FanFic.nl

Unexpected Friendship

4. Thinking about a practical joke

Mateusz' P.O.V.

Zittend in de auto denk ik aan de stapel boeken die ik net gekocht had. Ik, Fred en George waren in Wegisweg geweest om spullen te kopen voor ons tweede leerjaar. Wij hadden onze spullen in de achterbak gelegd en zijn nu onderweg naar mijn huis. "Mateusz, waar denk je aan?" vraagt Fred. "Ik vraag me af hoe wij Vilder en zijn rotkat terug kunnen pakken." antwoord ik. "We verzinnen wel iets, want door die man hebben we elke middag maanden lang moeten nablijven." antwoordt George zo zacht mogelijk zodat zijn moeder, die de auto bestuurd, het niet hoort. "Jongens, wat zijn jullie van plan?" vraagt mevrouw Wemel. "Niets." antwoorden wij zo eerlijk mogelijk.

"Hier moeten we toch naar rechts, Mateusz?" vraagt mevrouw Wemel. "Nee, nee. Hier moeten we naar links en dan de volgende straat rechts." is mijn antwoord. Fred geeft me een boek en zegt dat ik het moet verstoppen zonder dat George het merkt. Zodra wij mijn straat indraaien, zie ik na een paar seconden Monika's raam open vliegen, gevolgd door het hoofd van mijn zusje. Ik tik Fred en George aan en zeg tegen mevrouw Wemel dat ze moet stoppen bij het huis waar het meisje uit het raam hangt. George die helemaal aan de linkerkant van de achterbank zit, kijkt nu verbaasd om zich heen. "Wat is er George?" vraagt mevrouw Wemel. "Ik ben mijn boek kwijt!" antwoordt George zenuwachtig. "Fred, heb jij mijn boek?!" vraagt George agressief. "Nee, ik heb hem niet." antwoord Fred zo onschuldig mogelijk. "Ik heb hem ook niet." zeg ik. George begint ons te duwen om te kijken of dat we niet op zijn boek zitten en of dat we het niet achter ons rug hebben verstopt. "En nou houden jullie op!" roept mevrouw Wemel. Ik geef het boek weer aan George, die opgelucht adem haalt wanneer hij zijn boek terug heeft.

We stappen uit de auto en mevrouw Wemel opent de achterbak. Ik pak mijn boeken eruit, we lopen naar de voordeur en nemen afscheid van mevrouw Wemel die ik nog bedank voor het thuisbrengen. Monika komt aan lopen en ze pak een paar boeken van de stapel af. Waarop George reageert: "Nou, zo een zusje wil ik ook wel hebben, die mijn boeken draagt." Waar Monika op antwoordt: "Je bent jaloers, omdat niemand dat voor jou wil doen." "Ze heeft wel gelijk." zegt Fred. Waarna hij zichzelf introduceert aan Monika: "Ik ben Fred, deze knaap naast me is George." "Ik ben Mo-" zegt Monika, maar ze is al weggerend voor dat ze haar zin kan afmaken. "Waarom rende ze weg?" vraagt George bezorgd. "Ze heeft de brief gekregen, waar ze al heel lang op zit te wachten." zeg ik. "Oh, dus ze komt op Zweinstein?" vraagt Fred. "Ja, maar ik mocht het niet aan haar vertellen. Het is een verrassing van mijn ouders." "Jouw zusje is wel snel kwaad." zegt George. "Nee, normaal niet. Ze was alleen gestrest, omdat ze nog geen brief had ontvangen." antwoord ik. "Oh gelukkig, ik maakte alleen maar een grapje." Fred voegt zich ook in het gesprek. "Dat is toch altijd zo." zegt hij lachend. Waarna ik mijn boeken opraap die Monika zo juist had laten vallen en we lopen naar binnen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik mij brief gekregen had: Ik kwam thuis van de winkel waar ik zojuist met mijn ouders en zusje was geweest. Ik ging naar boven toe en plofte neer op mijn bed. Ik keek naar mijn wekker waar half vier op stond. Opeens hoor ik een geluid dat klonk alsof er net envelop langs mij vloog. Ik keek naar mijn bureau en daar lag op eens een brief met daarop een rode stempel. Nieuwsgierig naar de inhoud van de brief opende ik het. Het volgende stond in de brief:

ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR
HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
Hoofd: Albus Perkamentus
(Commandeur in de orde van Merlijn, Int. Tovergrootmeester, Heksenleider 1e Klas, Opperste Hotemetoot van de Wereldbond van Toverlieden)

Geachte meneer Haex,
Het doet me genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden.
Het schooljaar begint op 1 september.
Gelieve vóór 31 juli per uil te reageren.

Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Assistent-Schoolhoofd

Een beetje verbaasd ging ik naar mijn ouders toe en die legde het uit. Stiekem stond mijn zusje mee te luisteren en was jaloers dat zij niet naar Zweinstein mocht toen. Wat een leuke herinnering is dat.

We komen aan in mijn kamer. We horen opeens luid gejuig: "Yes, yes, yes." juicht Monika in haar kamer. Een beetje verbaasd door Monika's gejuich gaan we verder met ons plan. "Oké, hoe gaan we dat aanpakken?" vraagt Fred. "We kunnen die kat in een andere kleur toveren." antwoordt Fred. "Maar hoe doen we dat? Vilder verschijnt altijd binnen drie seconden op de, volgens hem, plek des onheils." vraag ik. Een paar uur later hebben we een paar perkamenten, die we gekocht hebben, al vol geschreven met ons plan.

"Mateusz, wist je dat wij nieuwe buren hebben?" vraagt Fred. "Nee." "De familie Stokbroeks, mam en Ginny gaan daar vanmiddag naar toe om ze uit te nodigen om te komen eten bij ons." vervolgt George. "Leuk, is het ook een tovernaarsfamilie?" vraag ik. "Ja, ze zijn speciaal hier komen wonen. Omdat wij hier ook wonen." antwoordt Fred.
"Hoe laat is het?" vraagt George. Het is inmiddels al half vijf en is dus tijd dat Fred en George naar huis moeten, na een leuke middag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.