FanFic.nl

[Doujinshi] Zwarte Hemel

Roku

Roku

Ik spong direct overeind en merkte meteen dat ik niet meer in Ankoku was. Alles was weer modern alsof ik weer in de tijdsmachine was gestapt naar het jaar 2010. Mijn schouder deed helse pijn, maar ik negeerde het.
“Waar zijn we?”� Vroeg ik klaarwakker. Het feit dat ik nog geen minuut geleden lag te slapen leek een leugen.
“In een hotel op Aarde.”� Antwoordde Dorako die op het bed ging zitten waar ik net op lag.
“En Ankoku?”�
“Lamia..”�
“Waar is iedereen?”� Vroeg ik. Ik was vreselijk opgewonden van angst en voelde me alsof ik elk moment kon instorten.
“Rustig!”� Zei Dorako en hij liet me naast hem zitten. “Iedereen is ontsnapt en op Aarde. We hebben ons verdeeld zodat Lamia ons niet snel kan vinden.”�
“Yogata..”� Zuchtte ik. Dorako sloeg zijn arm om me heen en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik kalmeerde meteen door zijn vingers die mijn arm zachtjes streelden.
“Hoe is het met je schouder?”� Vroeg hij lief. Ik realiseerde me plots hoeveel pijn mijn schouder deed.
“Hij doet pijn. Wat is er eigenlijk mee gebeurd?”�
“Een Level E met een dolk en je weet het.”� Lachte hij. Ik lachte ook en wilde het verband er af halen, maar Dorako hield me tegen.
“Togi zei dat het verband er nog een tijdje op moest.”�
“Togi?”�
“Een verpleegster.”� Antwoordde hij doodserieus. Hij wist net zo goed als ik dat mensen onze soort niet mochten ontdekken.
“Een verpleegster? Wat als die ontdekte dat ik een Vampier ben?”� Riep ik geschrokken.
“Ze is een van ons.”� Zei hij met een knipoog en ik ontspande weer. Waarom bezorgde hij me altijd nóg meer stress als ik aan het stressen was?
“Stresskip.”� Zei hij grinnikend en hij drukte een kus op mijn slaap. Een koddig deuntje werd zachtjes op de deur geklopt en niet veel later kwam Kuroi Sora binnen.
“Onze prinses is wakker!”� Zei hij vrolijk met die ongelooflijke glimlach die hij altijd op zijn gezicht had staan. Dorako verkocht hem een zachte klap die toch nog redelijk luid weerklonk.
“Sorry.”� Jammerde hij. Sora had duidelijk zijn mond voorbij gepraat.
“Wat?”� Ik wou weten wat ze voor mij achterhielden.
“Niets.”� Zei Dorako snel. Hij keek vies naar Sora en lachte dan fake naar mij.
“De klas gaat wandelen als uitstap voor de school. Voel je je goed genoeg om mee te gaan?”� Vroeg Sora voor ik meer vragen kon stellen. Ik knikte, want ik had wel zin om mijn oude leefomgeving nog een keer te zien. Al mocht ik wel zeggen dat ik angst had om bekende gezichten tegen te komen.
“Wat met de zon?”� Vroeg Dorako met zijn blik starend naar de gesloten gordijnen waar een beetje zonlicht door sijpelde. Zonlicht was ons probleem niet, maar wel het feit dat we wel veel sneller verbrandden dan de gewone mens. Na vijf minuten waren we bruin en na een kwartier zagen we rood.
“Ik heb paraplu’s geregeld.”� Zei Sora en hij deed aanstalten om de kamer te verlaten. “Tot over een kwartier in de gang van het hotel!”�
De deur werd zacht dichtgetrokken en ik stond op. Ik liep naar de badkamer waar een grote spiegel tegen de muur hing, maar hij weerspiegelde mij niet. Ik vulde de lavabo met ijskoud water en deed de stop er in. Toen er genoeg water in stond, draaide ik de kraan weer toe. Ik kamde mijn sneeuwwitte haar dat er nogal verwaaid bijlag met een kam die waarschijnlijk van het hotel was met als spiegel het water. Een van de weinige dingen die ons weerspiegelde.
“Je bent mooi genoeg.”� Zei Dorako die in het deurgat was komen staan. Hij liep naar me toe, sloeg zijn armen om me heen en steunde met zijn kin zachtjes op mijn hoofd.

Ik zag hem graag, doodgraag..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.