’ Mompel ik zachtjes. ‘Wat had hij dan?’ Vraagt Sakias dan net iets minder tactvol. Ik slik even. Ik heb geen zin om hier een potje te lopen janken. Larissa ziet het en glimlacht. ‘We willen het graag weten, en misschien lucht het wel op voor jou?’
Ik adem een keer diep in. ‘Oké .. als jullie dat willen weten.’ Ze knikken beide een keer en laten me rustig mijn verhaal doen. ‘Hij was al heel lang ziek. Hij had kanker. Eigenlijk vanaf begin mijn derde levensjaar is het begonnen. Af en toe kregen we slecht nieuws en dan was het een tijdje minder gezellig en goed met ons, maar naar een tijdje pakte we ons zelf weer bij elkaar en gingen we weer verder met ons leven. Mijn vader bleef werken. Omdat hij gek was op zijn werk. Bijna niets was belangrijker voor hem dan zijn projecten en zijn schoolwerk. Op een gegeven moment groeide we een beetje uit elkaar. We hadden alleen maar oog en zorg voor de ziekte van mijn vader.. Niet meer voor elkaar.’ Ik haal even diep adem en ik kijk naar de passeerden boten die de haven voorbij gaan. En ondertussen wrijft Larissa zachtjes mat haar rechterhand over mijn rechterarm.

‘Uiteindelijk kwamen ze er achter afgelopen zomervakantie dat hij een hersentumor had. Dat hadden ze onderzocht, omdat ik al een paar keer erbij uitgekomen was dat hij niet meer uit zijn praten kwam, of dat hij gevallen was en niet meer overeind kwam. Uiteindelijk is de linkerhelft van zijn lichaam weggevallen en verlamd geraakt. Waardoor hij niets meer kon. Daardoor lag hij nog alleen maar in bed in de woonkamer. En om de zoveel dagen weer in het ziekenhuis omdat het dan ineens weer heel slecht ging. Ik zal die laatste paar maanden nooit meer vergeten Het ware de zwaarste dagen van mijn leven, zoiets ergs zal ik ook nooit meer ervaren. Maar in die laatste maanden ben ik ontzettend naar hem toegegroeid. Dat kwam voornamelijk ook omdat ik niet wilde dat ‘vreemde’ hem verzorgden. Dus ik deed eigenlijk zoveel mogelijk zelf als mam weg was. Ik smeerde boterhammen voor hem, pakte zijn drinken. Hielp hem met naar het toilet gaan, wassen dat soort dingen.’

Ik kijk Larissa en Sakias even aan. Beide hebben ze de tranen over hun wangen lopen en Sakias staart doods voor zich uit. ‘Was je niet bang? Dat hij er plots niet meer zou zijn dan?’ Fluistert Larissa zachtjes terwijl ze zich steviger aan me vast klampt. Bij mij beginnen nu ook de tranen te lopen. En eerst biggelen ze voorzichtig over mijn wangen. Maar dan gaan ze steeds sneller en ze blijven maar komen. Ik knik. ‘Iedere dag.. Iedere dag was ik bang om op te staan.. om er achter te komen dat hij niet meer leefde. Of om hem misschien naast zijn bed te vinden omdat hij gevallen was. Maar zoiets heb ik altijd proberen te verbergen. Want er is niets ergens dan het zien aan een ander dat die bang is dat jij sterft. Alsof het allemaal nog niet moeilijk genoeg is dan. In de laatste paar maanden werd mijn vader mijn beste vriend. Mijn alles. En ik kon alles met hem delen zonder iets te zeggen. Zo had ik hem gewoon nog nooit gezien.’ Ik begin weer even te glimlachen als ik eraan denk waardoor Larissa me vragend en vooral nieuwsgierig aankijkt.

‘4 december was hij jarig.. Maar hij was de nacht van 3 op 4 december in het ziekenhuis opgenomen wegens kritieke toestand. Maar hij heeft zich zelf uit het ziekenhuis geëist. Hij moest en zou 4 december ’s avonds thuis zijn. Hij wilde zijn verjaardag vieren voor zijn familie en vrienden. Uiteindelijk hebben we dat ook gedaan. De dag daarna hebben we zelfs nog heel minimaal Sinterklaas gevierd. En de dag daarna stierf hij ’s avonds om 20 voor 10.’
En dan kijk ik even links en rechts van me. Sakias staart nog steeds op dezelfde manier voor zich uit maar kijkt nu verdrietiger. En Larissa die huilt nu nog alleen maar harder. ‘O dat vind ik echt zo erg voor je! Ik zou mij nooit kunnen voorstellen hoe ik dat zou moeten overleven als dit mama, of papa of Philipp zou overkomen!’ Snikt ze dan.
Ik laat Sakias even los en ik sla mijn armen om Larissa heen. ‘Wees blij dat jullie allemaal zo’n goede band met elkaar hebben.’ Fluister ik zachtjes in haar oor. Larissa knikt en veegt haar tranen weer weg en dan laat ik haar weer los. We vervolgen onze weg terug naar mijn appartement en tot we bij de voordeur staan zeggen we alle drie geen woord meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.