FanFic.nl

Live Love Laugh

Hoofdstuk 3 Problemen

De pijn in mijn schouder houd aan terwijl ik voel dat we door het bos vliegen. Ik hoor Edward zacht fluisteren.
‘Hoe vol, Bella. Volhouden. Alsjeblieft.’
Ik wil antwoorden maar het lijkt alsof mijn mond dichtgesnoerd zit. Edwards excuses worden afgekapt door de barse stem van Emmett.
‘Hou op, Edward,’ zegt hij bars. ‘Ren nou maar door. Hoe eerder bij Carlisle hoe beter.’
Een nieuwe felle pijnscheut schiet door mijn schouder. ‘Jasper.’ Edwards stem klinkt gespannen en bezorgd. ‘Kan je haar emoties aftasten?’
Een tijdje hoor ik niks meer, alleen de wind die om ons heen waait. ‘Ja.’ Zijn stem klinkt raar, bijna robotachtig.
‘En,’ Edwards stem klinkt vast. Als je de wind niet voelt kan je ook denken dat hij stil staat. Ik hoop Jasper even slikken. ‘Nou… het is nou niet bepaald, goed.’ Ik hoor Edward zacht grommen. ‘Wat,’ sist hij.
Zacht gefluister. ‘Ze heeft ongelofelijk veel pijn.’Alsof hij zijn woorden kracht wilt bijzetten schiet er een volgende pijnprik door mijn schouder.
‘Kom op, Bella. We zijn er bijna.’
Precies op dat moment stopt de wind en hoor ik een opengaande deur. ‘Carlisle.’ Edward zegt het zacht, eigenlijk té zacht maar ik weet zeker dat Carlisle het in een wijde omgeving gehoord moet hebben.
Ik hoor zachte voetstappen onze kant opkomen. ‘Wat is er gebeurd?’ Carlisle stem klinkt zacht en begripvol.
Ik word zacht op de bank gelegd en ik voel dat iemand naast mijn hoofd gaat zitten. ‘Ik …. Ik -’ Edwards stem stokt.
Mijn schouder begint te branden en ik bid vurig dat ze opschieten. ‘Ik heb haar… aangevallen,’ hakkelt Edward.
Hij buigt zijn hoofd en kust mij zacht op mijn voorhoofd. Onmiddellijk daarna voel ik hoe een ijskoude traan op mijn ooglid druppelt.
Carlisle vingers onderzoeken vliegensvlug mijn schouder. ‘Edward,’ vraagt hij zacht. ‘Wat heb je gedaan?’
Ik hoor hem diep zuchten. ‘Ik weet het niet, Carlisle.’ Meer tranen druppen op mijn gezicht. ‘Esmé,’ vraagt Carlisle nog steeds zacht. Blijkbaar staat de hele familie om mijn “ziekenbed”�. ‘Waar ligt hij?’ vraagt ze.
Haar stem is vol met bezorgdheid en trilt een beetje. ‘In mijn werkkamer.’ Een korte, koele windvlaag waait langs en even later staat Esmé als weer bij mijn bank. ‘Dankje.’
Carlisle wend zich tot Edward. ‘Ik weet niet waarom ze zo heftig reageert. Jasper bijvoorbeeld heeft er alleen littekens aan over gehouden. Maar, waarom Bella zo dood.’
De pijn in mijn schouder wordt heftiger en heftiger en ik probeer om iets te zeggen. ‘Au,’ kreun ik. Meteen komt iedereen in acte. Edward buigt over me heen en streelt met trillende handen mijn gezicht en Carlisle’s handen zijn weer in de weer met mijn wond. ‘Bella,’ preveld Edward. Een bibberende zucht ontsnapt uit mijn gesnoerde mond. ‘Bella, alles komt goed.’
‘Edward.’ Carlisle’s stem klinkt gespannen. ‘Edward, wat doen we? We kunnen wachten tot hij vanzelf geneest of…’ Hij haalt even diep adem. ‘Het gif eruit zuigen, of als laatste optie meer gif erin spuiten.’
De hele familie Cullen hapt naar adem. ‘Eruit zuigen,’ mompelt Emmett. ‘Dat is wel heel luguber.’ Edwards handen strelen nog steeds mijn gezicht als de deur met een luide klap open vliegt. ‘Bella!’ roept Jacob. Harde voetstappen rennen vanaf de deur naar de bank.
‘Mama!’ Renesmee’s stemmetje is nog hartverscheurender dan die van Jacob.
Edwards handen zijn niet meer alleen op mijn gezicht. Kleine kinderhandjes aaien nu ook over mijn gezicht.
‘Renesmee,’ Rose’s prachtige stem vult de ruimte. ‘Kom maar even hier naartoe lieverd.’
De kleine handjes verdwijnen van mijn gezicht en maken plaats voor grote, hete fakkels. ‘Wat is er gebeurd,’ fluistert Jacob.
Ik probeer mijn goede arm te bewegen en knipper paar keer met mijn ogen. ‘Bella?’ Carlisle’s stem is twijfelend. ‘Bella? Ben je wakker?’
Ik knipper nog paar keek met mijn ogen en kijk dan plotseling omhoog naar het spierwitte plafond. Boven me hangen drie bezorgde gezichten. Edward, Jake en Carlisle. ‘Alles goed,’ mompel ik. Ik zet mijn armen onder me en wil mezelf omhoog duwen. Onmiddellijk schiet er een steek door mijn schouder en ik plof weer neer op de bank. Oeps.
Ik draai mijn hoofd en probeer naar mijn schouder te kijken. Meteen draai ik mijn hoofd weg. Op mijn schouder zitten zilveren tandafdrukken in mijn granieten huid gekerfd. Voorzichtig glijd ik met mijn goede hand over mijn wond. Bobbel, bobbel, bobbel.
‘Zo, hé,’ fluister ik tegen Edward. ‘Jij hebt behoorlijk sterke tanden.’ Hij schud zijn hoofd en verbergt het daarna in mijn haren.
‘O, Bella,’ fluistert hij. ‘Bella, Bella, Bella. Wat heb ik gedaan.’ Troostend leg ik mijn goede hand op zijn bronzen haar. ‘Het geeft niks,’ prevel ik. ‘Het gaat wel weer over.’ Edward schud verdrietig zijn hoofd maar dan komt Carlisle tussen beiden.
‘Hoe voel je je, Bella?’ Twijfelend haal ik alleen mijn goede schouder op. ‘Mwah, het gaat redelijk.’ Carlisle knikt. ‘We snappen niet helemaal hoe je zo heftig reageert, maar - ’ Hij wordt heftig onderbroken door Jasper die naar voren stapt.
‘Bella,’ gromt hij. ‘Je moet niet liegen hoe je je voelt. Weet je nog, ik kan het voelen en je voelt je waardeloos en je hebt verschrikkelijk veel pijn.’ Ik weet zeker dat í¡ls ik kon blozen dat dit het juiste moment was.
‘En, nog even verder op jouw, Carlisle,’ Jasper wendt zich tot zijn adoptievader. ‘Je hebt helemaal gelijk dat het erg uniek is. Ik ben honderden keren gebeten,’ Hij wijst op zijn littekens. ‘En ik voelde alleen een beetje pijn.’
‘Zo voel ik me ook,’ werp ik zachtjes tegen. Jasper werpt me een boze blik toe. ‘Sorry,’ mompel ik. Edward kijkt naar Carlisle. ‘Wat doen we?’ Hij bijt twijfelend op zijn onderlip en kijkt aandachtig naar mij. ‘Nou,’ begint hij aarzelend. ‘Ik denk niet dat er veel op zit,’ Alle Cullens plus Jake kijken verwachtingsvol naar de dokter. ‘We zullen moeten wachten tot je lichaam het gif verteerd heeft.’
‘Dus, dat houd in,’ vraag ik niet-begrijpend.
‘Je moet gewoon blijven wachten totdat de pijn wegtrekt. In de tussen tijd ben je zwak en… nou ja, zul je tot niet veel in staat zijn. Ik zal proberen om uit te zoeken waarom je zo reageert.’
Ik knik. Dus, ik zou nog dagen hier liggen met een stekende pijn in mijn schouder en al die tijd zou ik tot niets in staat zijn.
Terwijl ik zit te piekeren wisselen Edward en Carlisle paar veel betekende blikken. ‘Eh, Carlisle,’ vraag ik zacht. Hij kijkt naar me en knikt. ‘Hoe lang… nou ja, hoe lang heb ik pijn?’ Hij fronst zijn wenkbrauwen. ‘Tja, dat is nogal lastig. Het verschilt. Aangezien een mens bij een transformatie twee tot die dagen duurt,’ Ik houd mijn adem in. Drie dagen is niet zo lang. ‘En onze organen buiten werking gesteld zijn, verwacht ik dat het zo ongeveer een week of twee, drie duurt.’
Mijn ogen worden groot en ik kijk van Edward naar Jake. Drie weken! De pijnscheuten in mijn schouder volgen elkaar nu sneller op en mijn gezicht verkrampt.

‘Oh, o,’ mompelt Alice zacht. Iedereen draait zich onmiddellijk naar haar om. ‘We hebben een klein probleempje. Over tien minuten staan Charlie, Seth, Sue en de rest voor de deur en het lijkt me nou niet echt handig als Bella hier ligt te creperen van de pijn.’ Ze werpt een medelevende blik op mij waarna iedereen meteen naar Emmett kijkt. ‘Ja, ja, ik ben al bezig.’ Hij fronst zijn wenkbrauwen. Plotseling licht zijn gezicht op. ‘Edward, Jacob en Carlisle blijven bij Bella en de rest gaat met Sue, Seth, Charlie en de rest uit eten. Renesmee gaat overigens ook mee. We zeggen dat Carlisle moest overwerken en Edward en Bella moesten terug want hun trouwringen zijn spontaan gebroken. Jacob kon niet meer omdat, omdat…’ Hulpeloos kijkt Emmett naar Jacob. Jacob maakt de zin af. ‘Omdat er een markt is van oude auto-onderdelen.’
Emmett knikt opgewonden. ‘Yep, slim bedacht.’ Renesmee rent naar me toe en klauter bij me op de bank. Met een pruillip kijkt ze me aan. ‘Mama, ik wil niet uit eten met opa. Ik wil bij jouw blijven.’ Ik hef mijn goede arm op en klop zacht op haar rug. ‘Je komt snel weer terug lieverd. Het wordt vast gezellig.’ Verdrietig kijkt ze me aan.
‘Eh, mensen. Ik hoor een auto.’ Iedereen rent vliegensvlug een andere kant op - behalve natuurlijk Jake, Edward en Carlisle. Alice en Rose nemen Nessie mee en even later staat iedereen in keurige gala kleding klaar. Ze hebben Renesmee een prachtig lichtblauw jurkje aangetrokken met blauwe ballerina’s. Haar haar is ingevlecht en bij elkaar geknoopt met een blauwe strik.
‘Wel zonde van de versiering,’ moppert Alice terwijl ze naar het huis kijkt. ‘Nou ja. Helaas. Super veel sterkte, Bells.’ Ze geeft me een zoen en loopt dan naar buiten. Onderweg trekt ze Renesmee mee. ‘Doei, mama!’ roept ze.
Iedereen geeft me bezorgd een zoen en aait even over mijn gezicht. Als laatste is Jasper aan de beurt. Onmiddellijk voel ik me weer wat beter. ‘Jasper, niet met mijn emoties klooien, alsjeblieft,’ mompel ik.
Hij lacht een beetje stom en geeft me een knuffel. ‘Succes, Bells,’ fluistert hij in mijn oor. Ik lach dankbaar naar hem en dan is het huis plotseling bijna leeg.
Buiten hoor ik gelach en daarna de harde stem van mijn vader. ‘Waarom is Bells er niet?’ Even is het stil maar onmiddellijk daarna klinkt Jaspers rustige stem. ‘De trouwringen van Edward en Bella zijn stuk. Ze gaan naar de juwelier en daarna uit eten.’ Ik moest toegegeven, Jasper kon erg overtuigend liegen.
‘Ach gut. Altijd gezeur met die ringen. Nou ja, ik zie haar nog wel,’ mompelt Charlie. Daarna klinken de stemmen steeds iets verder weg en uiteindelijk is het stil op de rustige ademhaling van Jake na. Carlisle staat op. ‘Ik ga even in mijn werkkamer kijken of ik nog wat boeken heb.’ Met paar grote passen is hij bij de trap en een seconde later is hij verdwenen.
Edward streelt mijn arm, van onder naar boven maar ontwijkt de plek. ‘Het spijt me zo, Bella,’ preveld hij. Vinnig geef ik hem een tik op zijn hoofd. ‘Edward, hou op!’ Verbaasd kijkt hij me aan. ‘Het was niet jouw schuld, hoor je. Niet - jouw - schuld. Ik wist welke risico’s eraan zaten en ik ben zelf akkoord gegaan. Dus houd í¡lsjeblieft op met excuses maken.’ Ik haal even adem en wil mijn preek vervolgen, maar Jacobs hete vinger verbrand mijn stenen lippen. ‘We weten het, Bells, ‘ mompelt hij. En toen tot Edward, ‘Ze heeft wel een punt weet je.’
Edward kijkt nors naar buiten. Jacob hief twijfelend zijn hand op. ‘Mag ik?’ Ik weifelde maar knikte toen. ‘Voorzichtig alsjeblieft. Het is nogal gevoelig.’ Edward wendt zijn hoofd tot ons en kijkt behoedzaam toe. Langzaam komt Jake’s brandende fakkel vinger dichterbij en uiteindelijk raakt hij mijn bobbelende wond. Ik hap geschokt naar adem en Jacob trekt meteen zijn vinger weg.
‘Nee,’ fluister ik terwijl de pijnscheuten weer komen. Ik gris met mijn goede hand naar zijn hete vinger en druk hem op de wond. Ik zucht opgelucht. Edward en Jacob kijken me beiden verbaasd aan.

‘Nou, ik hoop dat Bella volgende keer wel mee gaat,’ doorbreekt mijn vaders stem de stilte. ‘Vast wel.’ Alice’ stem klinkt opgewonden en nieuwsgierig. ‘Tot ziens, Alice. Je hebt het geweldig geregeld.’ Even later sterven de voetstappen weg en gaat onze deur met een harde klap open. Alice loopt snel naar me toe en geeft met een klapzoen op mijn wang. ‘Ik zag een visioen,’ fluistert ze in mijn oor. ‘Leg uit.’
Ik knik, maar houd mijn mond tot iedereen binnen is. Al pratend pakken ze -uit gemakt- een stoel en gaan in een kring om me heen zitten. Ik ga rechtop zitten paar Jake houd zijn brandende hand stevig op mijn wond.
Ik zie Jasper met grote ogen naar de hand kijken. Ik glimlach even naar hem voordat ik naar Carlisle knik. ‘Het zit zo,’ begint hij. Zijn kalme stem heeft een rustige werking op de gespannen sfeer. ‘We kwamen er tot onze vreugde achter dat Jacob’s hitte een positieve werking heeft op Bella’s wond.’ Hij wijst even naar Jake’s hand die om mijn slanke schouder geklemd zit. ‘Bella liever dan mij,’ hoor ik Emmett mompelen. ‘Emmett!’ sist Esmé woedend. Hij kijkt grijnzend voor zich uit en inwendig moet ik wel een beetje lachen. Ook al word mijn schouder verschroeid onder Jake’s hitte, alles is beter dan de stekende pijn.
‘Hoe lang verwacht je dat het duurt?’ vraagt Renesmee met haar heldere stemmetje. Carlisle denkt een ogenblik na. ‘Nou, eigenlijk verwacht ik dat het elk moment klaar kan zijn.’ Met open mond kijkt iedereen hem aan. ‘Uitleg?!’ mompelt Emmett.
Carlisle grinnikt voordat hij antwoord geeft. ‘Aangezien wolven een herstellende werking hebben, denk ik dat Bella die nu ook krijgt.’ Niet-begrijpend kijkt iedereen hem aan. ‘Pardon,’ vraag ik verbaasd.
Geduldig legt Carlisle het nog iets beter uit. ‘Je wond is open en de hitte van de wolven veroorzaakt de snelle herstelperiode. Via je wond wordt de warmte dus over gegeven en dat heeft dan weer tot gevolg dat je wond ook snel geneest.’
Iedereen knikt nu begrijpend inclusief Renesmee. Edward trekt me op schoot - en natuurlijk volgt Jacob braaf wat een geïrriteerde blik van Edward oplevert. Hij buigt naar me toe en kust me passioneel. Ik sla mijn goede arm om hem heen, terwijl mijn andere arm braaf naar beneden blijft hangen. Ik trek hem tegen me aan en haak mijn lippen los van de zijne. ‘Ik houd van je,’ fluister ik in mijn oor. Terwijl ik op antwoord wacht verbaasd me het dat we geen gekuch van Emmett horen - waarschijnlijk houd Esmé hem in de gaten. ‘Ik nog meer van jouw,’ is zijn liefdevolle antwoord. Ik grinnik, ik weet niet eens of dat mogelijk is.
Ik duw mijn lippen weer tegen de zijne.

Reacties: