Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Mijn tijdelijke broer. [TC] » Hoofdstuk 1. [1]
Mijn tijdelijke broer. [TC]
Hoofdstuk 1. [1]
Bill zat op zijn kamer op zijn vensterbank; zo’n grote brede waar je op kon zitten. Achter zijn rug had hij een kussen, waardoor hij redelijk comfortabel zat. Hij tuurde naar buiten, naar de voorbij komende auto’s en de spelende kinderen op het pleintje. Zijn ogen vielen bijna dicht van verveling, omdat het vakantie was en hij niks te doen had. Hij wist dat het vandaag precies zo zou worden als andere dagen, en door die gedachte was hij tamelijk verbaasd toen een wildvreemde auto hun wijk binnenreed. Bill kende namelijk elke auto van elke bewoner in zijn straat, maar ook de auto’s van mensen die op visite gingen. Hij hield er gewoon van naar buiten te kijken en mensen te inspecteren. Maar dit was nieuw; hij herkende deze auto niet en nieuwsgierig keek hij toe hoe deze voor zijn huis stopte.
Voor zijn huis nog wel. Hij drukte zijn gezicht tegen het raam, zodat hij zeker wist dat hij niks zou missen.
Het portier van de auto vloog open en een roodharige vrouw stapte uit. Haar lippen bewogen, maar Bill kon niet horen wat de vrouw zei. De mond van de vrouw sloot zich weer en op dat moment vloog het andere portier open. Een gedaante stapte uit, wiens haren donkerblond waren en kleren zo groot dat hij er zeker weten in zou verdrinken. In tegenstelling tot de moeder - want Bill ging er vanuit dat de jongen de vrouw haar zoon was - keek de jongen nogal nors. Hij slofte achter zijn moeder aan, zijn blik gefocust op de weg. Bill vroeg zich af wat de twee mensen hier gebracht had. Hij drukte zijn gezicht nog dichter tegen het koude glas aan, waarnaar hij er geïrriteerd overheen wreef toen deze besloeg door zijn warme uitademing.
Nu hij zo goed keek, kwam de vrouw hem toch enigszins bekend voor. Haar kleine neus en de twee kuiltjes in beide wangen en haar grote bruine ogen. Het leek haast Anne wel; de vriendin van zijn moeder. Alleen had zij blond haar en geen rood. Maar misschien had ze het wel geverfd; iets wat zijn eigen moeder ook redelijk vaak deed.
Hij hoorde het rinkelen van de deurbel en hij voelde zich nieuwsgierig genoeg om door naar beneden te lopen en een poging te wagen de deur te openen. Maar zijn moeder was hem voor en trok de deur open. ‘Anne!’ riep ze vrolijk. Bill had gelijk gehad, de vrouw heette Anne en was dus zijn moeders vriendin. Maar Bill had geen interesse getoond in de vrouw, maar in de jongen. Hij was fascinerend. Zijn kleding was - zoals Bill al eerder had opgemerkt - groot en lomp en zijn haren waren als slordige vlechtjes in elkaar gedraaid, terwijl een pet en band zijn voorhoofd bedekte. In zijn lip blonk een zilverringetje.
‘Bill, wat leuk je weer eens te zien!’ riep Anne, waardoor Bill verplicht was zijn hoofd bij te draaien en de lachende vrouw terug te groeten. ‘Hoi Anne,’ zei hij met een beleefde glimlach en gaf de vrouw drie zoenen, verdeeld over haar twee wangen.
Bill kon zijn verbazing voor de onbekende jongen niet onderdrukken en vragend keek hij zijn moeder aan, zijn hoofd knikkend naar de jongen. ‘Bill, dit is Anne’s zoon, Tom. Tom, dit is Bill.'
Reacties:
whiiii, dit lijkt me super!!!
snel verder, ben benieuwd naar de rest!!!